உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 32

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

சன்விதா பிரிந்து சென்ற பின் அச்சுதனின் நிலை என்ன? ஆகாஷிடம் அவன் போட்ட ரகசிய ஒப்பந்தம் என்ன? எதிரிகளை வீழ்த்த அச்சுதன் தீட்டும் திட்டம்! அலுவலகத்திற்குத் திரும்பும் சன்விதா எதைத் தேடுகிறாள்? அவளை மறைந்திருந்து ரசிக்கும் அச்சுதன்! காதலும் வலியும் நிறைந்த அத்தியாயம்.

யாசகம் – 32

AK இண்டெர்ஸ்ட்ரீஸ் அலுவலகத்தின் பத்தாவது மாடியின் வெளிப்புற பல்கனியில் அஸ்தமிக்கும் சூரியனை வெறித்தபடி நின்ற அச்சுதன் முகம் அஸ்தமித்த அந்திவான சூரியனின் சிவப்பில் சிவந்திருந்ததா இல்லை கோபத்தில் சிவந்திருந்ததா என நிர்ணயிக்க முடியாமல் இருந்தது. மெலிந்திருந்த உடல் உணவில் அவன் அலட்சியத்தை வெளிப்படையாகவே உரைக்க உணர்ச்சியற்று இறுகிய முகம் அவன் சோகத்தை மறைத்தது. 

அவன் பின்னால் நின்றிருந்த ஆகாஷ் அழைக்கவா வேண்டாமா என்று மனதினுள் பட்டி மன்றம் நடத்திக் கொண்டிருந்தான். 

கோபத்தையும் உணர்ச்சியற்ற முகத்தையும் முகமூடியாக போட்டு திரிந்தாலும், வேலையில் கூட கவனம் செலுத்தாமல் தாயை தொலைத்த குழந்தையாய் தவிக்கும் அவன் முகம் இருவருக்கு மட்டுமே புரிந்தது. 

சாதரணமாகவே அவனை நெருங்க முடியாது. கடந்த ஒரு மாதமாக அவன் இறுகிய  தோற்றம் அருணை கூட அருகே நெருங்க விடவில்லை. இது அனைத்திற்கும் முடிவு ஒரே ஒருத்தி இருக்கும் இடம். அது பற்றிய தகவல் கையில் கிடைத்தும் சொல்ல பயந்து நின்றான் ஆகாஷ்.

கடைசியில் மனதிலும் உடலிலும் உள்ள அனைத்து தைரியத்தையும் சேர்த்து அழைத்தான்

“பாஸ்…”

அசைவற்று நின்றான் அச்சுதன். 

“பாஸ்…” மீண்டும் சத்தமாக அழைத்தான். 

திரும்பி பார்த்தவனிடம் கையிலிருந்த கோப்பை நீட்டினான் “ஒரே ஒரு கையெழுத்து போடுங்க அண்ணி எங்கே என்று சொல்றன்” அவன் கம்பனிக்கு வேலை செய்ய அவனிடமே பேரம் பேசினான். 

“எனக்கு தெரிய வேண்டாம், அவளே தானே போனாள். அவளே திரும்பி வரட்டும்” உதடுகளில் மட்டும் சிறு கீற்று போன்ற புன்னகை நொடியில் தோன்றி மறைய பதிலளித்தான் அச்சுதன்.

‘பே’ என்று விழித்தான் ஆகாஷ் இத்தனை நாளும் அவளை கண்டு பிடித்துவிட்டாயா என்று தன்னை போட்டு துளை துளை என்று துளைத்தது என்ன…. இன்றானால் சட்டென்று இப்படி சொல்றார். அண்ணியின் கண்ணனையே துணைக்கு அழைத்தான் ‘அடுத்த ஜென்மம் ஒன்று இருந்தால் காதலிப்பவர்களுக்கு நண்பனாகவே அவர்களிடம் வேலை செய்பவர்களாகவோ பிறக்க கூடாது கண்ணா….. எப்ப எப்படி மாறுவங்க என்றே புரியல…’ புலம்பியவன் ‘இப்ப எப்படி கையெழுத்து வாங்குறது… வேற வழி இருக்கா’ ஆராய தொடங்கினான். 

