உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 28
ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)
‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.
இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):
தாக்குதலுக்குப் பின் அச்சுதன் எடுத்த அதிரடி நடவடிக்கைகள் என்ன? ஷியாம் மற்றும் கணேஷை அவன் எங்கு அனுப்பினான்? எஸ்பியிடம் அச்சுதன் காட்டிய அந்த ரகசிய ஆதாரம் என்ன? மருத்துவமனையில் இருக்கும் அச்சுதன் சன்விதாவிற்கு கொடுத்த இன்ப அதிர்ச்சி! விறுவிறுப்பும் காதலும் கலந்த அத்தியாயம்.
யாசகம் – 28
அவளிடம் பேசி முடித்து திரும்பிய அச்சுதன் முகம் புன்னகை தொலைத்து இறுகியது. இடது காலை மடித்து ரத்தம் ஏறி கொண்டிருந்த கையை முட்டியில் ஊன்றி இருந்தவன் விரல்களில் போன் சுழல அருகே நெருங்க தாதியும் அஞ்சி நின்றாள்.
காலை எட்டு மணிக்கெல்லாம் கண் விழித்தவன் சிகிச்சையின் பின் மருந்துகளின் வீரியத்தில் உறங்கிவிட்டான். ஆனாலும் மதியம் தாண்டி எழுந்தவன் அருண் ஆகாஷ் ஜேம்ஸ் ஆகியோரிடம் ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேல் ஏதோ பேசியவன் மருத்துவரிடம் தலை வலிப்பதாக சொல்லவே அவர் வெளியாட்கள் யாரும் பார்க்க முடியாது என்று மறுத்துவிட்டார்.
♥♥♥♥♥
சன்விதாவுடன் பேச கேட்டதற்கு அவள் உறங்குகிறாள் என்றதும் புருவ சுழிப்புடன் கேட்டுக் கொண்டவன் வேறு எதுவும் பேசவில்லை. ஆனால் சன்வியுடன் பேசாமல் வேறு யாரையும் பார்க்க மறுத்துவிட்டான். உறங்கும் சன்விதாவையும் எழுப்பக் கூடாது என்று உத்தரவு வேறு.
சற்று தூரத்தில் நின்று போனை கட் செய்ததை பார்த்த ஆகாஷ் அருகே வந்து “எஸ்பி வெளியே காத்திருக்கின்றார்” என்றவன் அவன் உத்தரவுக்கு காத்திருந்தான்.
போலீஸ் மீடியா என்று அழுத்தத்தை தாங்க முடியாமல் தவித்தனர் அருணும் ஆகாஷும். அச்சுதன் நிலவரம் இப்போது வெளியே யாருக்கும் தெரியாமல் பார்த்து கொள்ள வேண்டும் என்பதற்காக எப்படியோ மீடியாவை சமாளித்து வெளியே அனுப்பிவிட்டார்கள். ஆனால் எஸ்பி அச்சுதனை பார்க்க வேண்டும் என்று இரண்டு மணி நேரமாக காத்திருக்கின்றார்.
“ஆகாஷ்…” அழைத்து நிதானித்தவன் “சன்வி வீட்டிற்கு மெடிக்கல் டீம் ஒன்றை அனுப்பி வை எந்த நேரமாய் இருந்தாலும் ரிப்போர்ட் ரெடியானதும் எனக்கு அறிவிக்க வேண்டும் என்று சொல்”
அருணும் ஆகாஷும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தார்கள். போன் பட்டனை தட்டியவாறே “சரி சார்” என்றான் ஆகாஷ்.
“ஷியாம், கணேஷ்…?” கேட்டவனுக்கு பதிலாக “இருவரும் மாலைதீவில் உள்ள ஒரு ஹோட்டலில் கடந்த ஒரு வாரமாக விடுமுறையை கொண்டாடுகின்றார்கள், பக்காவாக தயார்” என்றான் அருண்.
“ஆகாஷ்… எஸ்பியை வரச் சொல்” உத்தரவிட்டான்.
