உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yaasikkindren) Chapter – 07 (Heart Touching Love Story)

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

சன்விதாவின் மனதை மாற்ற முயலும் அச்சுதன் மனம் மாறுவாளா சன்விதா, தன் காதலை உணர்த்த முயற்சிக்கும் அச்சுதனும் அவனிடமிருந்து விலக முயலும் சன்விதாவின் tom and jerry விளையாட்டு

யாசகம் – 07

“ஹாய் ரோஸ்..” திடீரென காதில் கேட்ட அந்த குரலில் துள்ளி விழுந்தாள் சன்விதா. பின்புறமிருந்து வலிமையான இரு கரங்கள் அவள் விழாத வண்ணம் தோளை பிடித்து கொண்டன. தோளுக்கு மேலால் பின்னாள் திரும்பி பார்த்தவள் கண்களில் அந்த கண்ணணை போன்ற குறுஞ் சிரிப்புடன் நின்றான் அச்சுதன்.

சுற்றும் முற்றும் பார்த்தவள் யாரையோ தேட, புருவத்தை உயர்த்தி கேட்டான் அச்சுதன் “யாரை தேடுகிறாய்?”

ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பு போல் சிரிப்புடன் குழந்தையாய் கேட்டாள் “யார் அந்த ரோஸ்? நீங்க உங்கள் மனதை மாத்திட்டீங்க தானே” அத்துடன் நில்லாமல் அருகே இருந்த நிஜ கண்ணனிடம் திரும்பி “தாங்க்யூ கண்ணா ஒரு வழியா இவன்.. இல்ல இல்ல தப்பு தப்பு இவர் மனதை மாத்திட்ட” ஓரடி வைத்து அவளை நெருங்கிய அச்சுதன் கழுத்தை கூட எட்டாமல் தன் நெஞ்சுக்கு சற்று மேலே இருந்தவளின் காதில் குனிந்து சொன்னான் “அது நீதான் சன்விதா, ரோஸ்…”

அவனின் உடலில் இருந்து வந்த வெப்பத்தை உணரும் தூரத்தில் இருந்த சன்விதாவிடமிருந்து “ஹஹ்..” என்ற சத்தம் மட்டும் வெளிவந்தது.

ஆள்காட்டி விரலால் அவள் முகத்தில் கோலமிட்டவன் “ஹ்ம் அது நீதான் சன்விதா, வெட்கப்படும் போது சிவந்து, தொட்டால் மென்மையாய்” அவன் பார்வையும் குரலும் அவளை ஏதோ செய்ய மந்திரமிட்டது போல் மதிமயங்கி நின்றாள் “பேசும் போது மட்டும் முள்ளாய் இங்கே வலிக்க வைக்கிறாய்” என்றவன் நெஞ்சை தொட்டு கட்டினான். அவன் கடைசியாக சொன்னதில் அவளின் மயக்கம் தெளிய சினத்துடன் முகம் திருப்பினாள்.

அவள் கன்னத்தில் ஒரு விரலை வைத்து திருப்பி தன்னை பார்க்க செய்தவன் “என்னிடம் முகம் திருப்பதே..” மெல்லிய சினத்துடன் சொன்னவன் அப்படியே பெரு விரலால் இதழ்களின் கீழே வருடினான்.

கடித்த பற்களுக்கிடையில் வார்தைகளை மென்று துப்பினாள் “இது கோவில் மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன்” ‘ச்சே பெயரை கொஞ்சம் சின்னதா வைச்சிருக்கான எப்பபார் நீட்டி முழங்க வேண்டி இருக்கு’ மனதுள் தாளித்தாள்.

அப்பாவி போல் “சரி வா அப்படியானால் வெளியே சென்று விளையாடுவோம் காதல் விளையாட்டை” லேசாக கண்ணடித்தவாறு கேட்க சன்விதாவின் கண்கள் தெறித்துவிடும் போல் விரிந்தது.  சரியான வெட்கங் கெட்டவனா இருப்பான் போலயே வாய்க்குள் முனகியவள் “சாமிக்கு முன் இப்படி தான் நடப்பாங்களா…” என்றவள் திரும்பி கன்னத்தில் போட்டு கொண்டாள். அவளின் சிறுபிள்ளைதனமான அந்த செயலில் தன்னை தொலைத்து மயங்கி நின்றான்

“நான் சொன்னது நீ போக நான் பின் தொடரும் விளையாட்டை நீ என்ன நினைத்தாய்?” அவளை வேண்டுமென்றே சீண்டினான்.