அதற்குள் அச்சுதன் போனுக்கு ஒரு மெசேஜ் வரவே எடுத்து பார்த்தவன் முகம் மெலிதாய் மலரந்தது. 

திரும்பி தலையை ஆட்டி தனக்குள் யோசித்து கொண்டிருந்த ஆகாஷை பார்த்தவன் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் தலையில் தட்டி கேட்டான் “என்னடா… என்ன யோசிக்கிற?” அவன் குரலில் இருந்த சிரிப்பு சற்று நேரமாகியே ஆகாஷ்க்கு உறைக்க “பாஸ்…” ஆனந்தத்தில் கூவி கட்டிக் கொண்டான். 

“டேய் டேய் என்னை விடுடா நான் நிலா இல்லை” கத்தினான் அச்சுதன். 

அவன் கழுத்தை விட்டவன் “பாஸ் ப்ளீஸ் என்ன ஆனாலும் சரி இனிமேல் இப்படி இருக்காதீங்க, பார்க்க முடியல” கண்கள் பனிக்க சொன்னவன் தலையை கீற்றாய் ஒரு புன்னகையுடன் கலைத்தவன் கையை நீட்ட கையெழுத்து வைக்க வேண்டிய கோப்பை வைத்தான். கோபத்துடன் முறைத்தான் அச்சுதன். 

“முதல்ல இந்த கோப்புகளில் எல்லாம் சைன் பண்ணுங்க அதுக்கு அப்புறம் தான் அந்த விபரம் தருவேன்” கெத்தாய் பேரம் பேசினான். 

“கும்புடு பூச்சிக்கெல்லாம் கொம்பு முளைச்சிட்டு, எல்லாம் உன் காலம்டா அச்சுதா” வாய்க்குள் புலம்ப சந்தோசமாய் சிரித்தான் ஆகாஷ். “அண்ணி உங்களையும் தன்னை போலவே ஆக்கிட்டாங்க பாஸ்”. 

படாரென கதவை திறந்து கொண்டு அருண் வந்த வேகத்தில் “என்னாச்சு….” முன்னே வந்தான் அச்சுதன்.

அவனை மேலிருந்து கீழாக பார்த்தான் அருண். எப்போதும் உடலுடன் சேர்ந்து இருக்கும் அவன் ஸ்லிம் பிட் ஷர்ட் சற்று தொய்ந்து போய்  அவன் மெலிவில் கன்னத்து எலும்புகளும் கழுத்து எலும்பும் விட்டால் வெளியே வந்துவிடும் போல் இருந்தது. ஆனால் நீண்ட ஒரு மாதத்தின் பின் தவிப்பின்றி அவன் முகத்தில் தெரிந்த சிறு நிம்மதியில் பழைய அச்சுதன் எங்கோ ஓரத்தில் தென்பட “மச்சி” பாய்ந்து கட்டிக் கொண்டான். அருணின் இறுகிய அணைப்பில் அவன் எங்கே சிறு வயதின் போது இறுகியது போல் அப்படியே இறுகி விலகி போய் விடுவானோ என்று தவித்த தவிப்பு அச்சுதனுக்கு புரிந்தது.  

“ரிலாக்ஸ்டா மச்சி, இன்னொரு தரம் அப்படியெல்லாம் விட்டுட்டு போக மாட்டேன்டா” அவன் முதுகை தடவி கொடுத்தான் அச்சுதன். அவனை உதறி விலகினான் அருண் “பேசாதடா ஒரு மாசமா நான் பயந்தது எனக்கு தானே தெரியும்” கண்ணோரம் ஒரு துளி நீர் துளிர்தது. 