எஸ்பி உள்ளே வரும் போதும் அப்படியே இடது காலை மடித்து ரத்தம் ஏறி கொண்டிருந்த கையை முட்டியில் ஊன்றி இருந்தவன் எஸ்பி முகத்தில் வெடித்த எள்ளையும் கொள்ளையும் பார்த்து புன்னகைத்தவன் விசாரித்தான் “வாங்க எஸ்பி சார் என்ன நடந்தது கடம்பவனத்திற்கு என்ன ஆச்சு? எப்படி இருக்கிறார்….” சற்று நிதானித்தவன் “உயிருடன் இருக்கின்றார?” நிச்சயமாக கிண்டல் இருந்தது.
உள்ளே வந்த வேகத்தில் “எங்கே அந்த இரண்டு மடையர்களும் “ கோபத்தில் மீசை துடிக்க கேட்டார்.
“யாரை கேட்கறீர்கள்?” எதுவும் தெரியாத அப்பாவியாய் கேட்டான்.
ஆழ்ந்து பார்த்தவர் “எல்லா நேரமும் சட்டத்தின் கைகளில் இருந்து தப்ப முடியாது மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன் ரிமெம்பெர்”
“நான் எப்போது சட்டத்தை மீறினேன்… சட்டப்படி நடக்க போய்தான் வெட்டுப்பட்டு இங்கே இருக்கின்றேன்” சாவதானமாக கூறினான்.
“அவர்களின் கோபம் புரிகின்றது ஆனால் இது சட்டத்திற்கு புறம்பானது” விளங்க வைக்க முயன்றார்.
“நீங்கள் யாரை பற்றி பேசுகின்ரீற்கள்” புரியாதது போல் கேட்டான்.
பல்லை கடித்தபடி பதிலளித்தார் எஸ்பி “ஷியாம் கணேஷ்…”
“ஹ்ம்ம் அவர்கள் மாலை தீவில் இருக்கின்றார்கள். ஏன்?” என்றவனை வாய் திறந்து பார்த்தார் எஸ்பி பத்து மணி நேரம் கூட இல்லை, இன்னும் சரியாக சொல்ல போனால் அவன் எழுந்து ஐந்து மணி நேரம் இதற்குள் கடம்பவனத்தின் கொலையை தற்கொலையாக்கி அவர்கள் இருவரையும் மாலைதீவு அனுப்பிவிட்டான். என்ன ஒரு வேகம். விவேகம்.
“எனக்கு ஒன்று மட்டும் புரியல, நீங்க அவரை கொல்லனும் என்றால் என்னை ஏன் இதில் இழுத்துவிட்டீர்கள்” எரிச்சல் மண்டிய குரலில் கேட்கவே அமைதியாக கண்களை மூடி தலையை சாய்த்தவன் சாவதானமாக கூறினான் “நான் கொல்ல நினைத்திருந்தால் அவர் எலும்பு கூட உங்களுக்கு கிடைத்திருக்காது”
அவனிடம் முண்ட முடியாது இருந்த இடத்திலிருந்து ஓர் கண்ணசைவில் இந்தியாவின் சில மாநிலங்களிலேயே வேலை முடிக்க கூடிய ஒருவன் முன் அமர்ந்திருப்பது புரிய கையை முறுக்கி கொண்டார்.
“ஏன்….” கண்மூடியபடியே கேட்டான்
“அவர்களால் என் மொத்த பிளானும் பாழ்”
“என்னை வெட்ட வந்த கடம்பவனத்தை ஏன் சுடவில்லை என்று கேட்டேன்”
“…….” அமைதியாக சில நொடிகள் கழிந்தது.
“ஆகாஷ்…. அதை அவரிடம் கொடு” என்றவன் கட்டிலை ரிமோட் மூலம் நேராக்கிவிட்டு படுத்தான். வாங்கி பார்த்தவர் கண்கள் ஆச்சரியத்தில் விரிந்தது. கடம்பவனத்தின் அத்தனை இல்லிகல் ஆக்டிவிட்டீஸ் தொடர்பான தொடர்பாடல்கள் அது சம்பந்தபட்டவவர்களின் விடயங்கள் அனைத்தும் அந்த கோப்பில் இருந்தன.
