உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 31

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

அருணிடம் சன்விதா கேட்ட கேள்வி என்ன? தான் காதலிக்கும் ‘கோவில் நபர்’ யார் என்ற குழப்பத்தில் சன்விதா எடுக்கும் முடிவு என்ன? அச்சுதனின் காதலை உணர்ந்த சன்விதா, அந்த மர்ம நபரைத் தேடுவதை நிறுத்துவது ஏன்? காதலுக்காக காதலைத் துறக்கும் நெகிழ்ச்சியான அத்தியாயம்.

யாசகம் – 31

“ஹா…” இதற்கு மேல் இதை பற்றி இங்கே பேசுவது உசிதமில்லை என்று எண்ணியவள் “உனக்கு எத்தனை தரம் சொல்வது ஒன்றை பேசும் முன் நன்றாக யோசித்து பேசு என்று சில்லறையாக வார்தைகளை சிதற விடுவாயா” கண்டிப்புடன் கேட்டாள் “இப்போது பார் எங்கே வந்து நிற்கின்றது என்று”

நெற்றி சுளித்த அருண் கேட்டான் “அவன் காதலை பற்றி ஏதாவது சொன்னாயா?”

“ஆனால் நான் இதை விட மோசமா, திட்டியிருக்கன்தானே” விட்டால் மீண்டும் அழுது விடுவாள் போலிருந்தது. 

“மே பீ அப்போதெல்லாம் அவனை தான் திட்டியிருப்பாய் அவன் காதலை இல்லை அதுதான் வித்தியாசம்” மெதுவான குரலில் அருண் சொன்னான். 

♥♥♥♥♥

அருண் வீடு வரை காரில் கொண்டு வந்து  விட சன்விதா திரும்பி அருணை பார்த்து “ஜிஜு வீட்டில் அக்கா இருக்கிறார்கள்தானே” கவலையுடன் கேட்டாள். 

“இல்லை ஆனால் நான் அங்கே தான் இருப்பேன்” என்றவன் காரை திருப்பி கொண்டு சென்றுவிட்டான் 

“அது சரி அச்சுதன் உன்னை பார்த்தது உன்னிடம் நடந்து கொண்ட முறை பிடிக்காத மாதிரி, ஊர்ந்த மாதிரி வெறுப்பாக இருந்ததா?” மான்ஸாவின் கேள்விக்கு வேகமாக இல்லை என தலையாட்டினாள். “பின் என்ன பிரச்சனை”

ஒரு கணம் விழித்தவள் “அது ஒரு மாதிரி சொல்ல தெரியல….” இழுத்தாள். 

“மண்டு மண்டு, நீ அச்சுதனை காதலிக்கிறது கூடவா புரியல” என்று தலையை தட்டிய அக்காவை பரிதாபமாக பார்த்தாள், அவளுக்கு அக்காவிடம் கூட சொல்ல முடியவில்லை ஒரே நேரத்தில் இரு வேறு நபர்களிடம் ஒரே மாதிரியான உணர்ச்சி தோன்ற அதை கையாள முடியாமல் தடுமாறுகின்றேன் என்று. 

ஒருவனையே இரு வேறு நபர்கள் என எண்ணி கொண்டு அவள் காதலை சொல்ல முடியாமல் தவித்தாள் சன்விதா. அன்றிரவு நட்சத்திரத்தை பார்த்து கொண்டு இருந்தவள் யோசனை எங்கெங்கோ ஓடியது.

டெல்லியில் முதல் முறை பார்த்தது….

சில மாதங்களுக்கு முன்னரான அவனோடான முதல் கார் பயணம்…

அன்று மாலில் அவனை கண்ட போது வந்த வீடு சேர்ந்த உணர்வு….

அன்று மாலில் மனதை பாதித்தித்த அவன் சோர்ந்த முகம்…. 

காரில் அவள் கை பற்றி உறங்கிய அழகான தருணம்…. 

கடற்கரையில் அவனுக்காக தவித்த தவிப்பு….

தியானத்தின் போதான அனுபவம்…. 

