உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 30

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

பழச்சாறு குடித்த போது நடந்த இனிமையான தருணம்! அச்சுதன் சன்விதாவிடம் கேட்ட அந்த முக்கியமான கேள்வி என்ன? “நீ ஒரு வார்த்தை சொல், உன் அம்மாவிடம் நானே பேசுகிறேன்” என்று அவன் கூறியதை சன்விதா தவறாகப் புரிந்து கொண்டது ஏன்? காதலும் ஊடலும் நிறைந்த நெகிழ்ச்சியான அத்தியாயம்.

யாசகம் – 30

பழச்சாறை குடித்தவாறே கண்ணாடி க்ளாஸுக்கு மேலால் அவனை பார்க்க, என்ன என்பது போல் ஒற்றை புருவத்தை உயர்த்தினான் அச்சுதன். 

குடித்துக் கொண்டிருந்த பழச்சாறு புரையேற “பார்த்து குடி” என்றவாறே தன் பழச்சாறை டேபிளில் வைத்து விட்டு அவளுடையதையும் வாங்கி வைத்தவன் மெதுவே தலையில் தட்டி டிஸ்ஸு பேப்பரை கொடுத்தான்.

“சோ பிடிச்சிருக்கு தானே” அவன் குரல் குழைந்து வந்தது. மாட்டிக் கொண்டது போல் விழியை உருட்டியவள் அவனுக்கு எதிர் திசையில் திரும்பி அமர்ந்தாள். 

புன்னகையுடன் அவள் கழுத்தை பற்றி தன்னை நோக்கி திரும்பியவன் “இதற்கு மேல் என்னால முடியாதுடி” தாழ்ந்த குரலில் சொன்னது அவனுக்கே கேட்டதோ தெரியவில்லை. அவள் முகம் அருகே இருக்க அவள் இதழ்கள் முடியும் இடத்தில் முத்தமிட்டான். சற்று முன் அவள் குடித்த பழச்சாறு அவன் இதழில் தித்தித்தது.

முகம் குங்கும நிறம் கொள்ள அவனிடமிருந்து விலகியவளை பிடித்து வைத்து அவள் முகம் பார்த்து ரசித்தான். “அவனவன் எதையெல்லாமே பார்த்து காதலிக்கிறான். நீ இப்படி சிவக்குறதுல தான் தலை கீழா விழுந்திட்டன்டி” அவன் குரலில் காதல் நிரம்பி வழிந்தது.

அவளோ கடைக் கண்ணால் பார்க்க “அப்படி பார்க்கதேடி, அப்பறம் சேதாரத்திற்கு நான் பொறுப்பில்லை” என்று எச்சரித்தவன் “அது சரி இதுக்கே இப்படி சிவந்தால்….” காதில் ரகசிய குரலில் ஏதோ சொல்ல மொத்தமாக அதிர்ந்து நாணத்தில் எழும்பி ஓட முயன்றவளை இடையில் கை போட்டு அவள் முதுகு மார்பில் சாய பின்புறமாக தன்னோடு அணைத்து தோளில் நாடி பதித்து கழுத்தில் ஊதினான்.  

சருமம் கூசி சிலிர்க்க நிமிர்ந்து அவன் கண்களை கடைக்கண்ணால் பார்க்க அவளுக்கு மட்டுமே என அத்தனை காதலையும் அந்தக் கண்களில் தேக்கி வைத்திருந்தான் அவன். அவள் நெற்றியோடு நெற்றி முட்டி கண்மூடி “இதுக்கு மேல என்னால முடியாதுடி பேசாம யெஸ் சொல்லிரு” என்றான். இடையில் இருந்த கைகளின் அழுத்தம் அவன் உணர்ச்சிகளின் விளிம்பில் நிற்கின்றான் என்பதை உரைக்க அவன் மோன நிலை பார்த்தவள் உள்ளமோ இப்படியே அவன் கழுத்தை கட்டிக் கொண்டு கால காலத்துக்கும் உன்னை விடமாட்டேன் என்று சொல்லு என்றது. 

கணங்களோ மணி துளிகளோ கண்ணனை கண்ட ராதையாய் மயங்கி நின்றாள் சன்விதா.  

“நீ மட்டும் உம் என்று ஒரு வார்த்தை சொல் நானே வந்து உன் அம்மா அப்பாவிடம் பேசுகின்றேன்” என்றான்.

‘அம்மாவிடம் பேசுகின்றேன்’ என்ற வார்த்தை அவளை கட்டியிருந்த மாய வலையை அறுத்தெறிய முழுதாக விழித்தாள்.