திரும்பி பார்க்க அவன் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தற்கு அறிகுறியாக மார்பு சீராக ஏறி இறங்கி கொண்டிருந்தது.
♥♥♥♥♥
விளக்கு வைக்கும் மாலை நேரத்தில் வந்த வெள்ளை வேனில் இருந்து வெள்ளை உடையணிந்த மருத்துவர்கள் சிலர் உள்ளே வந்தனர்.
“இங்கு மிஸ் சன்விதா சர்மா யார்” சற்று வயதான முன் வழுக்கை விழுந்தவர் கேட்க
“அதோ அவள்தான்” என்று சன்விதா மானாசாவை கைகாட்ட அவள் முறைத்தாள்.
“அவர் உடம்பில ஓட்டை போடுவார்” செல்லமாய் சிணுங்கினாள்.
“எது ஓட்டையா…” முறைத்தாள் மானசா
“அதான், ஊசி….” அசடு வழிய சிரித்தாள். அவளுக்கு ஊசி போடுவதற்கு பதிலாக உக்ரேனுடன் சேர்ந்து ரஷ்யாவிடம் சண்டையே போடலாம் ஊசி பயத்தில் அந்த பாடுபடுத்துவாள்.
“நாங்கள் ஊசி போட வரவில்லை” தந்திரமாய் கூறினார் மருத்துவர்
“அப்ப நான்தான் சன்வி” தைரியாமாக ஒப்புக்கொண்டாள். ஊசிதான் போடமாட்டேன் என்றுவிட்டார்களே
அவளை பரிசோதித்தார், மானசா, பத்மாவதி பூவாஜி அனைவரும் என்ன நடக்கின்றது என்பது போல் சுற்றி நின்று பார்த்தார்கள். ஊசியை எடுக்க “ஆ…………” கத்தலில் அனைவரும் காதை பொத்தி கொள்ள அந்த இடைவெளியில் சிட்டாய் அறைக்குள் சென்று பூட்டி கொண்டாள்.
“ஜூஸ்டு மிஸ்ட்டு சன்வி” தன்னை தானே ஆசுவாசப்படுத்தி கொண்டு சாவி துவாரம் வழியாக வெளியே என்ன நடக்கிறது என பார்க்க மானசா அவர்களை விசாரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“யார் நீங்கள் தீடீரென்று வந்து பரிசோதனை அது இது என்று…”.
“அச்சுத கேசவன் சார் உத்தரவு செய்யாமல் போனால் வேறு எங்குமே வேலை செய்ய முடியாது. ரத்த பரிசோதனை செய்ய வேண்டும்” பரிதாபமாக பார்த்தார்.
மூவரும் சிரிப்பை அடக்கி கொண்டு மருத்துவரை பார்த்தார்கள். வெறும் மயக்கத்திற்கு இவ்வளவு அளப்பறையா?
“அவரிடம் நாங்கள் சொல்லி கொள்கின்றோம் அவளுக்கு ஒன்றும் இல்லை என்று நீங்கள் அறிக்கை கொடுத்து விடுங்கள்”
♥♥♥♥♥
அச்சுதன் மருத்துவமனையில் இருந்தே தேர்தல் தொடர்பான அனைத்து வேலைகளையும் முடித்தவன் ஒரு நாளைக்கு குறைந்தது இரண்டு தரம் என ஓர் ஐந்து நிமிடமாவது சன்விதாவிடம் பேசிவிடுவான் அவ்வளவு நேரம் தான் அவனின் வேலை பளு அவனை அனுமதித்தது. எப்போதடா இதையெல்லாம் முடித்துவிட்டு போவோம் என்றிருந்தது.
அவன் அபாய கட்டத்தை கடந்துவிட்டான் என்பதே ஆறுதலாய் இருக்க அவளையும் அறியாமல் அவன் வரும் தினத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தாள்.