“டேய் மச்சி சாரிடா சாரி….” பின்னாலேயே சென்றான் அச்சுதன். 

ஆகாஷ் ஆச்சரியத்துடன்  இருவரையும் பார்த்து கொண்டிருந்தான். அவனுக்கு இருவரது நட்பும் தெரியும் ஆனால் இவ்வளவு ஆழமானது என்பது இன்று புரிந்தது. அச்சுத கேசவன் என்ற பெயரை கேட்டாலே எழுந்து நிற்பார்கள். இங்கானால் அச்சுதன் அருண் பின்னால் கெஞ்சி கொண்டு நின்றான். 

ஆகாஷ் கையிலிருந்த அறிக்கையை பார்த்தவன் ஏதோ தோன்ற அந்த இலக்கத்திற்கு அழைத்தான். அவன் போனில் ‘அண்ணி’ என்று வர டயல் டோன் சென்றது.  

“ஹலோ…” சோர்வுடன் ஒலித்தது அந்த குரல். 

அந்த குரலை கேட்ட அச்சுதன் உறைந்து போய் அப்படியே அசையாது நின்றான்.

“அண்ணிஇ………” கத்தியேவிட்டான் ஆகாஷ். 

“ஆகாஷ்…. என்னாச்சு ஏன் கத்துறீங்க, அச்சுதன் அவருக்கு ஒன்றுமில்லையே ஹலோ ஹலோ” அவள் துடிப்பது குரலில் தெரிந்தது. 

கை முஷ்டியாய் இறுக அசையாது நின்ற அச்சுதன் ‘இப்படி துடிக்கிறவள் எதுக்குடி விட்டுட்டு போன, ஏதோ கோபத்தில் போ என்று சொன்ன போயிருவியா? ஒரு மாசம்…. உன்னை பார்க்காம உன் குரலை கேட்கமா செத்துட்டேன்டி’ மனதோடு மருகினான். 

“இல்ல அண்ணி அவருக்கு ஒன்றுமில்லை… பயம் வேண்டாம்” ஆறுதல்படுத்தி அச்சுதனை பார்த்து போனை நீட்ட மெல்ல தலையசைத்தவன் திரும்பி நின்றான். முதுகு விறைக்க நின்ற அச்சுதனை பார்த்த அருண் போனை வாங்கி “என்னம்மா சன்வி, என்ன இது ஒருத்தருக்கும் சொல்லாம எங்கே போனாய்?” கேட்டான். 

“ஜிஜு….” மெல்லிய ஆச்சரியத்துடன் அழைத்தாள்.

அவள் குரல்…..

சட்டெனெ திரும்பி போனை பார்த்தான் அச்சுதன். வழமையாக அவள் ‘ஜிஜு’ என்றால் அச்சுதனுக்கே மீண்டும் அழைக்க மாட்டாளா என்று ஆசையாய் இருக்கும். அத்தனை துள்ளல் துடிப்புடன் அருணிடம் வம்பு செய்யும் குறும்புத்தனமும் அன்பும் நிரம்பியிருக்கும் அவள் குரலில். இன்றோ அது எதுவுமியின்றி வெறுமையில் நிரம்பியிருந்த குரலை ஜீரணிக்க முடியாமல் நின்றான் அச்சுதன்.  

மூவருமே  ஒருவரை ஒருவர் பார்க்க அச்சுதன் கண்ணசைவை வைத்தே கேட்டான் அருண் “நீ எங்கே இருக்கிறாய்?” இந்நேரம் அவள் இருக்கும் இடத்தை அச்சுதன் தொழில்நுட்ப குழு அக்குவேறு ஆணி வேறாக கண்டு பிடித்திருக்கும் இருந்தும் கேட்டான். 

