உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 29

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter)

ஐந்து நாட்களுக்குப் பிறகு திரும்பும் அச்சுதனைப் பார்த்ததும் சன்விதா செய்த காரியம் என்ன? அவளது அழுகையும் அணைப்பும் அச்சுதனுக்கு உணர்த்தும் செய்தி என்ன? அச்சுதனின் காயத்தைப் பார்த்து சன்விதா மயங்குவது ஏன்? அச்சுதன் அலுவலகத்தில் நடக்கும் கலாட்டா! காதலும் குறும்பும் நிறைந்த ரொமான்டிக் அத்தியாயம்.

யாசகம் – 29

‘அச்சுதன்’ காற்று மட்டும் வர வாயசைவை வைத்து உணர்ந்தவன் “ஹ்ம்” என்றான்.

அவள் கரம் மெதுவே உயர்ந்து அவன் கன்னத்தை பட்டும் படாமல் வருட ஐந்து நாள் தாடி அவள் விரல் நுனி குத்தி காண்பது நிஜம் என்றது. அவளையே பார்த்திருந்தவன் மிகமிக மென்மையாக சிரிக்க அவள் மோன நிலை கலைந்தது.   

“நீநீ நீங்…” மெல்ல தடுமாறினாள்.

“என்னடி….” கரகரத்த குரலில் கேட்டவன் கன்னத்தை வலிக்க கிள்ளினாள். “ஷ்ஷ்… வலிக்குதடி” சத்தமாக சொல்ல “அச்சுதன் நிஜமா நீங்களா?” சிறு குழந்தை போல் கேட்க குறுநகை செய்தவன் “நிஜமாகவே நான்தான், நிரூபிக்கட்டுமா?” கண் பாவை விரிந்து பெரிதாக கண்ணின் பாவை நிறம் செங்கபில நிறத்துக்கு மாற அவள் இதழ்களை பார்த்து கேட்டான்.

மெதுவே அவள் இதழ்களை நோக்கி குனிய எதிர்பாராத விதமாக சட்டென சன்விதா எழ இருவர் நெற்றியும் பலமாக மோதிக்கொண்டது. இருவரும் நெற்றியை பிடிக்க மோதிய வேகத்தில் பிடரி அடிபட விழ பார்த்தவளை மறுகையால் பிடித்துக் கொண்டான்.

“ஹேய் பார்த்து…”

சமாளித்து எழுந்து நின்றவளுக்கு அச்சுதன் நிஜமாகவே கண் முன் நிற்கின்றான் என்பது புரிய சோபாவை சுற்றி ஓடிச் சென்று அவன் கழுத்தில் கை போட்டு  கட்டிக்கொண்டாள்.

அச்சுதனுக்கு நடந்ததை உணரவே சில கணங்கள் தேவைப்பட, உணர்ந்த பின்பும் நிலத்தில் இருந்து ஓரடி உயரத்தில் அவள் தன் கழுத்தில் தொங்கி கொண்டிருந்ததை சில கணங்கள் தன்னை மறந்து கண் மூடி அனுபவித்தவன் கரங்கள் மெதுவே அவளை தழுவி கொண்டது.  

இடையை சுற்றி கையை போட்டு தூக்கி கொண்டவன் தன்னுள் புதைத்து விடுவான் போல் இறுக்கி கொள்ள அவளோ இன்னும் போதாது என்பது போல் அவன் கழுத்தை சுற்றி அணைப்பை இறுக்கி இடது தோளில் முகம் புதைத்தாள். இதற்கு மேல் இறுக அணைத்தால் வலிக்கும் என எண்ணியவனாய் அவள் கழுத்து வளைவில் முகம் புதைக்க மூடியிருந்த அவன் கண்ணோரம் ஒரு துளி நீர் உருண்டோடியது.

அவள் இன்னும் அவனுள் புதைய முயற்சிக்க மெல்ல நகைத்தவன் “இதுக்கு மேல உனக்கு வலிக்கும்டி” அவள் காதருகே கிசுகிசுத்தான். முதுகுபுற பனியனில் சிறு போட்டு போல் தோன்றிய சிவப்பு மெதுவே பெரியதாக தொடங்கியது.