இப்போதெல்லாம் நேரத்திற்கு அலுவலகம் சென்றுவிடுவாள் ஏனன்றால் அவனை சந்திக்க சாத்தியமான ஒரு இடம் அதுதானே எப்படியும் அவன் வருவான் குறைந்தது அவன் வந்தால் அந்த செய்தியாவது கிடைக்கும்.
அன்று அலுவலகம் சென்றவள் தன் வேலையை பார்த்து கொண்டிருக்க சரவணன் அழைத்தான். “உனக்கும் எனக்கும் தான் ஒன்றும் இல்லையே எனக்கு எதுக்குடா போன் பண்ற” அவன்தான் அந்த அலுவலக முதலாளி என்பது கூட அவளுக்கு பொருட்டில்லை.
“எல்லாம் என் நேரம்டி, கும்புடு பூச்சிகெல்லாம் கொம்பு முளைக்குது, ஆபீஸ் வேலை கொஞ்சம் வா”
சுட்டு விரல் கடித்தவள் அசட்டு சிரிப்புடன் சென்றாள். அப்போதும் கெத்தை விடாமல் “சொல்லுங்கள் சார் என்ன விடயம்” என்றவளை கொலை வெறியுடன் முறைத்தான் சரவணன்.
“இந்த பைலை ஒரு இடத்திற்கு கொண்டு போய் கொடுக்க வேண்டும், அப்படியே அங்கே நடக்கும் மீட்டிங்கையும் கம்பெனி சார்பில் அட்டென்ட் செய்யனும்” கோப்பை அவள் புறம் நகர்த்தினான். “வெளியே கார் வெயிட் பன்னுது போயிட்டு வா” உத்தரவாய் இட்டவன் தன் வேலையை பார்க்க தொடங்க “அட்ரஸ் யாரு இவன் தாத்தானா கொடுப்பான்” வாய்க்குள் முனகியவள் “அட்ரஸ் சார்” பதவிசாக கேட்டாள்.
“டிரைவரிடம் சொல்லி இருக்கின்றேன் போ”
உதட்டை சுளித்து பழிப்பு கட்டிவிட்டே சென்றாள்.
ஒரு கள்ள சிரிப்புடன் அவள் முதுகை பார்த்திருந்த சரவணன் யாருக்கோ மெஸேஜ் அனுப்பினான் ‘ஷி இஸ் கம்மிங்.’
வழுக்கி கொண்டு சென்ற காரின் தரம் அவளை யோசிக்க வைத்தது. ‘இந்த சரவணன் எப்ப இப்படி ஒரு சூப்பர் கார் எடுத்தான். பயபுள்ள சொல்லவே இல்லையே நாம வேற அவசரப்பட்டு சண்டை போட்டுட்டமே’ யோசித்தித்தவாறே கையிலிருந்த கோப்பில் பார்வை பதிக்க அது சிம்லாவில் உள்ள ஹோட்டல் சம்பந்தமானது. அவள் தயாரித்த விபரங்கள்தான், எனவே அதை பற்றி கவலையின்றி கார் எங்கே போகின்றது என பார்க்க பெரிய பில்டிங் முன்னே நின்றது.
ட்ரைவர் இறங்கி அவசரமாக கதவை திறக்க இறங்கியவள் கையிலிருந்து ஒருவன் கோப்பை பணிவாக வாங்கினான்.
“மாம் ப்ளீஸ் இந்த வழியில்” என்று கைகாட்டி அழைத்து சென்றான்.
அது தனிப்பட்ட ஒரு பாதை போல் ஆள் அரவமின்றி இருந்தது. லிப்ட்டில் ஏறி இலக்கம் ஒன்றை அழுத்தி ஒரு அறைக்கு அழைத்து வந்தவன் கோப்பை அருகேயிருந்த மேஜையில் வைத்தவன் “இங்கே காத்திருங்கள் மாம் ப்ளீஸ்” மிகவும் பணிவுடன் சொல்லி சென்றான். அவன் பணிவாய் தென்பட்டாலும் தனிபட்ட லிப்ட்டும் aalavaramatrra paathaiyum ஏனோ பயத்தை ஏற்படுத்த சுற்றிப் பார்த்தாள்.