அவன் கூறியதன் அர்த்தம் ஏற்கனவே தன்னை வேண்டாம் என்பதையும் மறந்து தன் நிலையை விட்டு இறங்கி வந்து பேசுகின்றேன் என்பது ஆனால் அவள் விளங்கி கொண்டதோ அம்மாவிடம் விட்ட சவாலில் ஜெயித்தது விட்டேன் அதனால் வந்து பேசுகின்றேன் என்று.      

சட்டென உதறி விட்டு எழுந்திருந்தாள் சன்விதா. 

அவள் கை உதறி எழுந்த வேகத்தில் சோபாவில் பாதி சரிந்த நிலையில் இருந்தவன் “என்னடி…” என கையை பிடிக்க பழச்சாறை காட்டியவள் “குடிக்கனும் நீங்களும் குடியுங்கள்” என்று எடுத்து குடித்தவளை புன்னகையுடன் பார்த்திருந்தான். முழு ஜீவிதத்திற்குமான சிரிப்பை இன்றே சிரிப்பது போல்.   

அவள் கைகளை பிடித்தபடி புன்னகை மாறாமல் கேட்டான் “எங்கே ஓடுகின்றாய்..” எழுந்து அவளை அணைக்க முயன்றவனை உதற சற்று தடுமாறி நின்றவன் புருவம் நெறிந்தது.   

அவனை சமாளிக்க கேட்டாள் “நீங்கள் குடிக்கவில்லையா?” கேட்டவளுக்கு பதிலாக ஒரே மூச்சில் குடித்தது மேஜையில் வைத்தவன் அவள் குடித்து முடிக்கும் வரை அசையாது அவளையே உதட்டை கடித்தவாறு பார்த்திருந்தான்.

‘பார்வையை பாரு, எல்லாம் வெறும் வேஷம், எல்லாமே சவாலில் வெற்றி பெறவும் இந்த உட’ வாய்க்குள் முணுமுணுத்தாள். உடம்பிற்கு என்று சொல்ல வந்து முழுமையாக சொல்லாமல் நிறுத்திவிட்டாள்.  

அவன் முகத்தில் அவ்வளவு நேரமிருந்த புன்னகை துடைத்தது போல் மறைய கண்களில் மெதுவே வெறுமை சூழ்ந்தது. லட்சம் பேருக்கு மத்தியில் நின்று பேசினாலும் அவனுக்கு புரியும் ஓர் அறையில் ஐந்தடி தூரத்தில் நின்று பேசுவதா கேட்காது. அவனுக்கு நைதரசன் ஆசிட்டை அப்படியே ஊற்றியிருந்தால் கூட இதயத்திற்கு இவ்வளவு வலித்தியிருக்காதோ என்றிருந்தது. தோளில் பட்ட காயம் கூட இவ்வளவு வலிக்கவில்லையே.

எங்கோ மென்மையான அவன் அகம் அடியுண்டுவிட்டது. கண்களின் நீர் சுரப்பி அவனுக்கு இன்று தான் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக வேலை செய்தது. முகத்தை திருப்பி அவள் அறியாமல் பெரு விரலால் கண்ணீரை துடைத்தான்.     

குடித்து முடித்த பின்பும் அவன் அப்படியே பார்த்திருக்க ‘என்ன தீடிரென்று கோபமா இருக்கான், அப்படியே எஸ்கேப் ஆகிருவோமா’ மைண்ட் வாய்ஸ் அவளிடமே கேட்க அவள் வாயோ “என்னாச்சு ஏன் கோபமாய்…..” எப்படி கேட்க என்று தெரியாமல் விழித்தாள். 

“அதை தான் நானும் கேட்கிறேன் என்னாச்சு” அழுத்தமாய் கேட்டான்.

“ஹா…” எதை கேட்கிறான் என்று புரியாமல் விழித்தாள்.

முதல் முறையாக அவன் கண்கள் அவளை கடுமையாக பார்த்தது. நடுங்கிவிட்டாள் சன்விதா. 

அவள் முகம் சுணங்கினாலே துடிக்கும் அவன் உள்ளம் இன்று அவள் பயத்தை பார்த்தும் அசைவின்றி இருக்க அதற்கு மேல் அவன் முகத்தில் எதுவித உணர்ச்சியும் தென்படவில்லை. 