அவள் அவன் கழுத்தடியில் கடித்து வைத்தாள்.

“ஷ்…” என்றவன் அவள் நிலையறிந்து “ஐ அம் ஒகே ரோஸ் ஒகே சரியா” இடது கையால் அவள் முதுகை தடவி ஆசுவாசப்படுத்தினான் காயத்தின் வலியை கூட உணராமல் நின்ற அச்சுதன்.  அவள் முஷ்டியால் தோளை குத்தினாள். நல்ல வேளையாக இடது தோளில் குத்தினாள்.

அவள் உடலில் ஓடிய நடுக்கமும் இறுக்கமும் அவனுக்கு ஆயிரம் கதைகள் கூற “நான் நல்லாத்தான் இருக்கிறேன்மா, ஷ்…. இங்கே பார் எனக்கு ஒன்றுமில்லை…” அவளை தன்னிடமிருந்து பிரிக்க முயன்றான்.  அவளோ பசைபோல் ஒட்டி கொண்டு நகர மறுத்தாள்.

அவள் நிலைமை தெள்ளத் தெளிவாக புரிய புன்னகையுடன் கணங்களே மணித்துளிகளோ என அறியாமல் அனைத்துக் கொண்டவன் சிறிது நேரம் கழித்து தலையில் முத்தமிட்டான். அவளோ சற்று தலையை திருப்பி கன்னப்பகுதியை காட்ட ஓர் கணம் என்னவென புரியாமல் பார்த்தான்.

மறுகணம் இன்னும் இறுக்கமாக அணைத்து கன்னத்தின் சற்று மேல் கண்ணுக்கும் காதுக்கும் இடையில் அழுத்தமாய் இதழ் பதித்தான். உதடுகளின் அழுத்தத்தில் அந்த இடம் கன்னி சிவந்தது.

அதன் பிறகே அவள் உடல் தளர்ந்து நிலத்தில் கால் பதித்தது நிற்க நன்றாக குனிந்து நெஞ்சில் சாய்ந்திருந்த அவள் முகம் கண்டவன் கேட்டான் “என்னடி…”

“ம்கூம்…” கைகளை அவன் இடுப்பை சுற்றி போட்டவாறே அவன் மார்பினுள் தலையசைத்தாள்.

“நீ என்னை காதலிக்கல இல்லை…”

“உம்” என்றாள்.

“என்னை உனக்கு பிடிக்காதுதானே” தலையில் நாடி பதித்து சிறுநகையுடன் கேட்டான்.

அதற்கும் “உம்” என்றாள்.

புன்னகைத்தவன் கேட்டான் “கல்யாணம் பண்ணுவோமா….?”

“ஊகும் மாட்டேன்…” கன்னம் சிவக்க விளையாட்டாய் கூறினாள்.

“அப்ப தப்பு பண்ணிட்டு கல்யாணம் பண்ணுவோம்டி” குரலில் சிறு போதையுடன் கூற நிமிர்ந்து வேட்கை கொண்ட விழி நோக்கியவள் “ச்சீய்….” செல்லமாய் அவன் மார்பில் குத்த போக கையில் ஏதோ பிசுபிசுத்தது.

என்னவென்று பார்த்தவள் இதயம் வேகமாக துடிக்க முகம் வெளுக்க நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தாள்.  “இர.. ர இரத்தம்” வார்தையில் தந்தியடித்தாள். கையிலிருந்து துளித்துளியாக வழிந்து முழங்கையை நோக்கி சென்றது.

அவள் கையில் இரத்தத்ததை பார்த்து நெற்றி சுளித்தவனுக்கு அப்போதுதான் தன் தோள் காயத்தில் வலிப்பது மூளைக்கு சுரீலென உரைத்தது. “ஹேய் பார்க்காதே…” அவசரமாய் அவள் கையை அவள் முதுகு புறமாக வளைத்தான். 