மறுபக்கம் அலுவலகத்தில் ஆட்கள் வேலை செய்து கொண்டிருப்பது தெரிந்தது. ஊப் என்று மூச்சைவிட்டாள். இவன் பில்டப் போட்டே பயமுறுத்திட்டான் கிராதகன் மனதினுள் நினைத்தவள் கண்கள் அந்த அறையை சுற்றி வட்டமடித்தது.
கருப்பும் மெல்லிய சாம்பல் கலரில் பெயிண்ட் அடிக்கப்பட்டு சாம்பல் வண்ணத்தில் திரைசீலைகளுடன், சம்பல் வண்ண மாபிள் பதிக்கப்பட்ட தரை, கருப்பு நிறத்தில் கண்ணாடி போல் பளபளத்த கருங்காலி மேசை, பின்னால் சுழல் கதிரை, கம்ப்யூட்டர் CCTV கேமிரா மொனிட்டர், பைல் ட்ராக், அருகே மின்குமிழ் பொருத்திய பாவை விளக்கு என ட்ரெடிஷனல் பிளஸ் மாடர்ன் லுக்கில் இருந்தது அந்த அறை.
அறையின் மறுபக்கத்தில் ஒரு நீண்ட சோபாவும் அதனுடன் சேர்த்து சில சிங்கிள் சோபாக்களும் போடப்பட்டு தேவையானால் மீட்டிங் ஹால் ஆகவும் பயன்படுத்த கூடிய வசதியில் இருந்தது. நீண்ட சோபாவில் அமர்ந்தவள் அறையின் அழகில் மயங்கி தான் போனாள்
வாவ் என மனதினுள் வியந்தவளையே விழியாலகாது பார்த்து கொண்டிருந்தான் அவன்.
♥♥♥♥♥
“அப்பாடி இந்த தடவை எப்படியும் காதலை சொல்லிவிடுவாள் இல்லையா இனி எப்படி மூடி மறைக்க முடியும்” என்று ருக்கு கேட்க கண்ணன் மர்மமாக சிரித்தான் பின் நான் எதற்கு இருக்கின்றேன் என்பது போல்.
♥♥♥♥♥
சோபாவில் இருந்தவாறு அந்த அறையின் அழகில் மயங்கி நின்றவளை பார்த்து மயங்கி நின்றான் அச்சுதன். அவன் சென்னை வந்து ஒரு மணி நேரமே ஆகியிருந்தது. வந்ததும் வீட்டிற்கு போகாமல் AK இண்டெர்ஸ்ட்ரீன் தலைமை இடத்திற்கு வந்துவிட்டான்.
பிரெஷ் ஆகி வந்தவனின் காயத்திற்கு கட்டு போட்டுவிட்டு மருத்துவர் சென்று விட ஆகாஷுக்கு ‘சன்விதாவின் அலுவலகம் செல்ல வேண்டும் தயாராகு’ என உத்தரவிட்டு வாஷ் ரூம் போய் வந்தவன் ஜீன்ஸ்க்கு மேல் கையில்லாத பனியன் மட்டும் அணிந்து நின்றிருந்தான். இத்தனை நாளும் ஷேர்ட்டினுள் ஒளிந்திருந்த நெஞ்சின் ரோமங்கள் பனியனின் கழுத்துக்கு மேலாக எட்டி பார்க்க, புஜங்கள் புடைக்க, தோளையும் நெஞ்சையும் சுற்றி வெள்ளை நிற பாண்டேஜ் ஓட மார்புக்கு குறுக்காக கை கட்டியவாறு ஏக்கமும் ஆசையும் சரிவிகித்தில் நிரம்பிய கண்களினால் அவளை பார்த்திருந்தான்.