மிஸ் ஷர்மா என்றழைத்து விலகி நின்ற போது இதயத்தின் வலி… 

எல்லாவற்றுக்கும் மேல் அவனுக்கு வலித்துவிட்டது என்று உணர்ந்த போது அவன் வலியை தன் வலியாக உணர்ந்த தருணம்… 

மனதினுள் ஒரு முடிவு எடுத்தவளாய் கரனுக்கு அழைத்தாள்.

“கரண்” 

“சொல்லுடா எப்படி இருக்கிறாய், என்ன சொல்லுறன் உன்னோட போடி கார்ட்” 

“அவரை விடு, நான் உன்னிடம் ஓர் CCTV பூட்டேஜ் கேட்டேனே ஞாபகமிருக்கா?” சோர்ந்த குரலில் கேட்டாள். 

அங்கே கரண் யோசனையுடன் கூறினான் “இருக்கு” 

“அதை அனுப்பாதே எனக்கு வேண்டாம் எப்போதாவது அவன் யாரென்று தெரிந்தாலும் எனக்கு சொல்லாதே”

“ஏன் என்னாச்சு அவன் வேணாமா…”

“வேண்டாம்….” கண்களில் நீர் கசிய குரல் மெதுவே நடுங்கியது.

“ஏய் சொல்றத கேளடி” கேட்காமல் அழைப்பை துண்டித்தாள். 

அவனை என்றாவது சந்திப்பாள இல்லையா என்று தெரியாது. ஆனால் கண் முன்னே அச்சுதனின் வலியை பார்த்து கொண்டு கையை கட்டிக் கொண்டு இருக்க முடியவில்லை. அவன் நினைவை மனதின் ஓரம் ஒதுக்கி வைக்க முடிவெடுத்தாள். 

♥♥♥♥♥♥

பல்கனியில் போட்டிருந்த கதிரையில் கால்களை முன்னே நீட்டி நன்றாக சாய்ந்து அமர்ந்து வானத்தை வெறித்திருந்தான் அச்சுதன். காலை வீட்டிற்கு வந்தவன் “எந்த வேலையாய் இருந்தாலும் என்னை தொந்தரவு பண்ணாதே” என்று விட்டு நேரே இங்குதான் வந்து இருந்ததுதான் அசைவின்றி இருந்தான். 

அவளை அவள் செய்யும் சிறு சிறு குறும்புகளை, அசைவுகளை வெட்கத்தில் சிவக்கும் முகத்தை, அவனருகே மட்டும் கூசி சிலிர்க்கும் இயல்பை அவளை அவளாகவே ரசித்தான் காதலித்தான். ஏன் அவள் கோபத்தை, உலகத்தையே காலடியில் வைத்தாலும் தன்னை வேண்டாம் என்று சொன்ன திமிரை கூட ரசித்து விரும்பினான். உடம்பிற்காக காதலிக்கிறாய் என்றிருந்தால் கூட ‘அப்படிதாண்டி நான் என்ன சாமியாரா’ என்று கூட கேட்டிருப்பான். ஆனால் தன் காதலை பார்த்து வேஷம் வெறும் சவாலுக்கா என்று சொல்லிவிட்டாள் என்பதை தான் அவனால் தாங்கி கொள்ளவே முடியவில்லை. அதில் அடியுண்ட அவன் அகம் வலியில் சுருண்டுவிட்டிருந்தது.  

அவளை ஜெயிப்பது தான் நோக்கமென்றால் நொடியில் செய்து முடித்திருப்பானே, அவளிடம் தோற்பதற்கு ஆசை கொண்டு அல்லவா ஒவ்வென்றையும் செய்கின்றான்.

பல வருடங்களுக்கு பின் மீண்டும் இந்த அசைவற்ற நிலை, எந்த நிலையில் தான் காலம் முழுதும் திரும்பி வரக்கூடாது என்று நினைத்தானோ அதே நிலையில் அவனை கொண்டு வந்து நிறுத்தி சிரித்தான் விதி தேவன். 

அன்றிரவு இருவருமே உறங்காமல் விண்மீன் பார்த்திருந்தார்கள். 

எங்கோ எஃஎம்மில் ஒலித்த பாடல் காற்றில் கசிந்தது.