சட்டெனெ தலை சுற்றிவிட அவன் வலது புறமாக சரிந்தாள். அவனையும் அறியாமல் வலியில் “ஷ்ஷ்ஷ்ஸ்” என்றுவிட முடிந்தவரை அவனிடமிருந்து விலகி நின்று தன்னை சமாளித்தவளை பார்த்து “என்னம்மா..” என்றான்.

“இல்லை உங்களுக்கு வலிக்கும். நா… சோ சோபாவில் இருக்கிறேன்” என்றவளை ஒரு கணம் ஆழ்ந்து நோக்கியவன் இடது கையால் இடை பற்றி தூக்கி சோபாவில் இருத்தினான். அவள் முன் மண்டியிட்டு “யூ ஆல்ரைட் “ சிறு பதற்றத்துடன் கேட்டான்.

போனை பார்த்து “கால் ஆகாஷ்…  புட் அவுட் ஸ்பீக்கர்” என்று உத்தரவிட அதுவும் ‘கால்லிங் ஆகாஷ்’ என்று பதிலளித்து டயல் போனது.

“ஹலோ பாஸ்….” ஆகாஷ் குரல் போனில் ஒலித்தது.

அந்த நிலையிலும் தனக்காக பதறுபவனை பார்க்க மனதில் உவகை பொங்க  முழு மயக்கத்திற்கு செல்ல முன் அரைக்கண்ணால் பார்த்தாள்.

“அந்த டாக்டர் போய்ட்டாரா” அவசரமாக கேட்டவனுக்கு பதிலாக “இல்லை பாஸ் இப்பவே கூட்டிட்டு வாரேன்” என்றான் அவன் மனமறிந்த அந்த ஊழியன்.

“கம் பாஸ்ட்” என்றவன் திரும்பி மயங்கிய சன்விதாவையே கவலையுடன் பார்த்தான்.

மருத்துவருடன் வந்த ஆகாஷுடன் அருண் மானசாவும் உள்ளே வந்தவர்கள் அச்சுதனை பார்த்து அதிர்ந்து போய் நின்றார்கள்

“அச்சுதா என்னடா இது” அருண் பதறி போய் கேட்டான் அருண். அவன் வெள்ளை நிற பனியன் பின்புறம் முழுதும் இரத்தத்தில் சிவப்பு நிறத்தில் இருந்தது.

மருத்துவரும் நேரே அவனிடம் வர “என்னை இல்லை அவளை பாருங்கள்” மருத்துவரிடம் உறுமினான். மருத்துவர் அருணை பார்க்க அவனுக்கு புரிந்தது அவளை பார்க்காமல் தன்னை தொடக்கூட விடமாட்டான்.

அருண் “சீக்கிரம் பாருங்கள்” என்பதற்குள் மானசா அருகே வந்து சன்வி கையை பார்த்தவள் “அவள் இரத்தம் பார்த்தது தான் மயங்கிட்டாள் வேறு ஒன்றுமில்லை முதலில் அவருக்கு பாருங்கள்” என்றவள் “அச்சுதன் ப்ளீஸ் இரத்தம் போகுது முதலில் நீங்கள் டிரீட்மென்ட் எடுங்கள்”

“இரத்தம்.. என்ன இரத்தம்” தோள் மேலாக பார்த்தவன் அவன் காயம் திறந்துவிட்டது புரிய “அவள் கையிலிருப்பது என் இரத்தமா?” ஆறுதலாக கேட்டவனை மூவருமே முறைத்தார்கள்.

மருத்துவரை பார்த்து “அவளுக்கு ஒன்றுமில்லைதானே” என்றவனை சிறு முறுவலுடன் பார்த்தவர் சன்வி அருகே சென்று நாடித்துடிப்பை பரிசோதித்தார் “இந்த பெண்ணுக்கு ஒன்றுமில்லை போபியா என்று நினைக்கின்றேன் சிறிது நேரத்தில் நினைவு திரும்பிவிடும். இப்போது உங்கள் காயத்திற்கு வைத்தியம் செய்யலாமா?”

பார்வையை அவளிடமிருந்து திருப்பாமல் தலையை மட்டும் அசைத்தான்.