“ஆங்… நான் எதையுமே நினைக்கல ஆளை விடுங்க”

“இல்ல… நீ நினைக்கிற மாதிரியும் செய்யலாம் ஆனா இப்ப  இல்ல கல்யாணத்துக்கு அப்புறம்” குறும்பாய் கூறினான்.

குறும்பில் விகசித்த அவன் முகத்தை பார்த்து ஒரு கணம் இழுத்த மூச்சு காற்றை விட முடியாமல் திணறியவள் கைகளை முஷ்டியாக்க அச்சுதன் வியப்புடன் பின்புறமாக சற்றே சரிந்தான். ஆஆஆ….. என்றவாறு ஒரு காலை நிலத்தில் ஓங்கி உதைக்க அதுசரியாக அவனது கால் சிறு விரலில் பட்டு வலி உயிரை எடுத்து. “ouch” என்றவாறு காலை சற்று தூக்கியயவன் சட்டெனெ மூண்ட கோபத்தில் அவளை முறைத்தான்.

அவளோ சிறிதும் பயமின்றி முகத்தில் விழுந்த முடியை வாயால் மேல் நோக்கி ஊதியதோடு சேர்த்து அவனையும் ஊதி தள்ளிவிட்டு சென்றாள். 

“இவளை…” என்று அடி தொண்டைக்குள் முணுமுணுத்தவனை மனசாட்சி கேலியாக கேட்டது ‘இவளை என்ன செய்ய போற ஒன்னும் கிழிக்க முடியாது அவளில் சின்ன நக கீறல் விழுந்தால் கூட தங்க முடியுமா உன்னால்? முடியாது இல்லல்ல பேசாம மூடிட்டு போ’

கோவிலை சுற்றி வந்தவளை இரண்டே எட்டில் அடைந்தவன் அவளருகே நடந்தவாறு “இன்று எதாவது விசேஷமா?”

கேள்வியாய் நோக்கியவளிடம் “இல்ல கோவில் எல்லாம் ஒரே தேவிகள் தரிசனமாக இருக்கு அ….” அவளது முறைப்பில் அடங்கியவன் “எல்லாம் ஒரு அறிவுக்குதான்” என சமாளித்தான்.

“ஹ்ம்ம்… இன்று கௌரி பூஜை” என்றவள் அவன் புருவம் கேள்வியால் உயர “கன்னி பெண்கள் நல்ல கணவன் வேணும் என்றும் கல்யாணமான பெண்கள் சுமங்கலியாக இருக்கனும் என்று விரதம் இருப்பார்கள்” என விளக்கமாய் பதிலளித்தாள்.

“ஓ… ஆனா நீ விரதம் இருக்க அவசியமில்லை” இப்போது அவள் புருவம் கேள்வியால் உயர “இல்ல அதான் நான் கிடைச்சிட்டானே அப்புறம் ஏன் இன்னும் விர….” அவள் முறைப்பில் மறுபடியும் வார்தைகளை பாதியில்விட்டான்.

“மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன், நான் விரதம் இருக்கிறது ஒரு நல்ல கணவனுக்காக” ‘நல்ல’ வில் ஒரு அழுத்தம் கொடுத்தவள் “ஆணவம் பிடித்த சொல்வழி கேளாத ஒரு வூம….” அவ்வளவு நேரம் புன்னகையுடன் கேட்டு கொண்டிருந்தவனின் சிரிப்பு நொடியில் துடைத்து எறிந்தால் போல் போயிற்று. அவன் கண்களில் வலியை காட்டாத ஒரு கவனம் வர கடைசி வார்தையை விழுங்கினாள். இருவரும் சந்நிதியை சுற்றி முடித்து இருக்க சன்விதா அர்ச்சகரிடம் செல்ல சற்று பின் தங்கியவன் இயல்பாக மூச்சுவிட்டு  தலையை குலுக்கி விட்டு கொண்டான்.     

அர்ச்சகர் அவள் தலையில் சடாரி வைத்து ஆசீர்வாதம் செய்ய, ஜென்ம வைரியாய் அவரை முறைத்தவன் “ஹே என்ன செய்கிறாய்?” என்றவாறு அவள் அருகில் வந்தான். திரும்பி மறுபடியும் முறைத்தவள் ‘அச்சோ இவனை முறைச்சு முறைச்சே எனக்கு கண்னு வெளியே வந்துரும் போல இருக்கே’ என்று புலம்பியவளாய் “முன்ன பின்ன கோவில் வந்தது இல்ல” லேசாய் கடிந்தவள் அவனுக்கு ஆசீர்வாதம் செய்ய வந்தவருக்கு வாகாய் நிற்க வைத்தாள்.