“சி….. அது வேண்டாம் ஜிஜு, எனக்கு கொஞ்சம் யோசிக்கனும் அதற்கு பின் நானே வருவேன்” அவள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே பின்னணியில் ஓர் ஆணின் குரல் கேட்டது “சான்விச் யாரோட பேசற?”.

“சந்த்… வந்திட்டியா இரு வாரேன்” சற்று சத்தமாய் சொன்னவள் “ஜிஜு உங்களுடன் நான் பிறகு பேசுறன்” போனை கட் செய்ததாக நினைத்து அப்படிய விட்டு சென்றுவிட்டாள். அவள் பேசியது போன் ஊடே கேட்டது. 

“நள மகராஜ், தும் கஹதி” 

“மே நள மகராஜ் கைஸே” 

“தும்ணே முஜ்கே சோடுதியா இஸ்லியே தும்  நள மகராஜ்” 

“அச்சா மேரே பியரி வாலி ….” 

சாதாரணமாக பேசுவது போல் தோன்றினாலும் பழைய துள்ளல் வரவே இல்லை என்பது அச்சுதனுக்கு புரியவே செய்தது. பேசியவாறே அங்கிருந்து விலகி செல்ல அவர்கள் குரல் தேய்ந்து மறைந்தது. 

இங்கோ அச்சுதன் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்தது “மண்ணாங்கட்டி வாலி பெரிய ஹிந்திக்காரி தமிழ்ல பேச மாட்டா…” வாய்க்குள் முணுமுணுத்தான்.

அருண் ஆகாஷ் இருவரும் சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் திணறினார்கள். அச்சுதன் பொறமை இத்தனை கியூட்டாய் இருக்கும் என்று அவர்கள் எதிர்பார்க்கவே இல்லை. 

அதற்குள் கதவை தட்டி உள்ளே வந்தான் தொழில்நுட்ப குழுவின் தலைவன் அஸ்வின். “பாஸ், இது மேடம் இருக்கும் இடம்” சிறு முறுவலுடன் கொடுக்க ‘ஏன் சிரிக்கிறாய்’ என்பது போல் பார்த்து வாங்கிய அச்சுதன் முகத்திலும் புன்முறுவல் தவழ்ந்தது. 

மூவரும் அவனை தனியே விட்டு செல்ல மேசையின் பின் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து தலை சாய்த்தவனுக்கு ஒரு மாதத்திற்கு முன் நடந்து முடிந்தது பின் விசாரித்து அறிந்தது என அனைத்தும் கோர்வையாக நினைவில் வர முகம் வேதனையில் சுருங்கியது.   

(சாரி மக்களே குட்டியான பிளாஷ் பாக் தான்)

சன்விதா வந்து சென்ற அடுத்த நாள் எழுந்த அச்சுதனுக்கு எழுந்த அச்சுதனுக்கு தலை வலியில் இரண்டாகி விடும் போல் இருந்தது. நேற்றைய நினைவுகளுடன் ஏதோ விபத்து நடந்த ஞாபகமும் அங்கும் இங்குமாய் வர நினைவுகளை கோர்க்க முடியாமல் தலையை பிடித்து கொண்டு அமர்ந்துவிட்டான். 

போன் அடிக்கவே எடுத்து பார்க்க சுபத்ரா “சொல்லு அக்கா” என்றான். 

“நீ திரும்பவும் மாமா ஆக போகின்றாய்…” சந்தோஷமாய் சொன்னாள். அவர்கள் சிறு வயதில் அவர்கள் இருவர் மட்டுமே இருந்தது பல கஷ்டங்களை அவன் தனியாகவே தாங்கியதை அறிந்த சுபத்ராவுக்கு குறைந்தது மூன்று குழந்தைகளாவாது வேண்டும் என்று நினைத்தாள். ஒருவர் இல்லாவிட்டால் ஒருவரிடம் மனம் விட்டு பேசுவார்கள். அச்சுதன் போல் தனியாக அனைத்தையும் பொறுத்து கொள்ள வேண்டி வராது என்று நினைத்தாள். ஆனால் ஏனோ இதுவரை இன்னொரு குழந்தை தங்கவில்லை. இப்போது உண்டாகிவிட்டதும் தலைகால் புரியவில்லை. 