பனியனை கழட்ட போக அதை தடுத்து வெட்டி காயத்தை பிரித்து பார்த்த மருத்துவர் அதிருப்தியாக முகத்தை சுளித்தார். அருண் அவர் முகத்தை பார்த்துவிட்டு எட்டி பார்க்க, அப்போதும் வந்து கொண்டிருந்த இரத்தத்தை துடைக்க சில இடங்களில் தையல் தசையை கிழித்திருந்தது.

அருண் அதை பார்த்த கோபத்தில் கூறினான் “அச்சுதா நீ சொல்வதை கேட்காவிட்டால் இப்போதே இதை பற்றி அக்காவிடம் சொல்லிவிடுவேன்” அக்கா இப்போது லண்டன் போய் இருப்பதால் பயந்து விடுவாள் என்று சொல்ல வேண்டாம் என்றுவிட்டான்.

அவன் எங்கே இவன் செல்வதை கேட்டான் அவனுக்கு தன் காயத்தின் வலியே தெரியவில்லையே. சற்று முன் நடந்ததையே அவன் மனம் எண்ணிக் கொண்டிருந்தது.

இதற்கு அர்த்தம் அவள் மனதில் நான் இருக்கின்றேன் என்பதா,

இல்லை எனக்கு வந்த ஆபத்தினால் அவ்வாறு நடந்து கொண்டாளா?

வெறுமே காதலின்றி ஆபத்துக்காக அப்படி தவிப்பாளா?

இல்லை காதலிக்கின்றாளா?

அப்படியென்றால் அதை சொல்வதில் என்ன தயக்கம்?

எனது பழைய வாழ்கை முறை அவளை தள்ளி வைக்கின்றதா?

இல்லையே அவள் என்னை அணைத்த போது அவளின் உடலின் இறுக்கம், அணைப்பின் இறுக்கம் எனக்கு ஒன்றுமில்லை என்றதன் பின்னான தளர்வு எனக்கு ஏதோதோ செய்தி சொன்னதே.

அவன் பார்வை அசையாது சன்விதாவை நோக்கி இருந்தாலும் அவன் எண்ணங்கள் எங்கேங்கோ அலைந்து கொண்டிருந்தது.

சில கணங்கள் கண்மூடி மனதை ஒன்றுபடுத்தி சிந்திக்க ஒரு சிறந்த பிசினெஸ் மேன்னாக அவனுக்கு சன்விதா தன்னை காதலிப்பது புரிந்தது ஆனால் அவனுள் ஒளிந்திருந்த காதலன் அதை அவள் வாயால் கேட்க ஆசை கொண்டான்.  அவனது எண்ணத்திற்கு உரமூட்டுவது போல் அமைந்தது மான்ஸாவின் பேச்சு.

♥♥♥♥♥

அவ்வளவு நேரம் வேடிக்கை பார்த்த கண்ணன் எல்லாம் நீங்கள் விரும்பும் வண்ணமென்றால் நான் எதற்கு இங்கே என்பது போல் அருகே இருந்த ருக்கு தடுப்பதற்குள் புன்னகைத்து கண்ணை சிமிட்டினான்.

♥♥♥♥♥

சன்விதா மெதுவே புருவத்தை சுருக்க அவ்வளவு நேரம் அவளையே பார்த்திருந்த அச்சுதன் கண்மூடி சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருந்தான். அவளை கவனிக்காத மானசா “சீக்கிரமே அம்மாவிடம் சவால் விட்டது போல் பெண் கேட்டு வருவீர்கள் போலவே, இல்லையா அச்சுதன்” என்றாள். 

“அதற்கு அவளின் சம்மதம் வேண்டுமே” பெருமூச்சுவிட்டான் அச்சுதன். இத்தனை நடந்தும் வாய் திறக்கவில்லையே.

“இந்த ஐந்து நாளும் அவள் வீட்டில் அடித்த கூத்தை பார்த்திருந்தீர்கள் என்றால் இப்படி சொல்ல மாட்டீங்க” என்றாள் மானசா சிறுநகையுடன்.