காதாலே காதலே எங்கு போகிறாய்  

என் கண்ணையும் நெஞ்சையும் திருடி போகிறாய் 

காதலே காதலே பேச வைக்கின்றாய் 

நான் பேசினால் காற்றிலே வீசி போகிறாய் 

அந்த விதி எனும் ஒரு மாய வலையிலே

இரு பறவைகள் இன்று மாட்டி கொண்டதே

வலி தாங்குமா……… 

உயிரின் ஒரு துளி……… 

மிச்சம் உள்ளதே……… 

உன் பெயரை சொல்லியே……… 

சிந்தி விட்டதே……… 

♥♥♥♥♥

அடுத்த நாள் அலுவலகம் சென்ற போது அச்சுதன் வரவில்லை. மதியம் வரை பொறுத்தவள் ஆகாஷின் போனுக்கு அழைத்தாள். 

ஆகாஷ் அழைப்பை ஏற்று பதிலைக்காமல் அருகே வைத்தது கொண்டு பேசினான் “பாஸ், மருந்து கட்டனும் ரத்தம் காய்ஞ்சு போய் இருக்கு ப்ளீஸ் டாக்டரை வர சொல்றன்” 

“இங்கிருந்து போயிரு” கூறிய அச்சுதன் குரல் அடைத்தது போல் இருந்தது.   

“என்னை கொலை பண்ணாலும் பரவலா பாஸ், உங்கள் மீட்டிங் எல்லாம் அருண் சார் தான் பார்க்கிறார் அவரலையும் வர முடியவில்லை இப்படி இருக்காதீங்க என்னால பார்க்க முடியல”

“…..”

நேற்று காலை வந்து இருந்தவன் தான் இதுவரை ஒரு அசைவின்றி இருக்க என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை. அருணுக்கு அவன் நிலை புரிய போன தடவை எதையோ செய்து மீண்டு வந்துவிட்டான். இந்த முறை என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் விழித்தான். 

ஆனால் அவசரமாக போயே ஆக வேண்டிய வேலைகள் வரவே ஆகாஷை விட்டுப் போயிருந்தான். 

ஆகாஷ் போனில் வாட்சப் மெசேஜ் மின்னியது எடுத்து பார்க்க சன்விதா தான் ‘ஷேர் லொகேஷன்’ என்று போட்டிருந்தாள். கண்கள் மின்ன அனுப்பிவிட்டான். 

“சார் ப்ளீஸ்” 

“இப்ப நீ போக போறீயா இல்லையா?” கடித்த பற்களிடையில் வார்தையை துப்பினான்.

“இல்லாவிட்டால் என்ன செய்வீர்கள்…” கேட்ட அவள் குரலில் உடல் விறைக்க கண்கள் சிவக்க ஒரு கணம் அசைவற்று இருந்தவன் சட்டென எழுந்து பல்கனி அருகே சென்று சுவரில் கை ஊன்றியவன் “ஆகாஷ், அவளைப் போக சொல்லு” 

ஆகாஷ் நிம்மதியாக மூச்சுவிட்டான். நேற்றிலிருந்து இருந்த இடத்தை விட்டு அசைவேனா என்று இருந்தவன் இன்று அசைந்துவிட்டானே. 

ஆனால் அச்சுதனோ கண்மண் தெரியாத கோபத்தில் இருந்தான். அவன் அடியுண்ட அகம் அவனுள் கனன்ற கோபத்தை விசிறி சுவாலையாக்கி வைத்திருந்தது. அவனுக்கு கோபம் வருவதே அரிது. இலகுவில் அவனை கோபப்பட வைக்க முடியாது. என் உணர்வுகள் மீது எனக்கே கட்டுபாடு  இல்லையென்றால் எப்படி முன்னேற முடியும் என்ற சிந்தனை உள்ளவன். அதை விட இதற்கு எப்போது கோபப்பட்டான் என்று அவன் கோபப்பட்டதே புரியாமல் குழம்புபவர்கள்தான் அதிகம் அவ்வளவு தூரம் அவனின் கோபம் வெளியே தெரியாது என்பதை விட காட்டி கொள்ள மாட்டான்.  அவன் கோபத்தை காட்டும் விதத்தில் எதிரிக்கு தான் சேதாரம் அதிகமாக இருக்கும். இங்கே அவளை வருத்தப்பட வைக்கவும் முடியாது கோபத்தை கட்டுபடுத்தவும் முடியாது தவித்தான். இன்றோ அவனது கட்டுப்பாடு எல்லாம் கரை கடந்திருந்தது. 