“சந்தோசம் அக்கா, உடல் நிலை எப்படி இருக்கிறது டாக்டர் என சொன்னார். இங்கே அவசரமில்லை, ஆறுதலாக வரலாம்” என்றவனிடம் “உன் அத்தானும் அதைதான் சொல்கின்றார், அடுத்த மூன்று மாதத்திற்கு பயணம் செய்ய வேண்டாம் என்று சொல்லி இருக்கின்றார்” அவள் கணவனின் அன்பில் குழைவுடன் கூறினாள். சிறிது நேரம் அவர்களுடன் உரையாடி வைத்தவன் மனது சிறிது லேசாகி இருந்தது. 

ஏதோ தோன்ற அவசரமாக சரவணனுக்கு அழைத்தான் “எங்கே இருக்கின்றாய்? நேற்று நான் சொன்னதை செய்ய வேண்டாம்” என்றவனிடம் “நேற்று என்ன… நான் ஊரில் திருவிழாவில் நிற்கின்றேன் இரண்டு நாளாக” என்றான் சரவணன். 

உடனடியாக அழைப்பை துண்டித்து சரவணன் அலுவலகத்திற்கு அழைத்தான் “நேற்று என்னுடன் பேசியது யார்?” எதுவித அறிமுகமும் இல்லாமல் கேட்க மறுபுறம் அவன் குரலின் ஆளுமையில் “நீங்கள்…” என்று தயங்க “AK” துப்பாக்கி குண்டாய் வெளிவந்த பதிலில் இருந்த இடத்தில் எழும்பி நின்றார் சரவணனின் எச்ஆர் மனாஜேர்.

“சார் சார்.. நான் தான் சார்….  நீங்க சொன்ன மாதிரியே அந்த கோப்பை மாம் கிட்ட கொடுத்துட்டேன் சார் இன்று மாம் வரல அதான் சார் வீட்டிற்கே போய் கொடுத்துட்டேன் சார்” ஆயிரம் சார் போட்டு நெற்றியில் வழிந்த வியர்வையை கைக்குட்டையால் ஒற்றி எடுத்தார்.

“ஷிட்” போனை தூக்கி எறிய அது எனக்கு ஜீவன் கெட்டி என்று கட்டிலில் போய் விழுந்தது. நேற்று வந்த கோபத்தில் அவளின் வேலைக்கான ஒப்பந்தத்தை திருப்பி கொடுக்க சொல்லியிருந்தான். அன்று பார்த்து சரவணன் இல்லமால் போகவே எச்ஆர் பதிலளிக்க யார் என்னவென்று கேளாமல் உத்தரவை மட்டும் கொடுத்து அழைப்பை துண்டித்திருந்தான். சரவணன் இருந்திருந்தால் சிலவேளை கொடுக்காமல் இருந்திருப்பான் எச்ஆர் ஏற்கனவே சன்விதாவை பெயர் சொல்லி அழைத்து அவனிடம் வாங்கி கட்டிக் கொண்டவர். எதற்கு வம்பு என்று உடனே காரியத்தை நடத்தி முடித்துவிட்டார். நேற்று கூட அவரே வீட்டிற்கு சென்றிருந்தார் அந்த நேரம் அவளில்லை. 

