உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 26

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter)

கள்ளழகர் கோவில் காட்டில் அச்சுதன் விரித்த வியூகம் என்ன? தன்னைத் தேடி வரும் எதிரிகளை அவன் எப்படி தனி ஆளாக எதிர்கொள்கிறான்? அச்சுதனிடம் போனில் பேசிக்கொண்டிருந்த சன்விதா ஏன் பதறுகிறாள்? அச்சுதனுக்கு ஆபத்து என்றுணர்ந்த சன்விதாவின் வேண்டுதல் பலிக்குமா? விறுவிறுப்பான சண்டைக்காட்சிகள் நிறைந்த அதிரடி அத்தியாயம்.

யாசகம் – 26

வெள்ளை நிறத்தில் நீல கரை போட்ட பட்டு வேட்டி அதே நீல நிறத்தில் அரை கை சட்டை, கையில் கருப்பு நீற தோல் கடிகாரம், மறுகையில் மெல்லிய கை செயின் அதில் AS என்ற எழுத்துடன் வைரத்தில் சிறு பெண்டன் தொங்கி கொண்டிருந்தது, காலில் சாண்டில்,  ஆஜானுபாகுவான தோற்றம் என காரை விட்டு இறங்கினான் அச்சுத கேசவன்.

விட்டால் அனைத்து வேட்டி கம்பெனிகளும் மாடலாக நீங்கள் தான் வேண்டும் என்று வரிசையில் நிற்கும் அளவுக்கு கம்பீரமாய் அழகாய் இருந்தான்.  சுற்றி பார்த்தவன் வேஷ்டி நுனியை ஒரு கையில் பிடித்தவாறு கோவிலை நோக்கி நடக்க சற்று தூரத்தில் கோவில் நிர்வாகிகளுடன் நின்று கதைத்து கொண்டிருந்த ஆகாஷ் சட்டென போனின் கமராவில் ஒரு கிளிக்கு கிளிக்கினான்.

அச்சுதன் கண் முன்னே வனத்தின் பின்னணியில் எழுந்து நின்றது கள்ளழகர் கோவில் கோபுரம். உள்ளே சென்று பூஜை முடித்து வெளியே வந்தான். 

அவன் குடும்பம்தான் இந்த கோவிலில் பரம்பரை பரம்பரையாக கோவில் திருவிழாக்களை செய்வார்கள் எனவே நிர்வாகிகளை சந்தித்து சிறிது நேரம் பேசியவன் ஆகாஷ் ரெடி என்பது போல் கைகாட்ட அவர்களிடம் விடைபெற்று கோவிலின் பின்புறமிருந்து வனப்பகுதியை நோக்கி நடந்தான்.

நடக்கும் போதே ஒரு காலை வேகமாக வீசி வேஷ்டியை மடித்து கட்டியவன் நடையை துரிதமாக்கினான். காதில் இருந்த ப்ளூடூத் மூலம் அவனது பாதுகாப்பு பிரிவினர் அவனுக்கு சுற்றி நடப்பதை தெரிவித்து கொண்டிருந்தனர்.

ஒரு கட்டத்தில் அவனுக்கு பின்னே சலசலப்பு கேட்க திருப்தியாக முறுவலித்தவன், இன்னும் சற்று வேகமாக நடக்க தொடங்கினான்.

சிறுத்தையை வெளியே இழுக்க ஆட்டை விடுவது போல் அவர்களை வெளிக் கொணர அவன் தன்னையே பலியாடு ஆக்கியிருந்தான். ஆனால் இங்கே இருப்பது ஆட்டு தோல் போர்த்திய புலி.

பின்னால் கேட்ட காலடி சத்தங்களை கவனமாக கேட்டவன் காதில் உள்ள கருவி மூலம் “வெறும் பத்து பேர் மட்டும் தான வந்திருக்காங்க குறைஞ்சது ஐம்பது பேர் என்று தகவல் வந்ததே?” கேட்டான்

“பாஸ், உங்களுக்கு பின்னால் பத்து இன்னொரு 100 மீட்டர் தூரத்தில் 15 பேர், கோவிலுக்கு முன்னாள் 5 பேர் அவருடன் 20 பேர்”

“ஆர்டிஎக்ஸ் ரிமூவ் பண்ணியாச்சா, இதனால் கோவிலுக்கோ அல்லது பொது மக்களுக்கோ எதுவும் ஆக கூடாது”

“10 kg எடுத்தாச்சு மிச்ச 10 kg தேடிட்டு இருக்காங்க”

“20 kg தான கான்பர்மா? ஒரு மிஸ்டேக்கும் இல்லையே”

“இல்லை சார், ஆ… தகவல் வந்துட்டு சார் அனைத்து ஆர்டிஎக்ஸும் எடுத்தாச்சு, கோவிலுக்கு முன் இருப்பவர்களை என்ன செய்ய?”

“இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் எஸ்பி வந்திருவார் அவரிடம் ஒப்படைத்து விடு”

“அவர்கள் உள்ளே வந்துவிட்டார்களா?”

“எஸ் சார்”

“நான் சொன்னது போல் அவர்கள் இருவரையும் கூட்டி வந்துவிட்டிர்களா?”

“எஸ் சார், இப்ப நீங்க இருக்கின்ற இடத்திலிருந்து இடது பக்கமாக போகும் ஒற்றையடி பாதையில் 100 மீட்டர் தூரத்தில் இருக்கிறாங்க”

“குட்” ஓட்ட நடையை தொடர்ந்து கொண்டே கூறினான் அச்சுதன்.

“சார் அந்த இருப்பது பேர் கூட அந்த இடத்தை நோக்கி தான் வாரங்க”

“நல்லதா போச்சு, தனிதனியா தேட தேவையில்லை பார்”

“நீ எங்கே”

“உங்களுக்கு இடது பக்கமுள்ள மரத்துக்கு மேல சார்”

“செக்யூரிட்டிய சுற்றி வளைக்க தயாராக இருக்க சொல்”

“எஸ் சார்”

“கேம் ஸ்டார்ட் நௌ” அதுவரை இருந்த நடைகளை எல்லாம் விட்டுவிட்டு வேகமாக ஓட துவங்கினான் அச்சுதன்.

அவன் ஓடியதை பார்க்க அந்த காட்டிலேயே பிறந்து வளர்ந்தவன் போல் இருந்தது. அனாசயமாக மேடு பள்ளங்களை கடந்து செல்ல பின்னால் துரத்தி வந்தவர்கள் அவனோடு போட்டியிட்டு ஓட முடியாமல் பின் தங்குவது புரிந்தது. காட்டின் நடுவே இருந்த ஒரு குடிசையை இலக்கு வைத்து ஓடினான். 

குடிசையை கண்டதும் ஓட்டத்தை நிறுத்தியவன் சுற்றிலும் பார்க்க அவனது செக்யூரிட்டி கார்ட்ஸ் ஏற்கனவே சொன்னது போல் வியூகம் வகுத்து மறைந்து காத்திருந்தனர்.

பின்னால் துரத்தி வந்தவர்களைப் பற்றி எதுவித கவலையுமின்றி ஆறுதலாக நடந்து வந்து அந்த குடிசையின் முன் போட்டிருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தான்.

அவன் அமர்ந்து முழுதாய் இரண்டு நிமிடங்கள் கழித்து அவனை துரத்தி வந்த பத்து பேரும் அடுத்த பக்கமிருந்து ஒரு வயதானவரும் ஒரு இருபது பேரும்  வந்து சேர சர்வ அலட்சியமாய் அமர்ந்திருந்தான் அச்சுதன். 

“சார் செக்யூரிட்டிய அருகில் வர சொல்லவா, வந்தவர்கள் கன் ரேஞ்சில் இல்லை”

“இப்போது வேண்டாம் “ முடிவாக சொன்னவன் நிமிர்ந்து அமர்ந்தான்.

குடிசையின் முன்னே வந்தவருக்கு வயது அறுபதுக்கு மேல் இருக்கும் ஆனாலும் திடகாத்திரமாய் இருந்தார். தன் முன்னே பயம் என்றால் என்ன விலை என்பது போல் இருந்தவனை அளவெடுப்பது போல் பார்த்தார்.

ஒரு கால் நிலத்தில் ஊன்றி மறு காலின் பாதத்தினை முட்டி மேல் வைத்து கை முட்டியை கதிரையின் கையில் ஊன்றி அதில் நாடியை தாங்கி கொண்டு ஏதோ தியேட்டரில் படம் பார்ப்பது போல் அமர்ந்திருந்தான் அச்சுதன். 

அருகே நின்றவனின் கையிலிருந்த அரிவாளை பறித்தவர் “தைரியம்தான் இல்லையா? ஆனா இதுக்கு மேல உன்னை உயிரோட விட முடியாது… “

“எப்படி சித்தப்பூ… உங்கள் மனைவியை கொன்றது போல் என்னையும் கொள்ள போறீங்களா?” காலை கீழே விட்டு கையை உயர்த்தி சோம்பல் முறித்தான் அச்சுதன். 