அவன் அவ்வாறு பார்த்து நின்றது சில கணங்கள் கூட இராது, சட்டென அவனை திரும்பி பார்த்தாள். அங்கு அவன் நிற்பதை பார்தததும், காற்றை கற்றையாக ஊதியவள் “இவனை…. இந்த முறை பக்கத்தில் வந்தால்தானே நீ மறைய எத்தனை தரம் மேன் சொல்றது வாரது என்றால் நேரில் வா என்று”.
‘நேரில் தானே நிற்கின்றேன்’ குழப்பத்துடன் பார்த்தான் அச்சுதன்.
“வீடு ஆபீஸ், மால், பீச் கடைசி கோவில் எல்லா இடத்திலும்… போதாக்குறைக்கு கண்ணை மூடினாலும்…. இப்படி வந்து நின்றால் ஒரு அப்பாவி… சூதுவாது தெரியாத, சின்ன குழந்தை மாதிரி பொண்ணு (யாரு நீயம்மா) என்ன செய்யும் கொஞ்சமாவது யோசிக்க வேண்டாம்” உச்சியில் விழுந்த முடியை ஊதித் தள்ள இங்கே அச்சுதன் தள்ளாடினான்.
சட்டென அவனுக்கு தன் விம்பத்திடம் பேசுவதாக நினைத்து பேசுவது புரிய இதழ்களில் மெல்லிய புன்னகை கீற்றாக மலர்ந்தது. விழிகளில் குறும்பு மின்ன கன்னத்தை கடித்து அசையாமல் அப்படியே நின்றான்.
“இரண்டு… இரண்டு நாளில் வராதா சொன்ன இன்றோடு பத்து நாள்…… இங்கே ஒருத்தரும் வரவும் வேணாம் ஒரு மண்ணும் வேணாம். வருவீங்க இல்ல ரோஸ் கீஸ் என்றுட்டு அப்ப பார்க்கிறேன்” தாளித்து கொட்டினாள். சமயத்திற்கு அவள் போன் ரிங் ஆகியது.
உன்னை நினைக்கவே நொடிகள் போதுமே
உன்னை மறக்கவே யுகங்கள் ஆகுமே
நீ கேட்கையில் சலனமே இல்லையே
நான் நினைக்கையில் ஓரமாய் வலிக்குதே
என் மார்பில் காதல் வந்து மையமிட்டதே
மானசாதான் போனை பார்த்து விட்டு கட் செய்து தூக்கி போட்டு திரும்பி அமர்ந்தாள். ஏனென்று அறியாமல் அந்த பாடல் வரிகளில் கண்கள் பனிக்க குத்துக்காலிட்டு முட்டியை கட்டி கொண்டாள். “நீங்க….” திரும்பியவள் அவனை காணாமல் நெஞ்சம் வலிக்க மீண்டும் முட்டியில் முகம் புதைத்தாள்.
சோபாவில் காலை தூக்கி வைத்து முகத்தை புதைத்திருந்தவள் காதருகே மிகமிக மென்மையாக இனிமையாக ஒலித்தது அந்த கீதம்.
ஒரே ஒரு பார்வை… தந்தால் என்ன தேனே
ஒரே ஒரு வார்தை… சொன்னால் என்ன மானே
ஆகாயம் தாங்காத… மேகம் ஏது கண்ணே…
நிலாவே வா செல்லாதே வா…
எந்நாளும் உன்… பொன்வானம் நான்…
எனை நீ தான் பிரிந்தாலும்…
நினைவாலே அணைப்பேனே…
காதருகே கேட்ட கானத்தின் இனிமையில் திரும்பி பார்க்க மூக்கும் மூக்கும் தொட்டு விடும் தூரத்தில் அச்சுதன் முகம். இரு கைகளையும் சோபாவின் பின்புறத்தில் ஊன்றி இடைவரை குனிந்து நின்றவன் அவள் திரும்பி பார்க்க இரு கண்களையும் அழகாய் சிமிட்டினான்.
‘அச்சுதன்’ சத்தமின்றி காற்று மட்டும் காற்று மட்டுமே வந்தது.
தொடரும்… (To be continued)
Previous Chapter
Next Chapter
© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.