உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 33

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

காயத்திலிருந்து மீண்ட அச்சுதன் அலுவலகம் செல்கிறான். சன்விதாவை சந்திக்க அவன் தீட்டிய திட்டம் என்ன? சன்விதாவைப் பார்த்ததும் அவனுக்குள் ஏற்படும் மாற்றங்கள். ஒப்பந்தக் கையெழுத்து விவகாரத்தில் நடக்கும் கலாட்டா! இறுதியில் அச்சுதன் கோபப்படுவதன் காரணம் என்ன? காதலும் ஊடலும் கலந்த சுவாரஸ்யமான அத்தியாயம்.

யாசகம் – 33

கடந்த ஏழு நாட்களாக திரைசீலை அசைந்தாலும் அவளா என்று பார்த்து பார்த்து தவித்து சோர்ந்துவிட்டான். கோபத்தில் பேசிய வார்த்தைகளை அப்படியே எடுத்துக் கொண்டு போய்விடுவாள் என்று சிறிதும் நினைக்கவில்லை அவன். அன்று அவள் வீட்டிற்கு வந்து சென்றதில் கோபத்தில் போ என்றதையும் அவள் ஏதோ குழப்பம் என்றதையும் தவிர வேறு எதுவும் அவன் நினைவிலும் இல்லை.

சரவணனின் எச்ஆரிடம் பேசிவிட்டு வைத்தவனுக்கு மீண்டும் தலைவலி வரவே அப்படியே மயங்கிவிட்டான். மீண்டும் கண்விழித்த போது மாலையாகி இருந்தது. அருண் அச்சுதன் வேலைகள் அத்தனையும் பார்க்க அவனாலும் அலுவலகத்தை விட்டு அசைய முடியவில்லை. மருந்தின் வீரியத்தில் உறங்குவதாக நினைத்து முருகனும் தொல்லை செய்யவில்லை. எழுந்தவனுக்கு டெல்லி விபத்தும் அதை தொடர்ந்த நிகழ்வுகளும் தெள்ளத் தெளிவாக நினைவுக்கு வரவே சன்விதாவின் பார்வையின் அர்த்தமும் புரிந்தது.

லவ் அட் பஸ்ட் சைட்…

தலை முடியை கைகளால் கோதினான். முதல் பார்வையிலே அவனிடம் காதலில் விழுந்துவிட்டாள், அவனும்தான். அதுதான் எதையோ இழந்த அந்த உணர்வு அன்று அவளை கோவிலில் பார்த்ததும் காணாமல் போயிருந்தது. அதோடு பெண் பார்க்க போகும் போதும் தன்னை அறிந்திருந்த காரணமும் புரிந்தது. ஏற்கனவே அவள் அவனிடம் நடந்ததை கூறியிருந்தாலும் அவனாக உணர்ந்தது வேறு மாதிரியான ஓர் உணர்வாக… வார்தையில் சொல்ல முடியாத ஒரு இன்பமான தவிப்பு…. 

புன்னகையை அடக்கி கொள்ள முடியவில்லை அவனால். ஒரு மூன்று நாட்களுக்கு முன் ஞாபகம் வந்திருக்க கூடாதா என்றிருந்தது. ஒன்று மட்டும் தெளிவாக புரிந்தது எப்படி எந்த நிலையில் இருந்தாலும் காதல் என்ற ஓர் உணர்வு தோன்றினால் அவளிடம் மட்டுமேதான்.

இப்போது அவனுக்கு இன்னொரு தெளிவும் கிடைத்தது. கிட்டத்தட்ட அந்த டெல்லி விபத்திற்கு பின்தான் பெண்கள் தொடர்பை நிறுத்தியே விட்டிருந்தான். பார்ட்டிக்கு  செல்லும் போது அழைத்து சென்றாலும் கையெட்டும் தூரத்தின் எல்லைக்கு வெளியிலேயே வைத்திருந்தான்.  அவளை மறுபடியும் கோவிலில் பார்த்த பின்னர் அருகில் கூட நெருங்கவிடவில்லை.