முழுமையாக மயக்கம் தெளிந்த சன்விதா ‘என்ன சவால் அதுவும் அம்மாவுடன் கொஞ்சம் அமைதியா இரு சன்வி என்ன நடக்கின்றது என்று பார்ப்போம்’ என்று தன்னை தானே அமைதிப்படுத்தியவள் அவர்கள் பேச்சை கவனிக்க தொடங்கினாள்.

வீட்டில் அவள் அடித்த கூத்தை மானசா சிரிப்புடன் கூறினாள் “எல்லாவற்றையும் விட பீக் குளிக்க போற என்று வெளியே போனதுதான்”.  ‘ஐயோ இனியும் இப்படியே இருந்தால் இந்த அக்கா மானத்தை கப்பலில் இல்லை விமானத்திலேயே ஏற்றி விட்டுடுவாளோ…. உன் வீரதீர பராக்கிரமத்திற்கு இப்படியாடி ஒரு சோதனை வரனும்! கண்ணா’ என மனதோடு புலம்பினாள்.

ஏன்னென்று புரியாமல் அச்சுதன் காது மடல் வரை சிவந்தான்.

“ஆனால் நீங்க ஹொஸ்பிடலில் இருந்த இந்த ஐந்து நாளில் சரியா சாப்பாடு தண்ணியும் இல்லை, ரொம்பவே பயந்துட்டாள் பாவம்” தலையை ஆதுரத்ததுடன் வருடிவிட்டாள்.

“அப்ப நாளை குறிக்கலாம் என்று சொல்லு” என்று அச்சுதன் தோளில் கையை போட்டான் அருண்.

“அப்ப சன்வி மேடம் சீக்கிரமே அண்ணியாயிருவாங்க இல்லை, பாஸ் சொல்லியடிப்பர்” என்று ஆர்பாரித்தான் ஆகாஷ்.

தேவையில்லாமல் தெலுங்கு பட ஹீரோவா புகழ்வது போல் புகழ்ந்து படுத்திருந்த சன்விதாவின் வயிற்றிலும் காதிலும் கண்ணுக்கு தெரியாத புகை வரவைத்து ஹீரோவை வில்லனாக்கிய புண்ணியத்தை கட்டிக்கொண்டனர் மூவரும்.

இதற்கு மேல் நடித்தது எதுவும் தெரிய வரப் போவதில்லை போல் தோன்றவே சன்விதா மெதுவே எழுந்து அமர முயற்சிக்க அச்சுதன் அருகே வந்த வேகத்திற்கு துள்ளி விலகினாள் மானஸா.

“உனக்கு ஒன்றும் இல்லையே… சன்வி” பதறினான் அச்சுதன்.

திரும்பி மருத்துவரை பார்த்து கண்ணசைக்க அருகே வந்த மருதுவர் அவளது நாடி துடிப்பையும் பிரஷரையும் பரிசோதித்து “ஷி இஸ் ஆல்ரைட் ரெஸ்ட் எடுத்தால் சரியாகிவிடும்” என்றார்.

தன் முன்னால் மண்டியிட்டு அமர்ந்திருந்த அச்சுதனை பார்த்தாள் சன்விதா புதிதாக ஒரு ஷர்ட் அணிந்து வலது கையை தொட்டில் போல் கட்டி தொங்கவிட்டிருந்தான்.

‘உங்களுக்கு எதுவும் இல்லையே’ என்று கேட்க துடித்த நாவை கட்டுப்படுத்தியது மயக்கத்தில் இருந்து விழித்து கொண்ட போது கேட்ட பேச்சு, கண்களால் அவனை அவசரமாக மேலிருந்து கீழாக ஆராய்ந்தாள்.

கண்ணில் தென்பட்ட களைப்பும் துளித்துளியாக நெற்றியில் பூத்திருந்த சிறு சிறு வியர்வை துளிகளும், சற்று வெளிறியிருந்த முகமும் தவிர அவனிடம் பெரிதான வேறு மாற்றம் எதுவும் தென்படவில்லை. ஆனால் அந்த ஏசி அறையிலும் அவனுக்கு வியர்த்து இருக்க கவலையை நிரம்பிய கண்களால் நிமிர்த்து மருத்துவரை பார்க்க அவர் புன்னகை புரிந்தார் “அவருக்கு ஒன்றுமில்லை, ஏதோ பாரம் தூக்கியுள்ளார் அதுதான் தையல் பிரிந்துவிட்டது, நன்றாக ஓய்வு எடுத்தால் சரியாகிவிடும், ஆனால்” சற்று நிறுத்தி இருவரையும் குறும்பாக பார்த்தவர்  “இன்னும் 20 நாட்களுக்கு பாரம் தூக்க கூடாது” என்றார்.

