உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 27
ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)
‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.
இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):
உயிருக்குப் போராடும் அச்சுதன் சிக்கிய அந்த இருண்ட உலகம் எது? தியானத்தில் இருக்கும் சன்விதா எப்படி அந்த இருளுக்குள் நுழைகிறாள்? அச்சுதனை மீட்க அவள் காட்டும் வழி என்ன? காதலின் சக்தியும், இறைவனின் அருளும் இணையும் சிலிர்ப்பூட்டும் அத்தியாயம்.
யாசகம் – 27
உயிருக்குப் போராடும் அச்சுதன் சிக்கிய அந்த இருண்ட உலகம் எது? தியானத்தில் இருக்கும் சன்விதா எப்படி அந்த இருளுக்குள் நுழைகிறாள்? அச்சுதனை மீட்க அவள் காட்டும் வழி என்ன? காதலின் சக்தியும், இறைவனின் அருளும் இணையும் சிலிர்ப்பூட்டும் அத்தியாயம்.
♥♥♥♥♥
“அச்சுதன்…”
தன் உடலை கூட தானே பார்க்க முடியாத இருண்ட பாதை ஒன்றில் திசை தெரியாமல் தவித்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் ரோஸ், சன்வி அழைத்தும் அவனால் அங்கு செல்ல முடியவில்லை. கனகாந்திர இருளில் மூழ்கியது போல் இருந்தது. சுற்றும் இருள் இருள் இருள் மட்டுமே. தனது உடலை கூட தானே காண முடியாத இருள்.
வாய் திறந்து அவளை அழைக்க முயன்றால் முடியவில்லை இருளின் தூரத்தில் அவள் அழைக்கும் குரல் மட்டும் கேட்டது. சற்று நேரத்தில் அதுவும் நின்று விட தலை சுற்றி போனான். எந்த ஜாம்பவானாலும் தவிர்க்க முடியாத ஒரு நிலையில் சிக்கி எப்படி வெளிவருவது என்று தெரியாமல் தவித்தான்.
♥♥♥♥♥
அங்கே மருத்துவமனையில் அமைதியாக கண் மூடியிருந்த அச்சுதன் இதயத்துடிப்பு தாறுமாறாக ஏறி இறங்க மருத்துவர்கள் தங்களால் முடிந்ததை முயற்சிக்க தொடங்கினார்கள்.
அருண் மானஸாவுக்கு போன் எடுத்து “சன்வியை பேசச் சொல் அவசரம்…” என்றான். அவன் குரலில் தென்பட்ட அவசரத்தில் வெளியே வந்த மானசா தியானத்தில் இருந்த சன்வியை பார்த்துவிட்டு கூறினாள் “இப்போ அவளுடன் பேச முடியாது. தியானத்தில் இருக்கின்றாள்”
“தியானமா, இங்கே அச்சுதன் எமெர்ஜென்ஸி அவள் குரலாவது கேட்க வேண்டும்”
கையலதனத்துடன் சன்வியை பார்த்தவள் “இல்ல அருண் அவள் எப்போதாவது தான் இப்படி தியானத்தில் இருப்பாள் அந்த நேரம் அவளாக எழுந்தாள் தான் உண்டு யாராலும் எழுப்ப முடியாது “
இங்கே தியானத்தில் இருந்த சன்விதா மெதுவே முணுமுணுத்தாள் “கேசவ்…..”
♥♥♥♥♥
“கேசவ்…..” ஆழ்ந்த இருட்டில் அழைத்தது அந்த குரல்.
சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான். குரலின் அடையாளம் தெரியவில்லை, இடம் எது வலம் எது என்று கூட தெரியவில்லை அவனுக்கு. “கேசவ்” மீண்டும் அழைத்தது இந்த முறை எங்கிருந்தோ வந்த ஒளியில் அவன் உடல் அவனுக்கு தெரிய தொடங்கியது.
சுற்றிலும் பார்க்க இருட்டாகவே இருந்தது எங்கிருக்கின்றான் என்று தெரியவில்லை.