♥♥♥♥♥

அவளையும் அறியாமல் அழுது கொண்டிருந்தவளை பார்த்த மானசா போனில் புகைப்படம் எடுத்து அருணுக்கு அனுப்பிவிட்டு திட்டோ திட்டென்று திட்டிவிட்டாள் கடைசியில் “பட்டாம்பூச்சி போல் சுற்றி திரிந்த என் தங்கையை இப்படி பார்க்க தான் உங்கள் நண்பர் காதலித்தாரா? நான் ஆரம்பத்திலேயே அவரை எச்சரித்தேன் அவள் குழந்தைதனமாக எதையாவது சொல்வாள்…. செய்வாள்.. உங்களுக்கு சரிவராது என்று. இப்ப என் குட்டி தங்கையை இப்படி ஆக்கிவிட்டீர்களே” திட்டி புலம்பி தள்ளிவிட்டாள்.   

அந்த போட்டோவை அச்சுதனிடம் காட்டிட அவனுக்கோ இதயம் வலித்தது. சரிதானே இவளை இப்படி பார்க்கவா காதல் என்று பின்னே திரிந்தேன். கை முஷ்டியாக இறுக காயத்தில் மீண்டும் பொட்டு போல் ரத்தம் பரவ தொடங்கியது. அன்று கரண் மாலில் வைத்து எச்சரித்தது நினைவில் வர உள்ளங்கையில் முகத்தை புதைத்தான். 

“நாளை சிம்லா கம்பெனி சம்பந்தமாக மீட்டிங் இருக்குதானே” அருணிடம் கேட்க எதுவும் பேசாமல் நண்பனையே பார்த்து கொண்டிருந்தான். “அவளை வரச்சொல்லு” என்றவன் மறு பேச்சுக்கு இடமின்றி எழுந்து போய்விட்டான். 

அடுத்த நாள் ஊரிலிருந்து வந்திருந்த சரவணன் சன்விதாவை போனில் அழைத்து “அந்த சிம்லா சம்பந்தப்பட்ட பைலை எடுத்து கொண்டு அலுவலகம் வா” என்றான். அவளுக்கு கடைசியாக அந்த பைலை AK இண்டெர்ஸ்ட்ரீஸ் எடுத்து சென்ற நினைவுகள் அலை மோத “அது AK இண்டெர்ஸ்ட்ரீஸ் அலுவலகத்தில் இருக்கு” என்றாள் சோர்வுடன்.

சரவணன் சட்டென போனை பார்த்தான். நம்பரை தவறாக போட்டுவிட்டோமா அவள் போன் நம்பர்தானே.  இவ்வளவு சோர்வை அவள் குரலில் கேட்டதே இல்லை. இது அவள் குரலே இல்லை. சிறிது யோசித்து விட்டு “என் காரில் போய் எடுத்து வா” வைத்துவிட்டான்.

மீண்டும் அழைத்து “இல்லை வேறு யாரையாவது அனுப்பி எடுத்து கொள்” பட்டென சொல்லிவிட்டாள்.

“ச்சு… ஒரு வாரமா அவன் அலுவலகம் வரவில்லை. நீ போய் எடுத்து வா” கண்டிப்பாகக் கூறினான்.

AK இன்டராரீஸ் போய் இறங்கியவளுக்கு அன்று நடந்த அனைத்தும் மீண்டும் கண் முன்னே வந்து போக மூச்செடுத்து தன்னை நிதானித்து உள்ளே சென்றாள். இந்த தடவை அனைவரும் செல்லும் வழியிலே சென்று அச்சுதன் அறையைக் அடைந்தாள். யாரும் அவளை தடுக்கவில்லை.

கதவை திறந்து உள்ளே சென்றவள் அன்று பைலை எங்கே வைத்தேன் என தேட சிறிய மேசை மீது நான் இங்கிருக்கின்றேன் என்று இருந்தது.

அவளோ அனைத்தையும் மறந்து கண் முன் உள்ள பைலை அந்த அறை முழுதும் படு கவனமாக தேடி கொண்டிருக்க அவளையே வைத்த விழி அகலாது பார்த்து கொண்டிருந்தான் அதே அறையில் ஜன்னலோரம் நின்றிந்த அவன். 

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.