“என்னடா கிண்டலா தனிய வந்து மாட்டியிருக்க சும்மா சொல்ல கூடாது உன்னை பற்றி கேள்விப்பட்டது சரிதான் கோக்கு மாக்கான ஆள்தான் நீ” என்றவர் சுற்றி நின்ற தடியன்களை பார்த்து “என்னடா வேடிக்கை பார்த்துகிட்டு போட்டு தள்ளுங்கடா…” என்றார் சீற்றத்துடன். 

திரும்பி அச்சுதனை நோக்கி ஓரடி வைக்க ஒருவன் கூட அசையவில்லை.

இவங்களுக்கு என்னாச்சு என்பது போல் பார்க்க கூட வந்தவர்களே அடுத்தவர்களை துப்பாக்கி முனையில் நிறுத்தியிருந்தார்கள். 

வந்தவர்களில் பாதி பேர் அச்சுதனின் செக்யூரிட்டி கார்ட்ஸ். 

“வெட்டி பயலுகள்” என்றவாறு அச்சுதனை பார்க்க கையில் கன்னுடன் கேலியாக சிரித்தான். 

“சோ அமருங்கள் சித்தப்பா பேசலாம்” 

“சொத்து சுகம் இருவருக்குமே இருக்கு பின் ஏன் என்னை கொல்ல வேண்டும்” அவர் அமைதியாக இருக்கவே யோசிப்பது போல் பாசாங்கு செய்தான்.  

“ஏன் உங்கள் மனைவியை அவரின் அப்பாவை ஏன் குடும்பத்தையே கொன்றது நீங்கள் தான் என்பது எனக்கு தெரியும் என்பதாலா?”

“…..” பல்லை கடித்தபடி அமர்ந்திருந்தார் (இவனோட பேசற எல்லோருக்கும் பல்லு போயிரும்) 

“இல்ல எனக்கு செய்த அநியாயத்திற்கா….”

“இல்ல சொந்த மகனை கொலை செய்ய முயன்றது எனக்குத் தெரியும் என்பதாலா?” அவனின் கேள்வியில் ஒரு கணம் நெற்றி சுருக்கியவர் அதிர்ந்து போய் பார்த்தார். 

“கொலை முயற்சி என்றால் அவன் உயிருடனா இருக்கின்றான்?” வாய் விட்டே கேட்டார். “நீ… நீ நீ பொய் சொல்கின்றாய்” இருக்கவே முடியாது நான் தானே அவனை இந்த கைகளால் கொன்று அருவியில் தள்ளினேன் இல்லை இல்லவே இல்லை” 

“நான் கீழே நின்று அவனை காப்பாற்றி விட்டேன்” முடித்து வைத்தான் அச்சுதன். 

“ஏன்… எதற்காக? கொலை செய்யாமல் தடுப்பது நோக்கம் என்றால் ஏன் மனைவியை கொன்ற போதே ஏன் என்னை கொல்லவில்லை அல்லது போலீசில் பிடித்து கொடுக்கவில்லை” இதனை வருடம் கழித்து சந்தேகம் கேட்டார். 

“ஆறு வருடத்திற்கு முன் உங்கள் மனைவி என்னை வந்து சந்தித்து தனக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால் தன் மகன்களை உங்களிடமிருந்து காப்பாற்ற சொல்லி கேட்டார், அப்போதே உங்களை கொல்லதான் வந்தேன் உங்கள் இரு மகன்களும் உங்களை நம்பினார்கள் இலகுவாக உங்களிடமிருந்து அழைத்து சென்றிருக்க முடியும். ஆனால் பிறகு நீங்கள் எனக்கு எதிராக அவர்கள் மனதில் பகையை வளர்ப்பீர்கள், அவர்கள் இருவரும் என்னை கொல்ல கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு திரிவார்கள். இதெல்லாம் தேவையா… “

“இது மட்டும் தான் காரணமா?”

“இல்லை உங்களை பற்றிய உண்மையை அறிய அவர்கள் சிறியவர்களாக இருந்ததும் காரணம்” 

“இப்போது உன்னை இங்கேயே முடித்து விடுகின்றேன் அவர்களுக்கு உண்மையை யார் சொல்வார்கள் என்று பார்க்கின்றேன்”

“அவர்களுக்கு தான் ஏற்கனவே தெரிந்து விட்டதே” கிண்டலாக கூறியவன் உதட்டைக் குவித்து  சீட்டியடித்தான். இரு இளைஞர்கள் குடிசையிலிருந்து வெளியே வர அவர்களை பார்த்த கடம்பவனத்தின் மூச்சு நின்று விட்டது போல் இருந்தது. 