“ஹா…” என்று ஒரு கணம் விழித்தவள் திரும்பி அச்சுதனை பார்க்க அவன் கண்களில் தென்பட்ட குறும்பில் அவன் தூக்கிய பாரம் எதுவென புரிய முகம் சிவக்க தலையை குனிந்து கொண்டாள்.

இடது கையால் அவள் தலையில் வைத்து “யூ ஒகே”எனக் கேட்ட அச்சுதனிடம் “மானம் போச்சு” என்று வாய்க்குள் முணுமுணுக்க சிறு சிரிப்புடன் எழுந்து அவளருகே அமர்ந்தான் அச்சுதன்.

அவன் பார்வையில் இருந்து தப்ப திரும்பியவள் கண்களில்பட்டாள் மானசா “ பொன்னம்பலம் நீ எங்க இங்கே” என்றவளை பார்த்து சிரித்த மருத்துவர் “இந்த போபியா அபாயமில்லைதான் ஆனால் மயங்கும் அளவு விடுவது நல்லதும் இல்லை குணப்படுத்த கூடியதுதான் டிரீட்மென்ட் எடுக்கிறது நல்லது” என்றவர் அச்சுதனிடம் கண் காட்டியவாறே ஊசியை எடுக்க சன்விதா துள்ளி எழுந்து ஓட முயன்றால் அதற்குள் அச்சுதன் இடது கையால் இடையை வளைத்து பிடித்து மார்போடு அனைத்தவன் “சும்மாயிரு காயம் மறுபடியும் இரத்தம் வரும்” என்றான்

அந்த ஒரு வசனம் மந்திரமாய் அசைய விடமால் கட்டி போட “ஊசி வேண்டாம்” சிணுங்கினாள்.

“ஊசி உனக்கில்லை எனக்கு”

“யாருக்குமே வேண்டாம் வலிக்கும்”

“அதற்கு தான், ஊசியே”

“ஹா…”

“வலிக்காமல் இருக்க தான் ஊசியே” கிண்டலாக கூறினான்.

“ஓட்டை போட்டு முடிஞ்சுதும்மா” கேலியாக மருத்துவர் கூற அச்சுதன் வியப்புடன் பார்த்தான் “ஓட்டையா?”

அவள் வீட்டிற்கு வந்த அதே மருத்துவர் தான், அதை விட சரியாக சொல்வது என்றால் தனக்கு பார்க்கும் மருத்துவரையே அங்கு அனுப்பி வைத்தான்.

அவர்கள் கேலியிலிருந்து தப்பிக்க “அக்கா நீ எங்கே இங்கே” பேச்சை திசை திருப்பினாள். 

ஒரு கணம் விழித்த மானசா “நீ மயங்கிவிட்டாய் என்று ஃபோன் வந்தது அதுதான் வந்தேன்” என சமாளித்தாள். பின் அவளிடம் சொல்லவா  முடியும் அச்சுதன் வந்ததும் அவளை பார்க்க போக பிடிவாதம் பிடிப்பான் என்று தெரிந்து அருண் அவளை இங்கே அழைத்தது வர ஏற்பாடு செய்தான் என்று அது அறிந்துதான் இங்கே வந்தேன் என்று.

“சரி போவோம் வா” என்றவாறு எழுந்தாள் சன்விதா.

அவள் எழுந்ததிலிருந்து செய்யும் அனைத்தையும் அமைதியாக பார்த்த அச்சுதனுக்கு சிரிப்பு வந்தது சிறிது நேரத்திற்கு முன் தன்னிடம் இருந்து விலக மறுத்த சன்விதா இப்போது திரும்பி கூட பார்க்காமல் இருப்பதை பார்த்து சிறு முறுவல் கொண்டவன் கேட்டான்

“எங்கே போகப் போகிறாய்?”

