உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 34

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

அச்சுதனின் வார்த்தைகளால் உடைந்த சன்விதா அவனிடம் கூறும் பதில் என்ன? “நான் தோற்றுவிட்டேன்” என்று சன்விதா ஏன் கூறுகிறாள்? கடற்கரையில் தனிமையில் அமர்ந்து அழும் சன்விதாவிற்கு காத்திருக்கும் ஆபத்து என்ன? இருட்டில் அவள் கையைப் பிடித்தது யார்? திகிலும் உணர்ச்சியும் கலந்த அத்தியாயம்.

யாசகம் – 34

அவன் உதறியதில் இரண்டடி பின்னே சென்றாள். ஏற்கனவே இருவரை காதலிப்பதாக நினைத்து என்ன மாதிரி பெண் நான் என்று தன்னை தானே வருத்தி கொண்டிருந்தவள் அவன் இந்த பேச்சில் முழுமையாக உடைந்தாள்.

அழுகையை மறைத்து சிரிக்க முயன்றாள். “எ.. எனக்குமே.. நான்… என்ன மாதிரி பெண் என்று தெரியல… ஆனா உங்கள் இருவரையுமே பிடித்திருக்கு. எப்படி என்றெல்லாம்… எஎனக்கு புரியல..” அவள் குரல் அழுகையில் நடுங்க திரும்ப போனவனின் இடுப்பை பிடித்து தடுத்து நிறுத்தி தலையை குனிந்தது அவன் முதுகில் ஊன்றி நின்றாள்.

“ப்ளீஸ் திரும்பாதீங்க… நா நான் சொல்ல வேண்டியதை சொல்லி முடிச்சிட்டு போயிறேன்… இந்த மாதிரி பெண்ணை யாருக்குமே பிடிக்காது தான்…. ஏன் எனக்கே என்னை பிடிக்கல” ஓர் துளி கண்ணீர் கன்னத்தில் உருண்டோடியது.

“அன்று நீங்க மதுரையிலிருந்து வந்த போதும்.. நீங்க போனதிலிருந்தே.. ஒரே குழப்பம் எப்படி இருவரையும்…. அதோடு மயக்கத்திலிருந்த போது அக்கா நீங்க பேசியது எல்லாம் கேட்டு….” அழுகையை விழுங்கினாள்.

திரும்பி அவள் முகம் பார்க்க முயல அவன் முதுகோடு ஒன்றியவள் “ஏதோதோ பேசிட்டன்…. உங்களை காய படுத்தனும் என்று நினைத்து எதையும் சொல்லல…” மூக்கை புறங்கையால் துடைத்தாள்.

நிமிர்ந்து தோளுக்கு பின் பார்த்தவன் “ரோஸ்….” வெறும் காற்று மட்டுமே வந்தது அச்சுதன் வாயிலிருந்து. அவன் மனமோ அவனையே திட்டி தீர்த்தது ‘மடையா அவள்தான் ஏதோ சிறுபிள்ளைதனமாக பேசினாள் என்றால்…. நீயெல்லாம் ஒரு பிசினெஸ் மேன்’. மீண்டும் திரும்ப முயல இடுப்பை சுற்றி கை போட்டு பின்னிருந்து அணைத்து அவன் அசையா முடியாமல் செய்தாள். இரு கைகளையும் முன் புற சுவரில் ஊன்றி தன்னை சமாளித்து நின்றான் அச்சுதன். 

“ஆனா நீங்க அன்று வருத்தபட்டதை என்னால பார்க்க முடியல… அதான் ஒரே ஒரு தரம் பார்த்த ஒருவனுக்காக உங்களை கஷ்டப்படுத்த முடியல…” சற்று இடைவெளி விட்டு மீண்டும் தொடர்ந்தாள் “நீங்களே சொன்னீங்க போர்கெட் ஹிம் அண்ட் லேர்ன் டு லவ் யூ, என்று ஐ ட்ரை பட் பெயில் மிஸ்ஸரபிலி, ஐ அம் சாரி (அவனை மறந்து உங்களை காதலிக்க சொன்னீங்க நா ட்ரை பண்ணன் ஆனா தோத்துட்டன்)” குரல் நடுங்கியது.