ஆகாஷிடம் போகுமாறு கண் காட்டியவள் “ஆகாஷ் இங்கே இல்லை. ஏன் என்னுடன் பேச மாட்டிர்களா?” துடுக்காக கேட்டாள். அவன் பதிலின்றி நிற்க சட்டென சுவருக்கும் அவனுக்கும் இடையே நுழைந்து நின்று அவன் முகம் பார்த்தவள் பேச்சிழந்து நின்றாள். 

“இங்கே இருந்து போ” அவளிடமிருந்து முகத்தை திருப்பினான். சன்விதாவுக்கு அவன் கூறியது கூட உரைக்கவில்லை மாறாக அவன் கண்களில் தென்பட்ட வலியும் வேதனையும் வெறுமையும் அவள் நெஞ்சை ஏதோ செய்தது. 

அவன் கன்னத்தை பற்றி தன் புறம் திரும்பியவள் “நான்.. நா… நான் வேண்டுமென்று எதையும் சொல்லல இப்படிதான் சிறு பிள்ளைத்தனமாக எதையாவது உளறி வைப்பேன் ப்ளீஸ்” கெஞ்சினாள். 

“உனக்கு… என் காதல் புரியல அது தான் பிரச்சனை” நிறுத்தி நிதானித்து மெதுவே சொன்னவன் அவளிடமிருந்து தள்ளி நின்றான். “உன்னை பார்க்க பார்க்க இங்கே வலிக்குது” நெஞ்சை தொட்டு காட்டினான்.

அவனை கண்ணீரோடு பார்த்தவள் “மயக்கம் தெளியும் போது நீங்க எல்லோரும் பேசியது எல்லாத்துக்கும் மேல எனக்கு இருந்த குழப்பம்… ப்ளீஸ் உங்களை போல் வார்தைகளை பார்த்தது பேச எனக்கு தெரியல. அதுக்கு இப்படியா உங்களை நீங்களே வருத்துவீர்கள்… ப்ரெஷ் ஆகி வாங்க காயம் செப்டிக் ஆகிரும்.” பழக்கமே இல்லமால் மீண்டும் கெஞ்சினாள். 

“உனக்கு ஒரு கும்பிடு உன் அக்கறைக்கு ஒரு கும்பிடு ஆளை விடு” என இருவருக்குமே அன்று மதுரை போகுமுன் அவன் ‘அக்கறைதான் இல்லையா’ என்றது ஞாபகம் வந்தது.  

“சரி நான் போனால் காயத்துக்கு மருந்து போடுவீர்களா?” சிறு குழந்தையாய் கேட்டாள்.

“நிச்சயமாக…. போ தாயே அதை தான் நானும் நீ வந்ததில இருந்து சொல்றன்” என்றான். 

அவனுக்காக, நேற்று அந்த ஓரிரு நிமிடங்களில் அவன் முகத்தில் தென்பட்ட வலி வேதனை, அதை தாண்டி அவன் தன்னிடமிருந்து விலகி நின்றது தாங்கி கொள்ள முடியாமல்தான் தன் முதல் காதலை கூட விட்டு கொடுத்து இங்கே வந்தாள். ஆனால் அவளது வருகையே அவனை வலிக்க வைப்பதாக கூற என்ன செய்வது என புரியாமல் அவன் முகம் பார்த்தாள்.

நேற்று வரை கவலையில்லா பட்டம்பூச்சியாய் சந்தோசமாய் சிறகடித்து திரிந்தவள் சிறகை வலிக்க பிய்த்து போட்டுவிட்டது இந்த காதல். 