இப்போது அவள் மீதிருந்த கோபமெல்லாம் எங்கோ பறந்துவிட்டிருக்க மறுபடி  அவளை பார்க்க வேண்டும். அன்று போல் கைகளுக்குள் அள்ளி கொள்ள வேண்டும் என்று மனம் துடிக்க அலுவலகம் சென்றால் அவள் வரவேயில்லை. சரவணனோ அவனை சந்திக்கவும் மறுத்தான். அவனை பலவந்தமாக சந்தித்த ஆகாஷ் அருணிடம் “கரண் அவளை என்னிடம் விடும் போது என்ன நடந்தாலும் அவள் கண்ணில் நீர் வர கூடாது என்றான். அவளிடம் பழகிய பின் எனக்கும் அப்படிதான். அச்சுதன் காதல் மட்டுமே அவனுக்கு என்னை உதவ தூண்டியது. அவளை அழ வைக்கும் யாரும் எனக்கு வேண்டாம். உங்களால் முடிந்ததை செய்து கொள்ளுங்கள்.” இருந்த ஆத்திரத்தில் தைரியமாக சொல்லிவிட்டான்.

அச்சுதன் நினைத்திருந்தால் நொடியில் அவனை தன் கீழ் கொண்டு வந்திருக்க முடியும். ஆனால் அவன் சன்விதாவுக்காக நின்றது ஏனோ மனதின் ஓரம் பிடித்து தொலைத்தது.

அதோடு பொறாமையாகவும் இருந்தது. காதலால் இல்லை, என்னதான் பெரிய கோடீஸ்வரனாக இருந்தாலும் தன் அக்காவுக்கு இது போல் செல்லம் கொடுக்க கூடிய நம்பகமான உறவுகளையோ நண்பர்களையோ அவன் பணத்தினால் வாங்க முடியவில்லை என்பது தான் நிஜம். உண்மையில் இது போன்ற நண்பர்களையும் உறவுகளையும் பெற்ற சன்விதா ஒரு கோடீஸ்வரியை விட அதிஷ்டசாலிதான்

பின் அவள் அழுது கொண்டிருந்த படத்தை பார்த்ததும் இப்போதே அவள் வீட்டிற்கு செல்வோமா என்றிருந்தது.  ஆனால் மகளை அழ வைத்து விட்டு எந்த முகத்தை வைத்து கொண்டு அவள் அம்மா அப்பாவை பார்ப்பது என்றே தயங்கினான் அனைத்தையும் விட வேண்டாம் என்று முடிவாக சொல்லிவிட்டாள் என்றால் என்ன செய்வது என்ற பயம்.

ஓர் வழியாக சரவணனை சரி கட்டி அந்த பைலை அவளை வைத்தே எடுக்க ஏற்பாடு செய்தான். அவனுக்கு தான் தெரியுமே பைல் இருப்பது அவன் அலுவலகத்தில் தான் என்று. இதோ வந்தும் விட்டாள்.

ஒரு வழியாக அவள் நீண்ட தேடுதல் முடிவுக்கு வர பைலை எடுத்து கொண்டு போக திரும்பியவள் ஏதோ உந்த அவன் நின்ற திசையை நோக்கினாள். விழிகளால் அவளை விழுங்கி கொண்டிருந்தான் அவன். அவள் பார்த்ததும் பாக்கெட்டினுள் கை விட்டவாறு அவளை நோக்கி ஒவ்வொரு அடியாக எடுத்து வைக்க இங்கே அவளுக்கு இதயம் லயம் தப்ப தொடங்கியது. முன்னே வந்து நின்றவன் ஏதோ சொல்ல வாயெடுக்க கதவை திறந்து கொண்டு வந்தான் ஆகாஷ்.   

அச்சுதன் கண்டிக்கும் பார்வையில் “சாரி பாஸ் எல்லோரும் வைட்டிங் வன் ஹவருக்கு மேல், இதுக்கு மேல் சமாளிக்க முடியல” அவனுக்கே ‘சே!’ என்று ஆகிவிட்டது. இருவரும் ஒரு வழியாக பேசி கொள்ள முயன்றால் இப்படி சொதப்பிட்டேனே என்று.

“நீயும் வா” சன்விதாவை பார்த்து கூற “நான் இந்த கம்பெனியில் வேலை செய்யல நான் எதற்கு வரனும்” ஒப்பந்தத்தை திருப்பி தந்த கோபத்தில் கேட்டாள்.

அவள் கோபத்தை ரசித்து சிரித்தவன் “அது உனக்கு தர வேண்டிய பிரதி” வாய் கூசாமல் புளுகினான். 

விழி மலர்த்தி பார்த்தவள் “நிஜமாகவா…” ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்.