“என் வீட்டுக்குத்தான் வேறு எங்கு உங்கள் வீட்டுக்கா” இடக்காக பதில் சொன்னாள் சன்விதா.

“ஒரு கணம் அவள் கண்களை ஆழ்ந்த நோக்கியவன் அதற்கு இன்னும் காலம் இருக்கிறது ஆனால் ரொம்ப நாள் ஆகாது என்று நினைக்கின்றேன்” என்று மென்மையாகச் சிரித்தான்.

அவன் கூறியதன் அர்த்தம் அவளை தவிர அனைவருக்கும் புரிய அங்கே சிறு சிரிப்பொலி எழுந்தது. சுற்றி இருந்த அனைவரையும் பார்த்து அவள் விழிக்க அச்சுதனே மீண்டும் கேட்டான் “அது சரி நீ ஏன் இங்கு வந்தாய்”

“அலுவலக வேலையாக வந்தேன்”

“வந்த வேலை முடிந்து விட்டதா…” முகம் சாதாரணமாக கேட்பது போல் இருந்தாலும் ‘வந்த’ வில் இருந்த அழுத்தமும் அதில் இருந்த குறும்புத்தனம் அவளுக்கு புரியவே செய்தது.

அவன் குரலில் சட்டென நிமிந்து பார்த்த சன்விதா அவன் பார்வையில் தலை குனிந்து கொண்டு பதில் அளித்தாள்.

“இல்… இன்..  இ அது வந்து…” எந்த பதில் சொன்னாலும் அது அவனுக்கு சாதகமாக அமையும் போல இருக்கவே குழம்பினாள் சன்விதா. வந்த வேலை முடிந்ததது என்றால் அவனை பார்க்கவே வந்தது போல் ஆகும். இல்லையென்றால் இன்னும் பேச வேண்டும் என்பது போல் ஆகும். இரண்டும் இல்லை வேறு வேலையென்றால் வந்த வேலையை மறந்து அவனிடம் பேசி கொண்டிருந்தது போல் ஆகும்.

‘இவனை….’ என்று பல்லை கடித்தவள் ‘அச்சோ மறுபடியு என் பல்லு போச்சு’ மனதோடு புலம்பினாள். 

“என்ன….” என்றவன் சிறு கண்ணசைவில் பழச்சாறு கொண்டு வந்து சன்விதாவின் முன் வைத்தார்கள்.

“குடி” என்றான்.

நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்த சன்விதா “எனக்கு தேவையில்லை உங்களுக்கு தான் தேவை நீங்கள்தான் பத்து நாள் பட்டினி கிடந்தது போல் இருக்கின்றீர்கள்” என்று அவன் புறம் நகரத்தினாள்.

உண்மையிலேயே அவன் முகம் மிகவும் களைத்துப் போயிருந்தது ஓய்வெடுக்க விட்டால் போதும் என்பது போல் இருந்தான். அருண் கையசைவில் இன்னொரு பழசாறு வர அதை கையிலெடுத்த அச்சுதன் கண்ணால் காட்டினான் குடி என்பது போல்.

இருவரையும் பார்த்தவர்கள் சத்தமின்றி மெதுவே ஒருவர் பின் ஒருவராக அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினார்கள்.

“மனு என்ன யோசனை” என்ற அருணின் குரல் மானாசாவின் சிந்தனையை கலைக்க “இல்லை இந்த சன்வி நடவடிக்கை கொஞ்சம் யோசனையாக இருக்கு ஏதோ சம்திங்….” இழுத்தவள் “சிலவேளை நாங்கள் பேசியதை மயக்கத்தில் கேட்டிருப்பாளோ” சந்தேகத்துடன் கேட்க சிறிது யோசித்த அருணுக்கு புரிந்தது அப்படி கேட்டிருந்தால் அச்சுதன் தன்னை வெறும் சவலுக்காக காதலித்தது போல் புரிந்தகொள்ளும் சந்தர்ப்பம் இருக்கும்.

இருவரும் யோசனையுடன் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.