“கேசவ்….” மீண்டும் அதே குரல் ஆனால் இந்த தடவை குரலை இனம் கண்டு கொண்டான். “சன்வி, ரோஸ், சன்விதா….”
“ஹ்ம்ம் நானேதான் இங்கே” இப்போது ஒலியுடன் ஒளியும் வந்தது. திரும்பி பார்க்க எதிரே தென்பட்டாள் சன்விதா. நெற்றியில் சிறு பொட்டு, கீழே சந்தன கீற்று, தலைமுடி விரிந்து அலைபாய, அழகாய் வெள்ளை நிற உடையில் இருளுக்கு மத்தியில் ஒளி தரும் தேவதையாய் நின்றாள்.
அருகே வந்தவள் மணிக்கட்டை பிடித்துக் கொண்டாள் “இங்கேயே ஏன் நிற்கிறீங்க என்னுடன் வாருங்கள்…”
அசையாது நின்றவன் “நீ எப்படி இங்கே வந்தாய்? என்ன இடம் இது? ஏன் இவ்வளவு இருட்டு?” சுற்றி பார்த்தவாறு கேட்டான்.
“எனக்கும் தெரியலயே, ஆனால் அங்கே கண்ணன் சிலையை பார்த்தேன், அருகே விளக்கு எரிந்து கொண்டிருருந்தது. அதோ வெளிச்சம்” கைகாட்டினாள்.
கை காட்டிய திசையில் ஜோதியாய் வெளிச்சம் தெரிந்தது. கையை பிடித்து இழுக்க அசையாமல் நின்றான் அச்சுதன் “நான் எதுக்கு வரனும்”
“இங்கேயாவா இருக்க போறீங்க? இங்கே அதிக நேரம் தாமதிப்பது நல்லதல்ல, செல்வோம்”
அருகே வந்தவன் புறங்கையால் கன்னம் வருடி மென்மையாக கேட்டான் “பிடிச்சிருக்கா…. பிடிச்சிருந்தால் வாறேன் இல்லாட்டி இப்படியே போறேன்”
அழகாய் தலைசாய்த்து புன்னகைத்தாள்.
தீடிரென திரும்பி வெளிச்சத்தை நோக்கி ஓடி ஜோதியில் ஐக்கியமாக, அவள் பின்னே துரத்தி சென்றான் அவன்.
♥♥♥♥♥
“சன்விதா…..”
மருத்துவர்கள் கோமாவுக்கு சென்றுவிட்டான் என முடிவெடுத்த நேரம் கண் திறந்தவன் அதே வேகத்தில் படுக்கையை விட்டு எழுந்தான்.
அருண், அவ்வளவு நேரம் மீட்க போராடிய மருத்துவர்கள், தாதிமார் என அனைவரும் ஆனந்த அதிர்ச்சியுடன் பார்த்து இருக்க அருகே சென்ற அருண் அவன் கையை பிடித்து முத்தமிட்டு நெற்றியில் வைத்து “தங் காட்” என்றான்.
“சன்வி எங்கே” புருவ நெறிப்புடன் அருணை கேட்க “அவள் இங்கு இல்லை. சென்னையில்…. போனில் தான் பேசினாள்” என்றான் அவன்.
“இல்லையே… என்னை அவள் தானே அழைத்து வந்தாள்… ஒரே இருட்டாக… வெளிச்சத்திலிருந்து…” தலையை பிடித்து கொண்டான்.
“டூ சம்திங்…” அருண் பதற்றத்துடன் மருத்துவர்களை பார்க்க, அதிர்ச்சியிலிருந்து தெளிந்து தங்கள் வேலையை பார்க்க தொடங்கினார்கள்.
♥♥♥♥♥
இளங்காலை சூரியன் சற்று சூடாகவே வீட்டினுள் விழ, சன்விதா இன்னமும் பூஜையறையில் தியானத்தில் இருந்தாள்.
“கண்ணா….” சன்விதா சிறு குரலில் அழைக்கவே அவளை அடிக்கடி கவனித்துக் கொண்டே இருந்த மானசா அருகே வந்தாள்.