அவன் வேண்டுமென்று அவள் குழப்பங்களை எல்லாம் ஒதுக்கி வைத்து வரும் போது அவனோ அவளை வேண்டாமென்றுவிட்டான்.

யாரோ சொன்னது ஞாபகம் வந்தது காதல்…. உலகத்திலேயே மிக அழகானது, அபூர்வமான ஒன்று. ஆனால் அது மனிதர்களை முடமாக்குவது தான் குரூரமானது.

மூக்கை புறங்கையால் தேய்த்தவள் சிரிக்க முயன்றாள். 

அவனுக்கு அவளை பார்க்க பார்க்க தன் காதலை  இப்படி சொல்லிவிட்டாளே என்ற ஆதங்கம் அதிகரித்து கொண்டே இருந்தது. அடியுண்ட அவன் அகம் வலியில் அவனை நேராக சிந்திக்க விடமால் செய்து கொண்டிருந்தது. அவனும் வார்தைகளை விட்டுவிட்டான். 

பொங்கி வந்த கண்ணீரை  கட்டுப்படுத்தி புன்னகை கொண்டு மறைத்தவள் “சரி நான் போகனும் என்றால் இரண்டு நிபந்தனை ஒன்று இப்பவே நீங்க பிரஷ் ஆகி காயம் குணமாகும் வரை மருந்து முறையா எடுக்கனும் இரண்டு நான் ஒருத்தரை அனுப்புறேன் அவங்களை இங்கே இருக்க அனுமதிக்கனும்”

“முதலாவது சரி கண்டவர் நின்றவரை எல்லாம் வீட்டினுள் விட முடியாது” கறாராக கூறிவிட்டான். அவனுக்கே புரியவில்லை நேற்றிலிருந்து அருண் கெஞ்சி கேட்டு கூட அசையாதவன் இன்று காலையில் இருந்து பன்னிரண்டு மணி நேரமாக காதில் கரைந்த ஆகாஷின் வார்தைக்கு வெறுமே ஒரே ஒரு தடவை ஒரு வசனத்தில் “’இங்கிருந்து போ’ என்று மட்டும் சொன்னவன் அவளின் ஒரு வார்த்தையில் சம்மதித்துவிட்டான்.

இப்போதைக்கு அவள் போனால் போதுமென்று இருந்தவன் அவள் நிரந்தரமாக போக கூடும் என்ற எண்ணம் துளி கூட இல்லை. 

“அது யாரோ இல்லை, அதோ அந்த படத்தில் இருக்கின்றார்களே அவர்கள்தான்” என்றவளை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்தான். 

அது அவன் அம்மம்மா என்று அழைக்கும் லட்சுமி அம்மா, சிறு வயதிலிருந்தே அவனை வளர்த்தவர் அவளின் மனதில் என்ன உள்ளது என்று அவனுக்கு தெரிய வேண்டும் என்பதற்காக அவன் சொல்ல சொல்ல கேட்காமல் அவள் வீட்டில் வேலைக்காரியாக போய் இருக்கின்றார். இவளுக்கு தெரியுமா என்பது போல் கண்ணை பார்க்க அவள் கண்கள் கண்ணாடி போல் மனதின் வேதனையை பிரதிபலித்தது. “முதல் உங்கள் வீட்டில் வேலை செய்தார்கள் இப்ப எங்கள் வீட்டில் வேலை செய்யுறாங்க நம்பிக்கையான ஆள்” புன்னகைத்தவள் இமை தட்டி விழித்தாள். கண்ணீர் கரை கடக்கும் போல் தோன்றவே அவனிடமிருந்து திரும்பி தோட்டத்தை பார்த்து கொண்டு நின்றாள். 

அவள் கண்களில் தென்பட்ட வலியை கண்டவன் நெஞ்சம் ஒரு முறை நின்று துடிக்க அவன் உதடுகள் சத்தமின்றி உச்சரித்தது “ரோஸ்”. அதிகம் பேசிவிட்டோமோ என்று தோன்ற அதற்குள் அவளே “ஆகாஷ் மருத்துவரை வர சொல்லுங்கள்” மெல்லிய குரலில் கூறினாள்.  