கடந்த ஓர் வரமாக அந்த ஒப்பந்தத்தை கையில் வைத்து அதையே வெறித்து பார்த்து கொண்டு இருந்தாள். அவள் மனமோ கண்ணனிடம் ‘ஏதோ சிறு பிள்ளைத்தனமாக வார்தையை விட்டுவிட்டேன் அதற்காக முற்று முழுதாக என்னை விட்டு விலகி விடுவானா, அன்று கோவிலில் சந்தித்தவனையும் வேண்டாம் என்று இவன் பின்னால் சென்றேன் இல்லையா எனக்கு நன்றாக வேண்டும்’ தன்னை தானே நினைவுகளால் வருத்தி கொள்ள மனதின் கனம் தங்காமல் கண்கள் நீரை வெளியேற்றிவிட்டது.

அதை பார்த்த மானசா அருணிடம் பொங்கிவிட்டாள். அதன் பலன் இதோ இங்கே நிற்கின்றாள்.

“இங்கும் ஒரு பிரதி இருக்கு தரவா…?”

“ம்ஹும் வேண்டாம்” குரலில் மெல்லிய துள்ளல் திரும்பியிருந்தது.

“எனிவே மிஸ் ஷர்மா இந்த ப்ராஜெக்ட் முடிந்த பின் நீங்கள் விரும்பினால் விலகி கொள்ளலாம்” அவளுக்கு முதுகு காட்டி கூறினான்.  அவள் தன்னை சமாதான படுத்த வேண்டும் என்று அவன் மனம் ஏங்க கோபம் போலவே காட்டிக் கொண்டான். 

அவள் முகமோ நொடியில் விழுந்துவிட்டது. திரும்பி நின்றதில் அச்சுதன் கவனிக்கவில்லை. 

அச்சுதன் விளையாடுகின்றான் என்பதும் அது அண்ணிக்கு புரியவில்லை என்பதும் ஆகாஷுக்கு புரிந்தது. அதை எப்படி அவளிடம் விளக்கி சொல்வது என புரியாமல் “அண்ணி பாஸ் உங்களுடன் வேண்டுமென்றே வி….” சொல்லி முடிப்பதற்குள் வெளியே இருந்து அச்சுதன் “ஆகாஷ்” என அவன் பின்னால் சென்றான். 

♥♥♥♥♥

மீட்டிங் தொடங்கியாத்திலிருந்து முடிவு வரை என்ன நடந்தது என்று கேட்டால் நிச்சயமாக சன்விதா தெரியாது என்று தான் சொல்லுவாள். அவ்வளவு தூரம் மயங்கி போய் பார்த்திருந்தாள் அச்சுதனை.

சுழல் நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த கம்பீரம், தேவைப்பட்ட போது எழுந்து நின்று கையாட்டி பேசிய பாங்கு, பணிவாக பதிலளிப்பது போல் தோன்றினாலும் அனைவரையும் அடக்கியாண்ட கம்பீரம் என ஒவ்வென்றாக ரசித்தாள்.

அவ்வப்போது அவள் மீது படிந்து மீண்ட அச்சுதன் கண்களிலும் முகத்திலும் தென்பட்ட மென்மை அங்கிருந்தவர் கண்களுக்கும் தப்பவில்லை. அதிலும் அந்த நிஷாவின் கண்களில் பொறாமை தீ கொழுந்துவிட்டு எரிந்தது.

மீட்டிங் முடித்து வெளியேறியவன் ஆகாஷிடம் கண் காட்ட அவன் சன்விதாவிடம் சென்று “அண்ணி போவோம்” என்றான். அவனின் அந்த அழைப்பு அங்கிருந்த அனைவருக்கும் சன்விதா யார் என்பதை சொல்லாமல் சொல்லி விட திறந்த வாய் மூடாமல் பார்த்திருந்தனர். அதற்குள் அருகே வந்த அருணை சிறு முறுவலுடன் நோக்கியவள் “ஜிஜு…” என்றாள்.

“உன் போனுக்கு என்னம்மா நடந்தது” அருண் கேட்க நுனி நாக்கை கடித்து சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். கடந்த ஏழு நாட்களாக அவள் அவளாகவே இல்லை. அச்சுதனை வருத்தப்பட வைத்துவிட்டேன் என்ற எண்ணமே அவளை உள்ளிருந்து கொன்றது. அதிலும் அவன் ஒப்ந்தத்தை திருப்பி அனுப்பியதில் நிஜமாகவே வெறுத்துவிட்டான் என்றே நினைத்தாள். எதிலும் வழமை போல் ஒன்ற முடியாமல் தவித்தாள். ஆனால் இன்று அவனை பார்த்து சிறு கோபத்துடன் என்றாலும் அவளுடன் பேசிவிட்டான் என்றதும் தான் அவள் தன்னிலைக்கு வந்திருந்தாள். 