“அக்கா ஜிஜு எங்கே… பேச வேண்டும்” பதறி போய் கேட்டாள்.
“கொஞ்சம் பொறு எடுப்போம்” சொல்லி முடிக்கவில்லை அவள் போன் அலறியது. எடுத்து ஹலோ சொல்வதற்குள் பறித்தவள் “ஹலோ ஜிஜு அவருக்கு எப்படி இருக்கு” பதட்டத்துடன் கேட்டாள்.
அவன் பதில் சொல்வதற்குள் “அவர் இருட்டில் இருந்தார் நான் வெளிச்சத்திற்கு ஓடி வந்திட்டேன்” மானசா குழப்பமாகா பார்க்க அருண் அதிர்ந்து நின்றான். சற்று முன் கோர்வையின்றி அச்சுதன் கூறிய அதே வார்தைகள்.
“ஷ்ஷ்…. ஒன்றுமில்லடா அவன் நினைவு திரும்பிட்டு டாக்டர் ஒரு பயமும் இல்லை என்று சொல்லிட்டாங்க சரியா, ஹி இஸ் ஆல்ரைட், செக்கிங் முடிஞ்சதும் உனக்கு எடுக்க சொல்றன் சரியா?”
அவ்வளவு நேரமிருந்த பயம் பதட்டம் அனைத்தும் அப்படியே வடிய அக்காவின் மடியில் மயங்கி சரிந்தாள். மடியில் மயங்கியவளை முறைத்தவள் “நீ அச்சுதனை காதலிக்கல இல்ல இப்படியே அறிக்கை விட்டுட்டு திரி” எரிச்சலுடன் முணுமுணுத்தாள்.
“நீங்கள் இருவரும் சாப்பிட வர போறீங்களா இல்லையா..” கேட்டவாறே பூஜையறைக்கு வந்த பத்மாவதி பதறி போனார். “என்னாச்சும்மா, ஏன் மயங்கிட்டாள்… “
“சொல்றன்மா, முதல்ல இவளை படுக்க வைக்க ஹெல்ப் பண்ணுங்க”
படுக்கையில் படுக்க வைத்துவிட்டு மருத்துவருக்கு அழைத்தார் பத்மாவதி. அவர் பத்து நிமிடத்தில் வருவதாக கூறுவதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த மானசா “அம்மா…. நான் நினைக்கிறன் இவள் அந்த அச்சுத கேசவனை லவ் பண்ணுறாள் என்று”
“நான் நேற்று கூட கேட்டேனே இல்லை என்றாளே… “
“நீங்க வேறம்மா… அது அவளுக்கே இன்னும் புரியல, நேற்று அச்சுதனுக்கு ஒரு விபத்து அருணுக்கு தெரிவதற்கு முன்னே இவள் வந்து கேட்கிறாள். நேற்று இரவு முழுதும் உறக்கமில்லை, இவளை என்ன செய்ய” தலையில் அடித்து கொண்டாள்.
மக்களின் தலையை வருடிய பத்மாவதி “இல்லம்மா இதில் நீ தலையிடாதே இந்த விஷயத்தில் அவளாகவே தான் தெளிவு பெறணும், எனக்கு அவள் சந்தோசமாய் இருந்தால் போதும், அந்த அச்சுதனை அவளுக்கு பிடித்திருந்தால் அவனையே கட்டி வைக்கலாம் ஒரு பிரச்சனையும் இல்லை” ஆதூரமாக் கூறினார்.
“அம்மா அவரின் பெண் பழக்கம்….” தயங்கியவாறே கேட்டாள் மானசா.
“அது கொஞ்சம் நெருடல் தனம்மா… இப்போது அந்த பழக்கம் இல்லை. ஆனால் அது பற்றி வேறு காரணமும் இருக்கு… நானும் அப்பாவும் விசாரித்தோம். பார்ப்போம் பத்து வருடம் வாழ்ந்துட்டு விட்டுட்டு போறவங்களும் இருக்கிற உலகம் தானே இது” சற்று நேரம் மௌனமாய் மகளின் முகம் நோக்கியவர் உறுதியாய் கூறினார் “எனக்கு சன்விதாவின் விருப்பமே முக்கியம் வேறு எதுவும் இல்லை, ஆனால் அவள் காதலை உறுதியாய் உணர வேண்டும். அதற்கு முன் என் சம்மதம் கிடைக்காது”
சில நொடிகள் மௌனத்தில் கழிந்தது.