அவளையே பேச்சின்றி பார்த்திருந்தான் அச்சுதன். அவளை வருத்த வேண்டுமென்று எதையும் சொல்லவில்லை ஆனால் அவளிடம் பேச வலி இடம் கொடுக்கவில்லை. என்ன செய்வது என்று வாழ்வில் முதல் முறை மயங்கி நிற்க திரும்பி அவனை பார்த்தவள் புன்னகைக்க முயன்று “குளித்து வாருங்கள் கவனம் காயம் நனைய கூடாது” மென் குரலில் கூறியவள் வெளியே சென்றுவிட்டாள். 

ஆகாஷ் மூன்றாம் நபராக நின்று அனைத்தையும் பார்த்தவனுக்கு அவன் பாஸின் கோபமும் புரிந்தது அதே நேரம் சன்விதாவின் சோகமும் புரிந்தது.

அச்சுதன் குளிக்க செல்ல சன்விதா பின்னால் சென்றவன் “அண்ணி பாஸ்… ஏதோ கோபத்திலும் வேதனையிலும் பேசிட்டார் மனதில் வைத்து கொள்ளாதீர்கள் ப்ளீஸ்” என்றவன் தொடர்ந்து ஏதோ கூற போக அவனை தடுத்தாள். 

“காயம் காய்ந்து இருக்கும் இதை ஊற்றி பிரியுங்கள் வலிக்காது” அவன் குளித்து வர செல்ல கூலாக இருந்த இரண்டு குளுக்கோஸ் போத்தலையும் கொடுத்து ஆகாஷை கையில் கொடுத்து விட்டு கீழே சமையல் அறைக்கு கஞ்சி வைக்க சென்றாள். 

குளித்து மேலாடை இன்றி ட்ராக் பண்ட் மட்டும் அணிந்து மாடியிலிருந்து இறங்கி கீழே உள்ள தன் அறைக்கு வந்தவன் ஆகாஷ் குளுக்கோஸ் போத்தலுடன் நிற்க ‘என்ன’ என்பது போல் பார்த்தான். “உங்கள் கட்டு பிரிக்க பாஸ்” தயக்கத்துடன் கூற தலையசைத்தவன் அங்கிருந்த திவான் போன்ற நீள இருக்கையில் அமர்ந்து பல்லை கடித்தபடி இருக்க தோளில் சில்லென்று உணர்வு தோன்ற திடுக்கிட்டு திரும்பி பார்த்தான். 

“வலிக்குதா பாஸ்..” கவலையுடன் கேட்க எதுவும் பேசாமல் குறுக்காக தலையை அசைத்தான். கண்கள் அவனையும் அறியாமல் வாசலையே பார்த்து கொண்டிருந்தது. கிட்டத்தட்ட முப்பத்தாறு மணித்தியாலம் ரத்த கரையில் காய்ந்த பஞ்சை அகற்றும் போது வலி உயிர் போய் வரும் என்று அதை எதிர்பார்த்து காத்திருக்க வலியே இல்லை என்று சொல்லும்படி கட்டை பிரித்ததே தெரியாமல் நாசுக்காக பிரித்துவிட்டான்.  

“நீ எப்ப இருந்துடா இவ்வளவு புத்திசாலியானாய்” ஆச்சரியத்துடன் கேட்டவனுக்கு பதிலாக “நானில்லை பாஸ் அண்ணி….” என்று இழுத்தான். 

கதவை யாரோ திறக்க தன்னை மீறிய ஆர்வத்துடன் நிமிர்ந்தவனை கண்டும் காணாதது போல் இருந்தான் ஆகாஷ். வந்தது முருகன் “தம்பி யூஸ்” என்று கொடுத்தவரை எதிரி போல் பார்த்தவன் “அங்கே வையுங்கள்” என்றான். 

“இல்ல ஐயா, சின்னம்மா குடிச்சதுக்கு அப்புறம் நின்று கிளாஸை வாங்கி வர சொன்னாங்க” ஒரே பிடியாய் நின்றான். 