அவள் கைகள் அவனை விட்டு அணைப்பை விலக்கியது கூட உணராமல் நின்றான் அவன். அவன் ஏதாவது சொல்வானா என்பது போல் சிறிது நேரம் பார்திருந்தவள் அவன் மௌனமாய் இருக்க, அவனை பார்த்தவாறே பின்னோக்கி சில அடிகள் எடுத்து வைத்தவள் அமைதியாக அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள். 

அவனோ தன்னைத் தானே சாடிக்கொண்டிருந்தான் ‘சே அவளே நொந்து போய் வந்தால் வார்தையால் வதைத்துவிட்டேனே…’ சுற்றுப்புற அமைதி சட்டென்று மனதில் உறைக்க “ரோஸ் ஐ அம் சாரி, ஐ டிடின் மீன் இட், ஏதோ கோபத்தில் ரியல்லி சாரி சன்வி….” அவளிடம் வேகமாக மன்னிப்பு கேட்டவாறே திரும்பினான்.

அந்த இடம் வெறுமையாக இருந்தது, அவன் இதயத்தை போலவே…..

♥♥♥♥♥

அச்சுதன் அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே வந்த சன்விதாவுக்கு கண்ணீரை நிறுத்துவதே பெரும் பாடாய் இருந்தது. எதிரில் வந்த டாக்ஸியை நிறுத்தியவள் கடற்கரைக்கு விட சொன்னாள். ஒதுக்கு புறமாய் இருந்த படகின் மறைவில் குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்தவள் முட்டியில் நெற்றி பதித்து கண்ணீரை வழியவிட்டாள்.

ஏற்கனவே தன்னை பற்றி நொந்து கொண்டிருந்தவளுக்கு அச்சுதன் கேட்டதில் அவனின் மேல் கோபமே வரவில்லை. மாறாக ‘சே என்ன மாதிரி பெண் நான்’ என்று தன்னை தானே வருத்தி கொண்டாள்.

அன்று ஒரு வாரத்திற்கு முன், அச்சுதன் வீட்டிற்கு செல்ல முன்னர் அம்மாவிடம் சென்று பேசியது ஞாபகம் வந்தது.

“அம்மா…”

“என்னடா….” அவள் எதை பற்றி பேச போகின்றாள் என்பது தெரிந்திருந்தும் கேட்டார் பத்மாவதி.

“அது… வந்து…. எனக்கு அச்சுதனை பிடித்திருக்கு அம்மா… அப்பாவிடமும் சொல்லனும்” அசட்டு சிரிப்பென்றை உதிர்த்தாள்.

“அவன் ராமனில்லையே….. யாரோ ஏதோ எல்லாம் சொன்னாங்க உனக்கு தெரியுமா?” கேலியாய் கேட்டார் பத்மாவதி

“அம்மா….” சிணுங்கினாள்.

“அது வந்து எனக்கு பிடிச்சிருக்கு நான் இன்னும் அவரிடம் சொல்லவில்லை சொல்லட்டுமா?” ஆவலாய் கேட்டாள்.

அவள் கன்னம் கிள்ளி சிரித்தவர் “காதலை சொல்லட்டுமா என்று அம்மாவிடம் கேட்கும் முதல் பெண் நீதான். தாராளமா சொல்லடா, அப்படி எதாவது பிரச்சனை வந்தால் அம்மா அப்பா என்று எதற்கு இருக்கின்றோம்” என்றார் பத்மாவதி.

பெற்றோர் அமைவதும் விணை பயன் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். வீட்டிற்கு வரும் மின்சாரம் உடலில் பாய்ந்தால் ஆபத்து தான் அதற்காக அனைவரும் இருளிலா இருக்கின்றோம். அது போல் தான் வாழ்கையில் சில அடிகளை துணிந்து எடுத்து வைக்க வேண்டும். அப்படி வைக்கும் போது அருகே ஒருவர் ஏதாவது நடந்தால் நானிருக்கின்றேன் என்று தன்னம்பிக்கையும் தோளும் கொடுத்தால் அதைவிட பெரும்பேறு வேறில்லை.