“அப்புறம் உன்னை மாதவன் மிரட்டியதை பற்றி எப்போது எங்களிடம் சொல்வதாக உத்தேசம்” புன்னகையுடன் கேட்டார்.
அதிர்ந்து போய் கேட்டாள் மானசா “சன்வி சொல்லிட்டாளா?”
“கெட்டிக்காரி கண்டு பிடிச்சிட்டாள்… ஆனா அவள் சொல்லல, நீ என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்குக்கின்றாய்? உன் அம்மா அப்பா மக்கு மண்ணாந்தை என்றா?” பேச்சின்றி தலை குனிந்தாள் மானசா. “ஏன் நிச்சயத்தை ஆறு மாதம் தள்ளி போட்டோம்? வெறும் பணப் பிரச்சனைக்காகவா?” சற்று கடுமையாகவே கேட்டார் பத்மாவதி.
“மன்னிச்சிருங்க அம்மா….” தாழ்ந்த குரலில் மன்னிப்பு வேண்டினாள்.
“உங்களிடம் நண்பர்களை போல் தானே அப்பாவும் நானும் பழகினோம். பின் ஏன் சொல்லவில்லை” அதில் சொல்லவில்லை என்ற வருத்தமே மேலோங்கியிருந்தது.
சட்டென அம்மாவின் கைகளை பிடித்து கொண்டாள் “அப்படி இல்லமா நான் எப்படி சரி செய்யலாம் என்று யோசித்து கொண்டிருந்தேன். பிறகு அருண் தான் பார்த்து கொள்வதாக சொன்னார் அதான் உங்களிடம் சமயம் பார்த்து சொல்லி கொள்ளலாம் என்று….” சிறிது தயங்கியவள் தைரியத்தை கூட்டி “அம்மா அருண்… நான்.. நானும் அருணும்…” வார்தைகளை கோர்க்க முடியமால் தடுமாறினாள்.
மகளின் தடுமாற்றம் பார்த்தது சிரித்த பத்மாவதி “சரி சரி அவரை வந்து பேச சொல்லு அதற்கு முதல் யார் என்ன என்ற விபரம் வேண்டுமே” என்றார்.
“அருண் திலீபன்… அவருக்கு தனியாக கம்பெனி இருக்கு ஆனா AK இண்டஸ்ட்ரீஸ்ல தான் வேலை செய்கின்றார்”
நெற்றியை சுருக்கி யோசித்த பத்மாவதி கேட்டார் “அவரை இன்றே சந்திக்கலாமா…?”
“இல்லம்மா… இன்று அவர் மதுரையில் அச்சுதனோடு இருக்கின்றார்” அவசரமாக அவருக்கு எதிர்புறமாக திரும்பி அமர்ந்து கடைக் கண்ணால் பார்த்தாள்.
“அச்சுதனின் நண்பர் அருணா? அவர் திருமணத்திற்கு சம்மத்தித்து விட்டாரா? ஆச்சரியம்தான்” என்றவர் அவளின் செயலை பார்த்து செல்லமாய் தலையில் குட்டியவர் “சரி சரி அவர் வந்ததும் வந்து பேச சொல், முதல்ல வந்து சாப்பிடு” என்றவர் வெளியே அழைப்பு மணி கேட்க மருத்துவரை உள்ளே அழைத்து வர சென்றார்.
‘அருண் திருமணத்திற்கு சம்மதித்தில் இன்னும் எத்தனை பேருக்குதான் ஆச்சரியம்’ என்று ஒடிய யோசனையை மருத்துவரின் வருகை கலைத்தது.