“சின்னம்மாவா….” யோசித்தவன் “ஓஹ் சன்விதா” வாய்க்குள் முனங்கினான். யூஸை குடிக்க இனிப்பும் புளிப்புமாக இதமாக இருந்தது. அதற்குள் “என்னாச்சு யாங் மான் திரும்பி என்ன ப்ரோப்ளேம் பண்ணி வைச்சிருக்க” என்றவாறு உள்ளே வந்தார் மருத்துவர் சதாசிவம். 

“நத்திங், ஜஸ்ட் யூசுவல் சேன்ஜ்” என்றவன் விழிகள் யாரையோ எதிர் பார்த்து வாசலையே பார்த்தது. முருகன் கிளாஸை எடுத்து செல்ல சதாசிவம் கட்டு போட்டு முடித்தவர் ஒரு ஊசியையும் போட்டார். சில டேப்லெட்டையும் கொடுத்து சாப்பிட்ட பின்னர் போட சொல்ல முருகன் மீண்டும் சூடான கஞ்சியும் யூசும் கொண்டு வந்தான். யூஸை சதாசிவத்திடம் கொடுத்தவன் கஞ்சியயை அச்சுதனிடம் கொடுத்தான்.

கூடவே சிறு கின்னத்தில் வெள்ளையாய் ஏதோ இருக்க ‘என்ன’ என்பது போல் பார்த்தான். “தோங்காய் பால் ஐயா, சின்னம்மா தந்து விட்டாங்க தினமும் மூன்று நேரம் குடித்தால் காயம் சீக்கிரம் ஆறிருமாம்” எனவும் பேச்சின்றி குடித்தான். அடுத்ததாக கஞ்சியையும் குடித்து முடித்து விட்டு நிமிர்ந்தான். ஆகாஷ் மாத்திரைகளை கொடுக்க அதையும் மறு பேச்சின்றி குடித்தவன் விழிகள் மீண்டும் வாசலையே பார்த்தது. 

♥♥♥♥♥

கண்ணன் புன்னகையுடன் இருவரையும் பார்த்திருக்க ருக்கு முறைத்தாள் “சிறு குழந்தைகள் இப்படியா துன்புற செய்வது” ஆதங்கப்பட்டார் இந்த உலகிற்கே தாய். 

புன்முறுவல் பூத்த கண்ணன் ருக்குவிடம் ஆறுதலாக கூறினார் “வாழ்கையில் வார்தைகளை யோசிக்காமல் விடவும் கூடாது அதே நேரம் சிறு சிறு வார்தைகளை பிடித்து கொண்டு கோபம் கொள்ளவும் கூடாது. இது அவர்கள் இருவருக்கும் புரிய வேண்டும். என் குழந்தைகள் நான் திருத்தாமல் யார் திருந்துவார்கள்”  

♥♥♥♥♥

போட்ட ஊசிக்கும் மாத்திரைக்கும் உறக்கம் கண்ணை சுழற்ற தலையை உலுக்கினான். ஆகாஷ் அவனை பெட்டுக்கு அழைத்து சென்று கவிழ்ந்து படுக்க வைக்க ஒரு கரம் தலையணையை எடுத்து உறக்கத்தில் வலது புறம் திரும்ப முடியாதபடிக்கு அணையாக வைத்தது. பார்க்காமலேயே அது யாரென புரிய அவள் கையை பிடித்தவன் கலங்கிய முகத்துடன் கேட்டான் “ஏண்டி அப்படி சொன்ன? வலிக்குது… போடி..” அப்படியே உறங்கிவிட்டான். 

அப்போதும் ஆழ்ந்த உறக்கமின்றி தவிக்கவே மெதுவே அவன் சிகைக்குள் விரல் விட்டு கோதி கொடுத்தாள். புருவ சுளிப்பு நீங்கி ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்கு செல்லவே வழமை போல் இரும்பு பிடியாக இருந்த அவன் கைளில் இருந்து தன் கையை பிரித்து எடுத்தாள். அவன் முகத்தையே கண்ணிமைக்காது பார்த்தவள் அங்கிருந்து சென்றுவிட்டாள்.  அடுத்த ஒரு வாரத்தில் அவள் மறைந்த வழி தெரியாமல் திகைத்து நின்றான் அச்சுதன்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.