உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yaasikkindren) Chapter – 08 (Heart Touching Love Story)

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

சன்விதா எங்கு சென்றாலும் பின்னல் வரும் அச்சுதன் சில நாட்களாய் கண்ணில்படவில்லை, என்ன நடந்தது? அதை பற்றி கவலையின்றி கண்ணனுக்கு நன்றி சொல்லும் சன்விதா. அச்சுதன் கண் முன் வந்தால் என்ன செய்வாள்!

யாசகம் – 08

நாளாக நாளாக சன்விதாவுக்கு வாழ்கை வெறுத்து விட்டது அத்துடன் அச்சுதன் இன்றில்லாவிட்டால் நாளை போய்விடுவான் என்ற நம்பிக்கையும் மடிந்துவிட்டிருந்தது. அவனது வேலைக்காவாது அவளை விட்டு செல்வான் என்று பார்த்தால் ஏதோ நீண்ண்ண்டட… விடுமுறையினை என்ஜோய் பண்ணுபவன் கணக்காய் அவள் பின்னே சுற்றினான். பிரகலாதனுக்கு தூணிலும் துரும்பிலும் நாராயணன் தெரிந்தாரோ இல்லையோ அவளுக்கு அச்சுதன் எல்லா இடத்திலும் காட்சி அளித்தான். எங்கு போனாலும் அவளுக்கு முன் அங்கு நின்றான். அவள் இரண்டே இடத்தில் தான் நிம்மதியாக இருந்தாள். ஒன்று வீடு, சில வேளைகளில் ஆச்சரியத்துடன் நினைத்திருக்கிறாள், ஏன் வீட்டுக்கு வரவில்லை என்று, நிச்சயமாக பயம் ஒரு காரணமில்லை என்பது தெளிவு அதுவும் ஐயமற என்பார்களே அது போல், நினைத்த உடனே தனக்கு தானே தலையில் குட்டி கொண்டவள் கண்ணனிடம் அவசரமாக மனு போட்டாள். ‘அது என்ன கண்ணறாவி காரணமோ அப்படியே இருக்கட்டும் குறைந்தது நான் நிம்மதியாக நித்திரையாவது கொள்ள முடியும். வேணுமெண்டா நான் உனக்கு லட்டு வாங்கி தரேன் கண்ணா’ என்று லஞ்சமும் ரெடி பண்ணினாள்.  அடுத்தது அலுவலகம் அவன் அங்கு வரத்தான் செய்தான் ஆனால் அங்கு அவளை தொந்தரவு செய்யவில்லை.

வெளியில் அவள் எதாவது வாங்கினால் இவன் பணம் கொடுத்தான். இவள் ஆட்டோவை நிறுத்தினால் தன் மந்திர புன்னகையால் அவர்களை அனுப்பி வைத்தான். அவளுக்கு உச்சகட்ட கடுப்பேற்றியது அவன் என்ன சொன்னாலும் அவர்கள் அப்படியே கேட்டு நடந்தது. அதையெல்லாம் விட அவளது மூளையே அவளுக்கு எதிராக அன்று சரவணன் சொன்னதை ஞாபகப்படுத்தியது. ‘அவன் கேசவன் அச்சுத கேசவன், AK அவனை எதிர்த்து ஜெயித்தவர் இல்லை ‘ அவனுடன் கண்ணாமூச்சி விளையாடுவதிலேயே காலம் கழிந்து கொண்டிருந்தது எல்லாத்தையும் விட ஒவ்வொரு முறையும் அவனே ஜெயிப்பது ஆதங்கத்தையும் ஏற்படுத்தியது.  இந்த கண்ணாமூச்சியில் அந்த கண்களை, அவள் உடலுக்கு வேதியல் பாடம் எடுத்து உணர்வுகளை பூக்க செய்த அந்த கண்களினை தேடுவதை விட்டுவிட்டாள் இல்லை இல்லை மறக்கடித்து விட்டான்.

‘கண்ணா அவனை நான் எங்கே போய் தேட எங்க திரும்பினாலும் இந்த கொல்டன் கொரில்லா தான் வந்து நிக்குது எப்படி தேடுறது’ என்று கன்னத்தில் கை வைத்தவளை பார்த்து ‘நீ இன்னும் வளரனும் குழந்த’ என்ற ரேஞ்சில் சிரித்த கண்ணன் அமைதியாக இருந்தான். 