சன்விதாவை பரிசோதித்த மருத்துவர் “வெறும் மன அழுத்தம் தான் காரணம் நன்றாக உறங்கி எழுந்ததும் சாப்பாடு கொடுங்கள் பயப்பட ஏதுமில்லை” எனக் கூறி செல்லவே அவளை பெட்ஷீட்டால் போர்த்து மின் விசிறியை சுழல விட்டு வெளியே சென்றாள் மானசா.
மணி பின்னேரம் ஐந்தை தாண்டியும் எழும்பாத சன்விதாவை இடுப்பில் கை வைத்து முறைத்தது பார்த்தாள் மானசா. மயக்கத்திலிருந்து எப்போதோ எழும்பிவிட்டாள்.
இரண்டு தரம் “சாப்பிட்டு படு” என்று எழுப்பியவர்களிடம் “கொஞ்ச நேரம் கொஞ்ச நேரம்” என்று கெஞ்சியே இவ்வளவு நேரம் உறங்கிவிட்டாள்.
ஏனோ அவனுக்கு நன்றாகிவிட்டது போல் உணர்ந்த கணம் பழைய வேதாளமாகிவிட்டாள்
அவளது தொலைபேசி அழைக்க மானசா எச்சரித்தாள் “இப்ப நீ பேசாட்டி அச்சுதன் நேரே இங்கேயே வந்துவிடுவார்”
படுக்கையிலிருந்து எழுந்து அமர்ந்தவள் உதடு பிதுக்கி செல்ல கோபத்துடன் சொன்னாள் “அப்படியாவது வரட்டும்”
“சரி சரி எடுத்து பேசு கிட்டத்தட்ட இரண்டு மணித்தியாலமாக வைட்டிங்” சிரித்தவாறே சொன்னவள் அறையை விட்டு வெளியே சென்றாள்.
காதில் வைத்தது “ஹலோ” என்றாள்.
“என்னடி” தொலைபேசி வழியாக அவனின் குரல் காதில் கிசுகிசுத்தது.
போனை வைத்துக் கொண்டிருந்த கையை மறு கையால் இறுக பிடித்தவள் “அத்.. அச்சுதன்…” என்றவளின் கண்ணில் கோடாய் வழிந்தது கண்ணீர். “எங்கே போயிருந்தீர்கள்?” தன்னை மீறிக் கேட்டுவிட்டாள்.
அத்தான் என்று அழைக்க வந்து அச்சுதன் என்று மாற்றிவிட்டாள் கள்ளி அதை உணர்ந்து கொண்ட அச்சுதன் “ஏன் என்னை மிஸ் பண்ணுறியா?” வலியையம் மீறி சிரித்தது அவன் குரல்.
கண்ணீரை புறங்கையால் துடைத்தவள் “மிஸ் பண்ணுறதா நானா…? உங்களையா? இல்லையே இல்லவே இல்லையே” அவசரமாக மறுத்தாள்.
“ம்ஹும்…” அந்த குரலே கூறியது துளியும் நம்பவில்லை என்பதை.
அதற்குள் அருணின் போன் மெசேஜ் தொனி வர எடுத்து பார்த்த அருண் சைகை செய்தான் ‘அவள் இன்னும் சாப்பிட குளிக்கவில்லை ஒரு நாள் முழுவதும்’ அருணிடம் தலையசைத்தவன் கேட்டான் “சாப்பிட்டியா…”
“ஓ…. நல்laa மூன்று நேரம்” சத்தமாகவே கூறினாள்.
மீண்டும் “ம்ஹும்…” என்றவன் “ஒன்று செய் நன்றாக குளித்து சாப்பிட்டுவிட்டு நன்றாக தூங்கி எழும்பி கால் எடு பேசுறேன்…. சரியா”
“ச்சு… இவ்வளவு நேரம் அதைத்தான் செய்தேன். இப்போது உங்களுக்கு எப்படியிருக்கு… வலிக்குதா” மென்மையாக கேட்டாள்.
தொண்டை குழி ஏறி இறங்க தடை இறுக, இந்த கணமே அவள் மடியில் படுத்து தன் வலியெல்லாம் மறக்க வேண்டும் என்ற துடிப்பை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கேட்டுவிட்டான் “நீ இங்கு வருவாயா?”