“அது வந்து அவர் என்ன சொல்லுவாரோ என்று பயமாக இருக்கு” தயங்கினாள் சன்விதா.

“நீ சொன்னால் அவனுக்கு தலைகாலே புரியாது, இதுல நீ பயப்பட என்ன இருக்கு” சிரித்தார்.

“அம்மா என்றால் அம்மா தான்” என்று கன்னத்தை கிள்ளினாள் “ஒரு சின்ன கோபம் அதில் இவ்வளவு நேரம் சாப்பிடாமல் கொள்ளாமல் இருக்கிறார் நான் போய் பார்த்து வாரேன்” என்றவள் கன்னத்தை பிடித்து நெற்றியில் முத்தமிட்டார்.

“எனக்கு அச்சுதன் மருமகனாக வருவது விருப்பம்தான் அவன் கண்களில் அன்று உண்மையான காதலை பார்த்தேன். அதோடு அன்று என்னிடம் அவன் சவால் எல்லாம் விடவில்லை அது சவால் என்பதை விட அவன் காதலின் மீது அவனுக்கு இருந்த நம்பிக்கை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்” புன்னகையுடன் மகளை தெளிவுபடுத்தினார்.

சன்விதாவுக்கோ சங்கடமாய் இருந்தது. இது எதுவும் தெரியாமல் தான் செய்து வைத்திருக்கும் செயல் என்ன தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டாள். ஆனாலும் அவர் முகத்தில் சிறிது கவலை தென்பட “அம்மா உங்களுக்கு பிடிக்காவிட்டால் வேண்டாம்” வெளுத்த முகத்துடன் கூறினாள் சன்விதா.

புன்னகைத்தவர் “அப்படியில்லம்மா நீ தமிழ்நாட்டில் ஒரு பெரிய புள்ளியை கல்யாணம் செய்வதற்கு முடிவு எடுத்துள்ளாய். அதுதான் எனக்கு கவலையா இருக்கு சில நேரம் உன் சிறுபிள்ளைத்தனம் இருவருக்கும் ஆபத்தாக முடியும். பார்த்து  நடந்து கொள் சரியா” அன்பாய் அறிவுரை கூறினார்.

அன்று ஒரு பட்டாம்பூச்சி போல் என்ன மனநிலையுடன் சென்றாள். ஆனால்….. எதிர்பாராத விதமாய் அனைத்தும் மாறிவிட்டது. அன்றாவது தன் மீது சிறு தவறு இருந்தது. இன்றோ… அவன்தானே அன்று காரில் வைத்து போர்கெட் ஹிம் லேர்ன் டு லவ் மீ என்றான். இன்றோ முழுமையாக கேட்க கூட இல்லாமல் கோபப்பட அவளுக்கோ இரத்த நாளங்களில் இரத்தம் அப்படியே உறைந்தது போன்ற ஒரு உணர்வு. 

எத்தனை நேரம் அழுதாலோ அவளுக்கே தெரியவில்லை. அடுத்தடுத்து நடந்த சம்பவங்களில் அவள் உற்சாகம் வற்றியதோடு மனமும் அடிபட்டு போயிருந்தது. எங்காவது தூரமாய் செல்ல வேண்டும் போல்… பயணம் செய்ய வேண்டும் போல் இருந்தது.  இப்போது கரனை அழைக்க முடியாது. அவன் ஏதோ ரிசெர்ச் தொடர்பாக தொடர்பு எல்லைக்கு வெளியே சென்றிருந்தான்.

கண்ணில் நீரை துடைத்தவள் தொடுவானத்தை பார்த்தபடியே சிந்தனையில் ஆழ்ந்தாள். அருகே கிடந்த போன் சார்ஜ் இன்றி தனது கடைசி மூச்சையும் விட்டிருந்தது.