சற்று நேரம் கண்மூடி சோபாவில் சாய்ந்து சிந்தித்தவன் அந்த நிலையில் இருந்து அசையாமல் அரைக்கண் திறந்து கேட்டான் “உங்களுக்கு எப்போது மயக்கம் தெளிந்தது மிஸ். சர்மா”

“சற்று முன்னர் தான்” திருட்டு முழி முழித்தாள். ஏனோ வழமை போல் ‘நீங்கள் தான் பார்த்து கொண்டிருந்தீர்களே என’ அவனிடம் வாயாட முடியவில்லை அவன் தோற்றம் தீடிரென்று அவளை அந்நியமாய் நிறுத்தி வைத்தது போல் உணர அதை ஏற்று கொள்ள முடியாமல் தவித்தாள் சன்விதா. 

மனிதர்களை திறந்த புத்தகத்தை வாசிப்பது போல் எடை போடும் அவனுக்கு முதலில் உள்ளே வந்த போது நடந்து கொண்டதிற்கும் மயக்கம் தெளிந்த பின் நடந்து கொண்டதிற்கும் வேறுபாடு புரிய ஆராய்ந்தவனுக்கு விடை இலகுவாக கிடைத்து விட்டது அந்த விடையை அவள் திருட்டு முழி ஊர்ஜிதம் செய்ய அவன் வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக தன் கணிப்பு சரியானதை வெறுத்தான். 

சில நேரம் அறியாமையே எவ்வளவு பெரிய வரம் என்பதன் முழுமையான அர்த்தம் அவனுக்கு இன்று புரிந்தது. 

அவள் தன்னை வேண்டாம் என்று சொன்ன போது கூட வலிக்கவில்லையே ஆனால் தன் காதலை கொச்சசைப்படுத்திவிட்டாள். வெறும் உடலுக்காக….. சவாலா…. அவனுக்கு சீ… என்றாகிவிட்டது. என் காதலை புரிந்து கொண்டது இவ்வளவுதானா, இதயம்  போர் கொடி தூக்க இதற்கு அந்த வெட்டு கழுத்தில் விழுந்து இறந்தே இருக்கலாம். மனம் நைந்து போனது.   

இத்தனை நாளில் ஒரு கணம் கூட தன் காதல் உண்மை என்ற எண்ணமே இல்லையா? அவன் இதயம் மூளையிடம் கேள்வி கேட்க, அவன் இதயத்தை குத்தி கிழிக்க விரும்பாத மூளை அமைதி காத்தது.. 

எல்லாவற்றையும் விட அவள் மீது கோபம் வரும் என்பதே இன்றுதான் அவனுக்கே தெரிந்தது. 

“வந்த வேலை முடிந்து விட்டதா மிஸ் சர்மா” சற்று முன் கேட்ட அதே கேள்வி வித்தியாசம் மலைக்கும் மடுவுக்குமாய் இருக்க என்ன நடந்தது என்று புரியாமல் விழித்தாள் சன்விதா.  அருகே சென்று “என்னாச்சு” சிறிது அச்சத்துடன் கேட்டாள்.

அவளுக்கு புரியவில்லை தன் முன் இருப்பது AK யின் விஸ்வரூபம் அவளை விட தொழிலில் புலிகள் கூட அவனை நெருங்க முடியாமல் திணறி இருக்கின்றார்கள். இவள் வெறும் சிறு பெண் அவளால் எப்படி அணுக முடியும்.

அவன் தோளில் கைவைக்க போக சட்டெனெ விலகி ஜன்னல் அருகே நின்றவன் கேட்டான் “நீங்கள் வந்த வேலை என்னவென்று கேட்டேன்” 

அவன் குரலில் தென்பட்ட அந்நிய தன்மையில் விக்கித்து நின்றாள் சன்விதா. 

“அச்சுதன்….”

உடல் எஃகாய் இறுக கழுத்து நரம்புகள் புடைக்க நின்றிந்தான் அச்சுதன். அவள் வாயிலிருந்து தன் பெயரை ஒரு தடவை கேட்க  மாட்டோமா என்று எத்தனை நாள் ஏங்கியிருப்பான்.  அருணை உரிமையுடன் ஜிஜு என்று அழைக்கும் போது ஒவ்வொரு முறையும் வெந்து தணிந்தானே. ஆனால் இதயத்தில் விடாது தொடர்ந்த வலி அவனை நிதானமாக சிந்திக்க விடவில்லை. 

சிரமப்பட்டு மூச்செடுத்து தன்னை நிதானித்தவன் “நீங்கள் போகலாம் மிஸ் ஷர்மா” என்றான். 