அவரது மகன்கள் ஷியமும் கணேஷும் தான். 

“சித்தப்பா, நீங்கள் எனக்கு ஒன்றுவிட்ட முறை தான் ஆனாலும் எனது சொத்துக்கு ஆசைப்படீர்கள், என் அம்மா அப்பா விபத்தில் இறக்க அநாதரவாக சிறுவராக நின்ற எங்களுக்கு ஆதரவு தருகின்றேன் என்ற பெயரில் வீட்டிற்கு வந்து அக்காவை ஏதாவது செய்து விடுவேன் என என்னை மிரட்டி எனக்கு போதை மருந்து பழக்கத்தை பழகினீர்கள். நல்ல வேளையாக மாமாவும் அவர் மகனும் வந்து இருவரையும் காப்பாற்றினார்கள். மாமாவிற்காகவும், அவர் தங்கை சித்திக்காகவும் அதாவது உங்கள் மனைவிக்காகவும் குழந்தையாய் இருந்த இவர்களுக்காகவும் தான் உங்களை உயிரோடு விட்டேன். அந்த போதை பழக்கத்தின் பின் விளைவுகளை இப்போதும் அனுபவித்து கொண்டிருக்கின்றேன்” சினத்தை அடக்க நீண்ட மூச்சை எடுத்து தன்னை சமன் செய்தவன் மீண்டும் தொடர்ந்தான். 

“தாத்தா உங்களுக்கு கொடுத்த சொத்துக்களை வீண் ஆடம்பரத்திலும் குதிரை வாலிலும் விட்டீர்கள், ஆறு வருடத்தின் முன் இதை தட்டி கேட்ட மனைவி அவரின் குடும்பத்தையே கொலை செய்து அதை தீ விபத்து என்று சோடித்தீர்கள். இதையெல்லாம் அறிந்த மூத்த மகனை அருவியிலிருந்து தள்ளி கொலை செய்ய முயற்சி செய்தீர்கள். அருந்தப்பில் அவனை காப்பாற்றினேன். அதுதான் இரண்டாவது மகன் ஷியாமை அவனுக்கே தெரியாமல் படிப்பை காரணம் காட்டி வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பி வைத்தேன். இப்போது உங்களை பற்றி உங்கள் வாயாலேயே சொல்ல வைத்துவிட்டேன். ஆறு வருடத்திற்கு முன் சித்திக்கு கொடுத்த வார்த்தையை காப்பாற்றி விட்டேன். சொத்துகளை மகன்களின் அனுமதியில்லாமல் விற்கவே அடமானம் வைக்கவோ முடியாது அதை ஏற்பாடு செய்ததும் நான்தான் இனி இன்று முதல் உங்கள் இரு மகன்களும் சொத்துக்களை பார்த்து கொள்வார்கள். அவர்களுக்கு உதவ நான் இருக்கின்றேன் இன்னும் சற்று நேரத்தில் போலீஸ் வரும் சரணடைவது சிறந்த முடிவு உங்கள் வசதி எப்படி” புன்னகையுடன் கேட்டான் அச்சுதன். 

“அண்ணா எங்களை பற்றி யோசிக்காமல் அன்றே இவரை கொன்றிருந்தால் அம்மாவாவது உயிருடன் இருந்திருப்பார்கள்…” அழுவது போல் கூறினான் ஷியாம். 

“செய்திருக்கலாம் ஆனால் அதை சாதி சண்டையாகவும் ஊர் சண்டையாகவும் மாற்றி இருப்பார் உங்கள் அப்பா”

அவர்கள் மேற்கொண்டு பேசுவதற்குள் போலீஸ் படையே வர கடம்பவனம் உட்பட அனைவரும் கைது செய்யப்பட்டனர். இந்த வயதில் கூட தனது சூது விளையாட்டுக்கும் குதிரைக்கும் பணமில்லாமல் போனதற்கு காரணம் அச்சுதன் என்ற நினைவே கடம்பவனத்திற்கு வெறியேற்ற கண்ணில் கொலை வெறியுடன் முறைத்தவர் “ஆனால் உன்னாலும் இனி நிம்மதியாக இருக்க முடியாது, அங்கே உன் காதலியை இந்நேரம் போட்டு தள்ளியிருப்பாங்க” ஹாஹாஹாவென வெறிச்சிரிப்பு சிரித்தார்.   