அருண் கேட்கவே ஒரு கண் மூடி நுனி நாக்கை கடித்தாள். “சரி சரி போய் வெயிட் பண்ணு உன்னோட கொஞ்சம் பேசனும்” அவள் தலையில் கை வைத்து ஆட்டிவிட்டான். அனைவருக்கும் புரிந்தது AK ஒரு பெண்ணை காதலிப்பதாக சுற்றும் வதந்தி உண்மையில் வதந்தி இல்லை. அது உண்மை தான். தங்கள் பெண்ணை அச்சுதனுக்கு கொடுக்கலாம் என்று எண்ணியிருந்த எத்தனையோ செல்வந்தர்களின் கனவுகளுக்கு முற்று புள்ளி வைத்தது அன்றைய மீட்டிங்.  

கடந்த ஒரு வாரமாகவே சன்விதாவின் மனம் ஒரு நிலையில் இல்லாமலிருக்க இன்று அச்சுதனின் ஆளுமையில் தன்னை தொலைத்தவளுக்கு புரிந்தது. எத்தனை தூரம் தன் மனதில் அவன் சிம்மாசனம் போட்டு அமர்ந்திருந்தான் என்பது. இந்த எண்ணங்களில் ஆழ்ந்திருந்தவள் தன்னை சுற்றி நடப்பது அறியாமல் ஆகாஷ் பின்னே சென்றாள். ஏற்கனவே அச்சுதன் அவளை பார்த்த பார்வையில் வெந்து கொண்டிருந்த நிஷா இப்போது அருண் ஆகாஷ் பேச்சில் எரிந்தேவிட்டாள். பொறாமையில் அச்சுதனையும் அவன் இயல்பையும் மறந்தவள் சன்விதாவின் காலை இடறினாள்.

கால் தடுமாறி விழுந்தவள் முன்னே இருந்த கண்ணாடி மேசையில் மோத முன்னர் வலிமையான இரு கரங்கள் அவளை பிடித்து நெஞ்சுக்குள் பாதுகாப்பாக பொத்தி புதைத்து கொண்டது. அவன் மட்டும் சமயத்தில் பிடித்திருக்கவிட்டால் நிச்சயமாக ரத்த காயம் வந்திருக்கும். தாறுமாறாக துடித்த அவன் இதய துடிப்பின் ஓசையில் நிமிர்ந்து பார்த்தவளை சினத்துடன் கடிந்தான் “கண் என்ன முதுகிலா இருக்கு பார்த்து வர மாட்டாய்?” அவன் மட்டும் சற்று தாமதித்து இருந்தால், அவனையும் அறியாமல் நடுக்கம் ஓட அவளை தன்னோடு இறுக்கினான். 

“ஆகாஷ்….” சினத்தில் சிம்மமாய் நின்றவனை பார்த்த போது தான் நிஷாவுக்கு தன் தவறு புரிய விழித்தவாறு நின்றாள். நிஷாவை சுட்டி காட்டி “இவர்களை வெளியே அனுப்பு இவர்கள் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து பங்குகளையும் வாங்க ஏற்பாடு செய்” என்றவன் இன்னும் அருகே அழைத்து “அப்படியே அவள் காலையும் உடைத்து விடு திரும்ப பொருந்தவே முடியாதபடி, புரியுதா?” அவன் கைகளுக்குள் இருந்தவளுக்கு எஃகு போல் விறைத்த உடலிலும் இரும்பு சாலகைகள் மோதியது போன்ற குரலிலும் உதறல் எடுத்தது.

“AK கொஞ்சம் பொறு…” யாரோ இடையிட “சப்போர்ட் செய்பவர்களும் சேர்ந்து வெளியே செல்ல வேண்டி வரும்” அதே குரலில் எச்சரிக்க அதன் பிறகு வாய் திறக்க யாருக்கும் துணிவில்லை. அவன் கோபத்தில் சன்விதாவுக்கு கால் துணியாய் துவள விழப் போனவளை கையில் அள்ளி கொண்டான். 

“என்னடி” அவன் ஆறுதலாய்தான் கேட்டான் அவளுக்கோ கோபமாக புரிந்தது.

“காயம்…” அவன் கையிலிருந்து இறங்க முயன்றாள்.

“கொஞ்ச நேரம் சும்மா இரு” அவன் அறைக்கு தூக்கி சென்றான்.