அவனருகே வந்து இடது கை விரல்களை பற்றி கொண்ட சன்விதா “ப்ளீஸ் இப்படி  யாரோ மாதிரி நடக்காதீங்க எனக்கு கஷ்டமாய் இருக்கு….” நிமிர்ந்து விழி விரித்து பார்க்க அதுவரை தேங்கி நின்ற கண்ணீர் உடைப்பெடுத்தது கன்னங்களில் கோடாய் வழிந்தது.  

அவளை இப்படி பார்க்கவும் முடியவில்லை இப்படி அழ வைக்கவா அவள் பின்னே அலைந்து காதலித்தாய் மனசாட்சி கேட்க பதிலின்றி அவளை விட்டு விலகி நடந்தான்.  

கடைசியாக தொட்டு கொண்ட கைவிரல்கள் பிரிந்தன. 

“ஆகாஷ் காரை ரெடிபண்ணு” அச்சுதன் குரல் உச்ச ஸ்தாயியில் உத்தராவாய் ஒலிக்க வெளியே வந்த AKயை அதிர்ச்சியுடன் பார்த்து நின்றார்கள் அருணும் ஆகாஷும். 

ஒரே பார்வையில் மானாஸாவிடம் “நீ போய் சன்விதாவை பார், சீக்கிரம்” என்றவாறே ஆகாஷிடம் கண் காட்ட விரைவாக லிஃப்டை திறந்து அச்சுதன் போக தயார் செய்தான் ஆகாஷ்.

ஒரு நொடி நின்ற அச்சுதன், அருணிடம் “அவர்களை வீட்டில் விட்டுவிடு” என்றவன் போய்விட்டான்.   

அருண் உள்ளே சென்று பார்க்க சன்விதா அசைவின்றி நிற்க மானசா அவளை உலுக்கி கொண்டிருந்தாள். “ஏய் ஏதாவது பேசுடி” கன்னத்தில் தட்டினாள் ஒரு பயனும் இல்லை. கண்ணீர் மட்டும் நிற்காமல் வழிந்தது. 

“மானசா விலகு” என்றவன் ஒரு அறைவிட்டான். ஓங்கி அறையவில்லை ஆனால் வலிக்கும்படி அறைந்தான். அந்த அறையில் தன் நிலை அடைந்தவள் “அச்சுதன்….” ஓட போனவளை இழுத்து அணைத்து கொண்டான் அருண்.

“ஜிஜு அச்சுதன்…” சிறு குழந்தையாய் அவன் மார்பில் சாய்ந்து அச்சுதன் போன திசையை கைகாட்டி அழுதாள். 

“முதலில் இதை குடி” மானசா கொண்டு வந்த கிளாசை அவள் கையில் திணித்தான். ஒரே மூச்சில் குடித்தவளை அருகே இருந்த இருக்கையில் இருத்தி கேட்டான் “என்ன நடந்தது” 

“எனக்கும் தெரியலையே ஜிஜு” அடி வாங்கிய குழந்தையாய் கண்ணை விரித்தாள். ஆனால் அவளை நன்கு அறிந்த மானசா முறைத்தாள். “ஒழுங்கு மரியாதையா நாங்க வெளியே போனதிலிருந்து நடந்ததை சொல்லு” மிரட்டினாள். 

‘என்ன இது’ என்பது போல் அருண் பார்த்தான். 

“சும்மாயிருங்கள் நீ சொல்லடி” அதட்டினாள். 

“கல்யாணம் செய்வோமா என்று கேட்டார், அம்மா அப்பாவிடம் வந்து பேசுவதாக சொன்னார் நான்…. ஒன்றும் சொல்லவில்லை பழச்சாறு குடிக்க சொன்னேன் தீடிரென்று யாரோ போல் நடக்க தொடங்கிவிட்டார்”

“நீ வேறு எதுவுமே சொல்லவில்லையா…?” அழுத்தமாய் கேட்டாள் மானசா.

“இல்லையே…” என்று இழுத்தவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது “பார்வையை பாரு, எல்லாம் வெறும் வேஷம், எல்லாமே சவாலில் வெற்றி பெற….” என்று தான் முணுமுணுத்தது. ஆனால் வாய் திறக்க மறுத்துவிட்டாள். இப்பொது புரிந்தது அவள் வார்தைகள் தான் அவனை வலிக்கச் செய்துவிட்டது  

கண்களில் மீண்டும் நீர் திரையிட கூறினாள் “என் மீது தான் தப்பு”

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.