♥♥♥♥♥

திரும்பி பார்க்க அவள் இல்லை என்றதும் வேகமாக வெளியே வந்தவனிடம் ப்ரியா கூறினாள் “சார் மேம் இந்த வழியில் இப்ப தான் போனார்கள்”

அதற்குள் ஆகாஷ் “பாஸ் UK ல இருந்து கான்பிரன்ஸ் கால்” அச்சுதன் திரும்பி முறைத்தான். ஆகாஷ் மைண்ட் வாய்ஸோ ‘நானா அண்ணி கூட சண்டை போட சொன்னான், என்னை முறைக்கிறீங்க’ அவனை பார்த்து கேள்வி கேட்க வெளியில் “லாஸ்ட் மீட்டிங் பாஸ் நீங்க இருந்தே ஆகனும் என்று பிடிவாதம் பிடிக்கிறான், அந்த மஞ்சள் மண்டையன்” என்றான் ஆகாஷ்.

அந்த கிளைண்ட்க்கு பொன்னிற முடி, அதை பார்த்த நாளில் இருந்து அவனை இப்படித்தான் அழைக்கின்றான். அச்சுதனுக்கோ எல்லாமே எரிச்சலாய் இருந்தது.

இந்த மீட்டிங் மட்டுமில்லை இன்று பங்குதாரர்களுக்கான மீட்டிங்கும் இருந்தது. எல்லாம் முடிய இரவு பத்து பதினோரு மணி ஆனாலும் சொல்ல முடியாது. அழுத்தமாய் தலை கோதியவன் மனதை சமநிலைக்கு கொண்டு வந்து ஆகாஷுடன் சென்றான் மீட்டிங் அட்டென்ட் செய்ய. இப்போது போனாலும் அவனால் அவளை சமாதான படுத்த முடியும் போல் தோன்றவில்லை.

♥♥♥♥♥

ஐ ட்ரை பட் பெயில் மிஸ்ஸரபிலி, ஐ அம் சாரி

ஏன்….. எனக்கே என்னை பிடிக்கல…

அனைத்து மீட்டிங்கும் முடித்து சுழல் நாற்காலியில் கண் மூடி சாய்ந்து இருந்தவன் எண்ணத்தில் மதியம் சன்விதா பேசியதே மீண்டும் மீண்டும் அலைமோதியது. என்ன ஒரு மடத்தனம் இலகுவில் சினமடையாதவன் எதற்கு இப்படி உணர்வுகளை சிதறவிடுகின்றேன்… அவனுக்கே புரியவில்லை. அவள் அங்கிருந்து போகும் போது மணி இரண்டு இருக்கும். அவன் நினைத்தது போல் மீட்டிங் முடிய பதினோரு மணியாகிவிட்டது. 

சத்தமாய் யாரோ கதவை திறக்க கண் திறந்து பார்த்தவன் முன் நின்றான் வியர்த்து வழிந்தபடி ஆகாஷ்.

நெற்றி சுருக்கியவன் “என்னாச்சு” கேட்டான்.

“அ… அண்ணி….” ஆகாஷ் இழுக்க அச்சுதன் எழுந்த வேகத்தில் கதிரை மூன்றடி பின்னே சென்றது. 

“அவளுக்கு என்னாச்சு….?” விட்டால் அடித்துவிடுவான் போல் இருந்தது.

“அவர்கள் இன்னும் வீட்டிற்கு வரலயாம்”

♥♥♥♥♥

அவன் நினைவுகளை கலைத்தது மேஜை மீதிருந்து அடித்த போன். எடுத்து காதில் வைத்தவன் “ஹ்ம்ம் சரி இப்பவே வாரேன் கொஞ்சம் விமானத்தை தாமதப்படுத்தி  வையுங்கள்” என்றான். நீண்ட ஒரு மாதத்தின் பின்னர் அவளை சந்திக்க போகும்  மகிழ்ச்சி அவன் முகத்தில் சுடர்விட்டது.