ஆனால் இருளுக்கு பின் வரும் ஜோதியாக, கடந்த இரண்டு மாதங்களின் பின் கடந்த இரண்டு நாட்களாக சன்விதாவின் வானத்தில் சூரியோதயம் அழகாக தென்பட்டது. அந்த ஒளியில் அவனது நிழல் கூட அவள் கண்ணுக்கு தட்டுபடவில்லை

அலுவலகத்தில் காணவில்லை……,

பஸ் நிறுத்தம் அருகேயும் இல்லை…..

கோவிலில் அவன் இல்லவே இல்லை.

ஒவ்வொரு தடவையும் ஓரொரு இடத்தில் அவன் இல்லையென அறிய சன்விதா கைகளை காற்றில் குத்தியவளாய் ஓரடி இல்லை பத்தடி உயரத்துக்கு துள்ளினாள்.  கண்ணனுக்கு கை குவித்து குனிந்து தன் நன்றியை தெரிவித்தாள்.

மூன்றாவது நாள் கால் தரையில் நிலைகொள்ளாமல் அலுவலகம் வந்தவள் அப்படியே கண்ணனுக்கு ஒரு பெரிய வணக்கத்தையும் சேர்த்து போட்டவள் “கண்ணா நீ தான் என்னோட பெஸ்டி, ப்ளீஸ் இன்றைக்கும் அவனுக்கு ஏதாவது வேலை கொடுடா என் கண்ணு இல்ல மூக்கு இல்ல செல்லம்ல” விரல்களை குவித்து உதட்டில் வைத்து ஒரு முத்தத்தை வானில் பறக்கவிட்டாள்.

♥♥♥♥♥

ஏய் ஏதே என்று கண்ணன் பார்க்க அருகே ருக்கு முறைக்க (அதாங்க ருக்மணி) ‘அது குழந்த’ என்று சமாளித்து பார்த்தும் ருக்கு தொடர்ந்து முறைக்க இன்று ‘உன் பேச்சை கேட்டால் நான் நடு வழியில் நிற்க வேண்டி வரும் அதனால’ என்று  அச்சுதனை அனுப்பிவிட்டு அவன் எஸ்கேப் ஆனான்.

♥♥♥♥♥

அது புரியாமல் அவளது மேஜையில் கணணியை உயிர்ப்பித்தவாறே “கண்ணன் வரும் வேளை அந்தி மாலை….” ‘ஏய்ய் இது கண்ணன் பாட்டு இல்லையே’ என ஆர்ப்பரித்த மனசாட்சியை ‘அதுல கண்ணன் என்று வருதில்ல’ என்று அடக்கியவளை ‘எப்ப இருந்தடி சினிமா பாட்டெல்லாம் பக்தி பாட்டாய் மாற்றினாங்க நீ என்ன பாடுற என்று உனக்கு புரியுதா அவன் வந்தான் என்று வை….’ என எதிர்த்தது துள்ளிய மனசாட்சியை அவன்தான் இங்க இல்லையே என உடைப்பில் போட்டவள் “நான் காத்திருந்தேன், சின்ன சின்ன தயக்……” மனசாட்சி சொன்னது உறைக்கவும் பின்னாலிருந்து வந்த “ரியல்லி….” என்ற அந்த சிரிப்பு நிறைந்த குரலிலும் அவள் பிரீஸ் பாய் விளையாடிய சிறுமியாய் அப்படியே உறைந்து போய் நின்றாள்.

மூன்று நாட்களுக்கு முன் அவளை கோவிலில் பார்த்துவிட்டு சரியாக சொன்னால் வெறுப்பேற்றிவிட்டு போன அச்சுதனுக்கு எப்போதடா திரும்ப அவளை பார்ப்போம் என்று இருந்தது. ஒரு விருது கிடைத்திருக்க அதை வாங்கவும் ஒரு பேச்சு வார்தை தொடர்பாகவும் டெல்லி செல்ல வேண்டிய கட்டாயம். விருது மட்டுமென்றால் அத்தானை விட்டுவிட்டு வந்திருப்பான். ஆனால் சில பெரிய தலைகளுடனான பேச்சு வார்தை தவிர்க்க முடியாதது. அதுவும் பத்து நாளை இரண்டு நாளாக்கி மீதியை அத்தான் தலையில் கட்டிவிட்டு வந்தவன் விமான நிலையத்திலிருந்து நேரே வந்தது சரவணன் அலுவலகத்துக்கு தான். சரவணனின் அறையிலிருந்த கண்ணாடி தடுப்பின் அந்த பக்கமிருந்து அவள் வந்ததிலிருந்து நடந்து கொண்டதை பார்த்தவனுக்கு தெளிவாகவே புரிந்தது தன்னை காணாதாதற்கு அவள் கண்ணனுக்கு நன்றி சொல்லுகிறாள் என்பது.