“ஹ்ம்ம் வருவனே….” சிறிதும் யோசிக்காமல் பதிலளித்து இருந்தாள் சன்விதா.
அந்த பதிலிலே அவன் இறுக்கத்தை குறைக்க லேசாக சிரித்தவன் “வரத் தேவையில்லை வலி குறைக்க ஒன்று செய்யலாம்”
“என்ன” ஆவலாய் கேட்டாள்.
“கேசவ்… சொல்லு”
கிளிப்பிள்ளையாய் திருப்பி படித்தாள் “கேசவ்….”
“ஹ்ம்ம்” அழகாய் சிரித்தான் அவள் துரதிஷ்டம் பார்க்க கிடைக்கவில்லை.
“ம்ஹும் முடியாது” என்றாள் கன்னம் சிவக்க
“சரி… ஏன் இவ்வளவு நேரம் சாப்பிடவில்லை” செல்லமாய் கடிந்து கொண்டான்.
“உறங்கிவிட்டேன் அதான்….”
ஆகாஷ் கதவு வழியே எட்டி பார்க்க “சரி முதல்ல பிரஸ் ஆகி சாப்பிடு, நான் பிறகு கூப்பிடுறேன்”
“ஏன் இப்ப அப்படி என்ன வெட்டி கிழிக்க போறீங்க…” எரிச்சலுடன் கேட்டாள்.
அவளின் செல்ல கோபத்தில் மனம் விட்டு சிரித்தான் அச்சுதன்.
“அது சரி போன் எடுத்ததும் என்னை என்ன சொல்லி அழைத்தாய், அத்… அச்சுதன் அது அத்தான் தான் இல்லையா? அப்படியே கூப்பிடேன்” அவன் குரலில் இருந்த ஏதோ ஒன்று அவளை என்னவெல்லாமோ செய்ய ஒரு கணம் விழித்தாள்.
“இல்லையே அப்படி எல்லாம் இல்லையே… நீங்கள் எனது பாஸ் உங்களை எப்படி பெயர் சொல்லி அழைக்க முடியும்….. எனக்கு வேலைக்கு போக வேண்டும் வைக்கின்றேன்”
“பின்னேரம் ஐந்து மணிக்கா…” கேட்டவன் குரல் சிரித்தது.
வாயில் விரல் வைத்து கண்ணை உருட்டி விழித்தவள்… “ஐயோ சன்வி இப்படியா தக் லைப் வாங்குவாய்” தன்னை தானே திட்ட மறு பக்கம் சத்தமாய் கேட்ட சிரிப்பை அடக்க வழியின்றி போனை கட் செய்தவள் முகத்தை தலையணையில் புதைத்து கொண்டாள். மனமே ரகசியமாய் அவன் மார்புக்கு ஏங்கியது.
உன்னை நினைக்கவே நொடிகள் போதுமே
உன்னை மறக்கவே யுகங்கள் ஆகுமே
உன்னை நினைக்கவே நொடிகள் போதுமே
உன்னை மறக்கவே யுகங்கள் ஆகுமே
நீ கேட்கையில் சலனமே இல்லையே
நான் நினைக்கையில் ஓரமாய் வலிக்குதே
என் மார்பில் காதல் வந்து மையமிட்டதே
நான் உன்னை மறந்த செய்தி மறந்து விட்டேன்
ஏன் இன்று குளிக்கும் போது நினைத்து கொண்டேன்
கண் மூடி சாயும் பொழுதிலும் உன் கண்கள்
கண் முன்பு தோன்றி மறைவதேன் ஏன் ஏன் ஏன்
நீ என்னை கேட்ட போது காதல் இல்லை
நான் காதலுற்ற போது நீயும் இல்லை
எங்கோ தூரத்தில் கேட்ட பாடல் அவள் மனதை எடுத்துரைக்க ‘மதுரை போவோமா’ என்று யோசிக்க தொடங்கினாள்.
தொடரும்… (To be continued)
Previous Chapter
Next Chapter
© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.