♥♥♥♥♥

ஜம்மு காஷ்மீர்…..

இயற்கை அன்னையின் ஒர வஞ்சனையில் இந்தியாவின் அத்தனை அழகும் ஓரிடத்தில் சேர்ந்தது போல் அழகு கொட்டி கிடந்தது.

வார்தையில் வர்ணிக்க முடியாத அழகான ஜம்மு காஸ்மீர்…..

அதன் தலைநகரான ஸ்ரீநகர்…

இந்தியாவின் மிக முக்கியமான இராணுவ தளம், அட்டோமிக் ரீசேர்ச் சென்டர், வரலாற்று புகழ் மிக்க இடங்கள் என பல வகை பெருமைகளை கொண்ட மிக மிக அழகான இடம்….

இந்தியாவின் வேறு மாநிலங்களில் உள்ள ப்ரீபெய்ட் சிம் கார்டுகளை இங்கே பயன்படுத்த முடியாது. காரணம் பாதுகாப்பு.

பனி மலையின் பின்னணியில் பளிங்கு போல் தன்னை சுற்றி இருந்த அனைத்தையும் பிரதிபலித்து கொண்டிருந்தது ஸ்ரீநகரின் பெரும் பகுதியை தன்னகத்தே கொண்டிருந்த டால் லேக். இன்னும் குளிர் காலம் ஆரம்பிக்கததால் நீர் பனிக்கட்டி ஆகாமல் படகுகள் ஏற்படுத்திய சிறு அலைகளை தவிர வேறு அசைவின்றி கண்ணாடி போல் இருந்தது. அங்கங்கே பெரிதும் சிறிதுமாய் அலங்கரிக்கப்பட்ட படகுகள் மிதக்க, சில சிறு படகுகளில் பூக்களும் பழங்களும் விற்பனைக்கு வைத்திருக்க வேறு படகில் வரும் சுற்றுலா பயணிகள் அதை வாங்க நீரின் மீதே வியாபாரம் நடந்தது. இதுவே குளிர் காலமாய் இருந்திருந்தால் இந்த டால் லேக் மீது காரே ஓட்டலாம் என்பது போல் பனியாய் இறுகிவிடும். ஆனால் இப்போதும் குளிர் மெதுவே உடலை ஊடுருவவே செய்தது.

அந்த ஏரியின் அருகே கம்பீரமாக நின்றது அந்த ரெசிடென்சி. அதன் மாடியில் நின்றவாறு உயிரோட்டத்துடன் இருந்த அந்த ஏரியின் அழகை வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்து கொண்டிருந்தாள் அந்த பெண். பொலிவிழந்த அழகிய ஓவியம் போல் இருந்தது அவள் உருவம். சில நாட்கள் முன் வரை குறும்பும் விளையாட்டும் மின்னிய அவள் கண்களில் இன்றோ அமைதியும் சோகமும் குடி கொண்டு கலைந்த ஓவியமாய் இருந்தாள்.  

கண்கள் ஏரியை பார்க்க அவள் எண்ணங்களோ மூவாயிரத்து இருநூறு கிலோமீட்டருக்கு அப்பால் இருக்கும் ஒருவன் மீது நிலைத்திருக்க கண் முன்னே விரிந்து கொட்டி கிடந்த அழகை அனுபவிக்கும் திறனின்றி போயிருந்தது அவள் கண்கள்.

கதவை தட்டும் சத்தம் கேட்டு திரும்பி பார்க்க யூனிபோர்ம் அணிந்த ஒருவன் “மேம் ஆஜ் சந்த் சாப் நை ஆயிங்கி.. சோ ஆஜ் நோ அவுட்டிங்…. துமரலியே சாய்” என்று இரத்தின சுருக்கமாய் தகவல் மட்டும் தெரிவித்தவன் அவள் பதிலுக்கு காத்திராமல் தேநீரை அவளருகே வைத்து சென்றான் அவன். அவளோ தலையை மட்டும் அசைத்தாள்.