♥♥♥♥♥

“இவனுக்கு தான் கோபமே வராது என்று எழுதிட்டு இருக்கிறாள் இவள், என்னமா கோபம் வருது” ருக்கு ஆச்சரியப்பட “கோபம் உரிமை உள்ள இடத்தில் தானே வரும், ஆனாலும் அதுதான் முதல் எதிரி” கண்ணன் மெல்ல சிரித்தான்.

♥♥♥♥♥

சோபாவில் தொப்பென்று அவளை விட்டவன் சிறிதும் கோபம் குறையாமல் கூண்டில் அடைபட்ட சிங்கமாய் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தான். என்ன தைரியம் என் கண் முன்னேயே அவளை காயப்படுத்த நினைத்திருக்கின்றாள். காலிங் பெல் அடித்தவன் “ஆகாஷை வர சொல்” என்றான். அதற்குள் அருண் உள்ளே வந்தவன் பயத்தில் சோபாவில் ஒட்டியது போல் இருந்தவளை பார்த்து அச்சுதனை நோக்கினான் “இவனை…”

“அச்சுதா… காம் டவுன்…. அங்கே பார் சன்வி பயப்படுகின்றாள்…” திரும்பி பார்க்க எச்சில் விழுங்கினாள். ஓர் கணம் அவளை பார்த்தவன் வெளியே உள்ள பல்கனி சென்று சற்று குனிந்து சுவரில் கையூன்றி நின்று அமைதியடைய முயன்றான். போனை விட்டு சென்றதில் திரும்பி வந்தான். சமயத்தில் வராமல் போயிருந்தால்…..

அதற்குள் வெளியே யாரோ அழைக்க அருண் அங்கே சென்றான். 

சன்விதாவுக்கு இந்த கோபக்கார அச்சுதனை கொஞ்சம் கூட பிடிக்கவில்லை. பிடிக்கவில்லை என்பதை விட அவனை பார்த்தாலே பயமாக இருந்தது. உடலின் உட்பாகங்கள் எல்லாம் தனித்தனியாக குலுங்குவது போல் நடுங்கியது. அவனிருக்கும் இடத்திலிருந்து காத தூரம் ஓட சொல்லி மனம் சொல்லியது. இத்தனை நாளும் தன்னை சுற்றிச்சுற்றி வந்த அதே அச்சுதன்தான் காட்டில் திரியும் சிம்மமாய் கர்ஜித்து நிற்கின்றான் என்பதை நம்ப முடியாது பார்த்திருந்தாள். அவள் மனம் கூறியது ‘வேணாம் சான்வி இங்கே இருந்து போயிரு அவன் கோபமா இருக்கிறான் எதுவா இருந்தாலும் பிறகு பேசிக் கொள்ளலாம்’.

‘போய் வருகிறேன்’ என்று சொல்ல அருகே சென்றவள் இடது கையால் வலது தோளை அழுத்திவிட்டதை பார்த்தவள் “வலிக்குதா….” மென்மையாக கேட்டாள்.

கேட்டதில் திரும்பி பார்த்தான். அக்கறை நிரம்பிய கண்களை விரித்து அவனையே பார்த்திருக்க அந்தக் கண்களில் கரைந்து போக துடித்த மனதை அடக்கியது காதல் கொண்ட மனதின் செல்ல கோபம். கடந்த வாரம் முழுதும் எட்டி கூட பார்க்காமல் இருந்த  நினைவில் வர செல்ல கோபத்தில் முகத்தை திருப்பி கொண்டான்.

அவளுக்கோ இன்னும் அவள் மேல் கோபமாக இருப்பது போல் தென்பட, அவன் நடத்தை இதயத்தை கூறு போட்டது.  கண்ணீரை கட்டுப்படுத்தியவள் “நா…. நான் உங்களிடம் சிலது சொல்ல வேண்டும்”   

“சொல்” ஓற்றை சொல்லாக கூறினான்.

“நான் ஒருவரை காதலித்தேன்…” மெதுவான குரலில் கூறினாள்.

“என்ன….” சட்டென திரும்பியவன் ஆத்திரத்தில் நிதானம் மறந்தவனாய் அவள் தோளை பிடித்து குலுக்கி “அப்ப எதுக்குடி என்னிடம் மயங்கி நின்றாய்? வாட் கைன்ட் ஒப் வுமன் ஆர் யூ? சீ…” கோபத்தில் அவளை உதறி வெளியே பார்த்தபடி நின்றான். அவள் இறந்த காலத்தில் கூறியது கூட அவனுக்கு உறைக்கவில்லை. தன்னை தவிர வேறு ஒருவனை எப்படி நினைக்கலாம் ஆங்காரமே முன் நின்றது.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.