ஓ… என்று நின்றவனை ஆசீர்வதித்தவர் “ஏம்மா குழந்தை, கல்யாணம் கட்டின்டேள் அப்படியே ஆம்புடையானோட வந்து ஒரு பூஜைக்கு கொடுத்திருக்க கூடாதோ…. இந்த பிடி பிரசாதம் ஜோடி பொருத்தம் நான்னாயிட்டு இருக்கு நல்ல இருங்கோ…” தட்டில் போட கையில் எடுத்த காசு அந்தரத்தில் நிற்க ஆவென பார்த்தவாறு நின்றாள் சன்விதா.

பொங்கி வந்த சிரிப்பை உதடு கடித்து அடக்கியவன் பாக்கெட்டிலிருந்து ஆயிரம் ரூபாவை தட்டில் போட்டான். அதிர்ச்சி விலகாமல் அவனை பார்க்க தோளை குலுக்கியவன் சாதாரணமாய் சொன்னான் “நான் முன்ன பின்ன இந்த கோவில் வந்ததில்லை இவரை இதுக்கு முதல் பார்க்கவும் இல்லை”

“நீ.. நீங்…” ஒற்றை விரல் நீட்டி வார்த்தைகளோடு மல்லு கட்டியவள் ஒரு காலை தரையில் உதைத்துவிட்டு சென்றாள். “ஷாப்ப்பா….. நில்லுடி வீட்டில் கொண்டு விடுறன்”  காலை பிடித்தவன் சற்றே விந்தியவாறு முகம் கொள்ள புன்னகையுடன் அவள் பின்னே சென்றான். 

வெளியே செல்லும் வழியில் இருந்த தூணின் அருகே அமர்ந்திருந்தாள் சன்விதா, முழங்காலை நெஞ்சொடு அணைத்து முட்டியில் தலை வைத்து அவள் இருந்த விதம் பார்த்தவனின் புன்னகை மெதுவே நழுவியது. எழுந்த பெருமூச்சை சத்தமின்றி வெளியேற்றியவன் அணிந்திருந்த கோட்டை கழட்டி தரையில் போட்டுவிட்டு டையை தளர்த்தியவாறு அமைதியாக அவளருகே இருந்த படியில் இரு கால் முட்டிகளிலும் முழங்கைகளினை ஊன்றியவாறு அமர்ந்தான்.

அச்சுதன் அருகே அமர்ந்ததை சன்விதா உணர்ந்தே இருந்தாள் ஆனாலும் அசையாது அமைதியாக அமர்ந்திருந்தாள். காற்றை கற்றையாக வாய் வழியே ஊதியவன் “ஏன் சன்விதா நான் உன்னிடம் முறையான திருமணத்திற்கு தானே கேட்கிறேன் வேறு எந்த தப்பான உறவுக்கும் இல்லையே” சிறு பிள்ளைக்கு கூறுவது போல் அவளுக்கு விளங்க வைக்க முயன்றான். அவளிடம் சிறு அசைவு கூட இல்லாமல் இருக்க அவன் கண்களில் ஒரு கடினம் வந்தது. “எனக்கும் பொறுமைக்கும் ரெம்ப தூரம் சன்விதா, நான் கேள்வி கேட்டால் பதில் சொல்லனும்” அவன் குரல் உயர தாழவோ இல்லை ஆனால் அந்த குரலில் இருந்த அழுத்தமும் அதன் த்வனியும் கூறியது பதிலளிக்காது இருப்பது அபாயமானது என்று.

கண்களில் நிரம்பி விழவா வேண்டாமா என்று நின்ற கண்ணீருடன் நிமிர்ந்து அவனை சினத்துடன் பார்த்தாள் சன்விதா. “உங்களுக்கு பதில்தானே வேனும், எனக்கு உங்களை கல்யாணம் பண்ண பிடிக்கவில்லை, போதுமா?” எழுந்து அர்ச்சனை தட்டை கையில் எடுத்தவள் “இந்த மாதிரி என் பின்னால் வந்து என்னோட பெயரை கெடுக்காதீங்க” அத்துடன் உனக்கும் எனக்கும் என்ன கதை என்பது போல் படிகளில் இறங்கினாள்.

போய் கொண்டிருக்கும் அவள் உருவத்தையே பார்த்தவாறு அசையாது அமர்ந்திருந்தான் அச்சுத கேசவன். இந்த மாதிரி உன்னை பார்க்கும் போது ஒரு பக்க மனம் உன்ன விட சொல்லுதுடி…. ஆனா நீ இல்லமால் என்னால் முடியாதுடி எப்படிடி உனக்கு புரிய வைப்பன்.

“உனக்கு வேறு வழியே இல்லை ரோஸ், என்னை லவ் பண்ணிதான் ஆகணும்

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.