இன்று அவனே வந்து அழைத்திருந்தாலும் போய் இருப்பாளா என்பது சந்தேகமே…

தேனீரை கையில் எடுத்து ஓர் வாய் குடித்தவளுக்கு இன்று காலை ஆகாஷிடம் பேசியது மீண்டும் நினைவில் வந்தது. நிச்சயமாக அச்சுதன் அருகே தான் இருந்திருப்பான்.  அதை அருண் பேசுவதற்கு முன் சில கண அமைதி அவளுக்கு உறுதிப்படுத்தியது.

மனம் மெதுவாய் முனங்கியது ‘ஏன் அவன் பேசவில்லை…. பிடிக்கலையா’

அன்றும் வரலை இல்லையா…

அன்று கிட்டத்தட்ட பன்னிரரெண்டு மணி நேரம் கடற்கரையில் கால நேரம் தெரியாமல் இருந்தது ஞாபகம் வந்தது.  

கடைசியாக அவனை சந்தித்தது.

♥♥♥♥♥

அன்று கடற்கரைக்கு வந்து சிறிது நேரத்தில் மானசா அழைத்தாள்.

“ஹலோ சன்வி எங்கே இருக்கிறாய்? எல்லாம் ஓகேவா”.

“நான் கடற்கரையில் இருக்கின்றேன் போன் சார்ஜ் இல்லை, வர நேரமாகும்”

அவள் பதிலுக்கு காத்திராமல் அழைப்பை துண்டித்தாள்.

எங்கெங்கோ அலைபாய்ந்த மனதை நிலைப்படுத்த முயன்றாள். அவளுக்கு யாரிடமும் எதுவும் பேசிக் கொள்ளாமல் எங்காவது தூரமாய்…..  சென்று விட வேண்டும் போல்… பயணம் செய்து கொண்டே இருக்க வேண்டும் போல்… இருந்தது.

தனியாக போக முடியாது. முடியவே முடியாதது இல்லை… ஆனால் இருக்கும் மனநிலைக்கு தனியாக செல்ல அவளுக்கே பயமாய் இருந்தது. யாரை அழைத்துச் செல்வது என்று யோசித்துக் கொண்டே இருந்தாள். அவன் ஞாபகத்துக்கு வந்தான் சந்த். இந்த ஒரு மாதமும் லீவில் இருப்பதாக சொல்லியது நினைவில் வர போனை எடுத்தாள். முன்பு ஸ்ரீநகர் செல்ல இருந்த தயக்கம் இப்போது எங்கோ சென்று விட்டிருந்தது.

அது எப்பொழுதோ மூச்சை நிறுத்தியிருக்க ‘சரி வீட்டிற்கு சென்று பேசுவோம்’ என்று எண்ணியவாறே சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். பார்த்தவள் உடல் பனிக்கட்டிக்குள் வைத்தது போல் சில்லென்றது.

சுற்றிலும் ஒரே இருட்டு உச்சி வானில் சப்தமி சந்திரன் கோடாய் தெரிய அதன் வெளிச்சத்திலும் நட்சத்திரத்தின் வெளிச்சத்திலும் கடலில் எழும் அலைகள் மட்டுமே வெண்மையாய் தெரிந்தது. கடலின் மத்தியில் தூரத்தே ஓரிரண்டு வெளிச்ச புள்ளிகள் அதை தவிர சுற்றிலும் கும்மிருட்டு.

எங்கோ ஓ…. என்ற சத்தம் கேட்க இரத்தம் நாளத்தில் உறைய உடல் அவளை மீறி நடுங்க தொடங்கியது. அவளிடமிருந்து அசட்டு தைரியம் போன இடம் தெரியவில்லை.

நடுங்கிய கால்களை சிரமத்துடன் எடுத்து வைத்து படகை விட்டு வெளிய வந்தவள் கையை பின்னிருந்து யாரோ பிடித்து இழுத்தார்கள். 

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter (coming soon)

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.