கடந்த நான்கு நாட்களாக அவன் உறங்கிய நேரம் மொத்தமே ஆறு மணித்தியாலத்தை தாண்டாது. உண்மையில் இன்றும் அவனுக்கு ஒரு வினாடி கூட ஓய்வு என்று கூற நேரமில்லை. ஆனால் அவளை பார்க்காமல் உன்னை வேலை செய்ய விடுவேனா பார் என மனம் அவனிடம் முரண்டு பிடிக்க வந்துவிட்டான். அங்கேயிருந்தும் வேலை செய்து கொண்டிருந்தவன் அவள் வந்ததும் கண்ணாடி வழியே பார்த்துவிட்டு சென்று விட வேண்டும் எனத்தான் நினைத்தான். ஆனால் இதோ அவள் முன்னால் வந்து நிற்கிறான்.

தொழில் வட்டத்தில் அவன் மனோதிடத்தை பற்றி பேசாதவர் இல்லை. அவன் வேலை என்று இறங்கிவிட்டால் எதுவும் அவனை அசைக்க முடியாது அதை முடிக்கும் வரை மனம் வேறு திசையில் அசையாது. அது அவனது பசி தூக்கமாக இருந்தாலும் சரி பெண் விடயமாக இருந்தாலும் சரி எடுத்த வேலையை முடிக்காமல் அசைய மாட்டான். அவனிடம் வேலை செய்பவர்கள் பாடுதான் திண்டாட்டம். ஆனால் இப்போதெல்லாம் அவள் விடயத்தில் அவன் சொல்வதை மனம் கேட்கவில்லை மனம் சொல்வதை தான் அவன் கேட்டுக் கொண்டிருக்கின்றான்.

அவன் நிஜமாகவே தன் முன்னே நிற்கிறான் என்பதை உறுதிப்படுத்தி கொள்ள சன்விதா மெதுவே ஒரு கண்னினை மட்டும் திறந்து பார்த்தாள். அவளது செயலை புன்னகையை அடக்க முடியாமல்  பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். இது போன்ற சிறுபிள்ளைத்தனமான செயல்களால்தான் அவள் அவனை சின்னாபின்னமாக்கி கொண்டிருந்தாள்.

“ரியல்லி… ரோஸ் ஆனா இன்று கண்ணன் என் பக்கம் நிற்பது போல் தோன்றுதே” என்றவனிடம் சுட்டு விரல் நீட்டியவள் சொன்னாள்

“நான் சொல்லல பொது இடத்தில் வைத்து ரோஸ் சொல்ல கூடாது”

“சரி நம்மிருவருக்கமான தனிப்பட்ட தருணத்தில் அழைக்கிறேன் போதுமா” அந்த ‘தனிப்பட்ட’ வில் ஓர் தனிப்பட்ட அழுத்தம்

“ஹா..”

“ஹா டீல்”

“அலுவலகத்தில் வைத்து என்னை டிஸ்டப் செய்ய வேண்டாம்”

“ஏனோ…”

“ஏன்னா இது என்னோட அலுவலகம்”

“ஓஹ் ரியலி…”

“ஓஹ் ரியலி, அப்ப இது உங்கள் அலுவலகமா?”

“நிச்சயமா இல்லை, நம்முடையது “

“ஹாங்…”

“உனக்கு தெரியும் தானே சன்விதா இதன் ஐம்பது வீதத்திற்கும் அதிகமான பங்கு என்னுடையது”

“ஹா…”

“யா அதற்கு அர்த்தம் இது என்னுடைய அலுவலகம் கூட”

“நோ….”

“ஓஹ் எஸ் நான் என் விருப்பம் போல் வருவேன் போவேன்”

“அப்படின்ன நான் இப்பவே ரிசைன் பண்ணுறேன்”

“ஓஹ் ரியலி நீ மூன்று மாத நோட்டிஸ் கொடுக்கணுமே “

“அதற்கு இணையான பணத்தை தருகிறேன்”

“என்னிடம் போதியளவு இருக்கு”

“சோ…..”

“சோ, நீ அடுத்த மூன்று மாதத்திற்கு வேலை செய்தே ஆக வேண்டும் அதாவது 90 வேலை நாட்கள்”

“ஆனா அது மூன்று மாதத்தை விட அதிகம்”

“யா ரைட்”

“இரண்டு நாளாக கண்ணில் படாத காரணம் இது தானா… “

அச்சுதன் பதிலளிக்காமல் புன்னகையுடன் நின்றிருந்தான்

சன்விதா அருகே இருந்த நாற்காலியில் தொப்பென அமர்ந்தாள்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.