மெல்ல நகைத்தான் அச்சுதன் “இவ்வளவு தூரம் உங்களை வர வைத்த எனக்கு அவளை காக்க தெரியாத? இந்நேரம் அருனால் சென்னையில் கைது செய்யப்பட்டு இருப்பார்கள்”

“அருண் உன்னை போதை பழக்கத்திலிருந்து மாற்றிய அருண்” 

“அவனே தான், இப்போ அவனும் சன்வியும் நீலாங்கரை பீச்சில் என் மருமக்களுடன் மணல் வீடு கட்டி விளையாடுகின்றார்கள். அவள் என் சன்விதா, உன்னால் தொடகூட முடியாது, தொட நினைத்தாலே அழித்துவிடுவேன், நீ இரண்டு தரம் முயற்சியே செய்திட்டாய், எப்படி விடுவேன் யாரென்று கண்டு பிடிக்க தான் இரண்டாம் தரம்  கொலை முயற்சியை அலோவ் பண்னினேன்” அலட்சியமாக கூறியவன் கையிலிருந்த போனில் லைவ் வீடியோவையும் ஓட விட்டு காட்டினான். 

அதில் சன்விதாவும் இரு குழந்தைகளும் மணல் வீடு கட்டி சிரித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். 

தன் கடைசி ஆயுதமும் பறி போன நிலையில் கண்கள் சிவக்க அச்சுதனை முறைத்த கடம்பவனம் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தான்.  அச்சுதனுக்கும் அவனுக்குமிடையே இருந்த அரிவாள் அவன் கண்களில் தென்பட பிடித்திருந்த போலீசை உதறி விட்டு அதை எடுத்தவாறே அச்சுதனை நோக்கி பாய்ந்தான்.   

♥♥♥♥♥

அருகேயிருந்த கண்ணனை பார்த்து “எனக்கு கவலையாக உள்ளது பிரபு அந்த கடம்பவனம் எதையாவது செய்து வைக்க போறான்.” என்றார் ருக்கு. 

கண்ணன் அமைதியாக புன்னகை புரிய “இதையெல்லாம் செய்தான் சரி, கோபத்தை தூண்டுவது போல் இதையெல்லாம் அந்த கடம்பவனம் கடன்காரனிடம் சொல்லியே ஆகவேண்டுமா?” ருக்கு பொரிந்து தள்ள மெல்ல சிரித்த கண்ணனின் சிறு கண்ணசைவில் அச்சுதனின் கையிலிருந்த கைச்செயின் கழன்று கீழே விழுந்தது. 

♥♥♥♥♥

கடம்பவனம் அரிவாளை கழுத்துக்கு தான் குறி வைத்து பாய்ந்தார். ஆனால் எதிர்பாரமால் அவன் குனிந்ததில் வலது பக்க தோள் பட்டையில் எட்டு அங்குல நீளத்தில் ஆழமாக அரிவாள் இறங்கியிருந்தது. 

கீழே விழுந்த கைச்செயினை எடுக்க குனிந்தவன் தோள்களில் சுரீலென ஒரு வலி தாக்க கைச்செயினை மண்ணோடு பற்றிய படி தன்னை சமாளிக்க முயற்சித்தவன் கைகளை ஊன்ற முயன்ற இடம் சரிவாக இருக்கவே கீழே இருபத்தடிக்கும் மேலான பள்ளம். 

கையும் சரியாக விளிம்பில் ஊன்றுபட்டதுடன் தோளில் இருந்த காயத்தின் வலியும் சேர ஊன்றிய கை சறுக்கி விட கீழே விழுந்து சமாளித்து கொண்டு சரிவில் உருண்டவன் பின்தலை மரத்தில் மோதியது.

முழுதாக மயக்கத்திற்கு செல்ல முன் சன்விதாவின் முகம் நினைவில் வர கைகள் AS என்று பெயர் பொறித்த அந்த கைச்செயினை இறுக பற்றி கொண்டு முழுமையான மயக்கத்திற்குச் சென்றான் அச்சுதன்.  

அனைத்தும் கண் இமைக்கும் நேரத்தினுள் சில நொடிகளில் நடந்திருக்க நடந்த சம்பவத்தில் இருந்து சட்டென விழித்துக் கொண்ட எஸ்பி சட்டென கடம்பவனத்தை காலின் கீழ் சுட்டு கைகளை பின்னுக்கு விலங்கிட்டு கழுத்தின் பின் புறத்தில் ஜுடோ வெட்டு போல் கையை இறக்க கேட்டு கேள்வியின்றி  கடம்பவனம்  மயக்கத்திற்கு சென்றார். 

அச்சுதனின் செக்யூரிட்டிகளில் நான்கு பேர் மேலே இருந்தவாறு காட்டிலிருந்த மர தடிகளை வெட்டி ஸ்ட்ரெச்சர் போல் கயிற்றால் கட்ட மீதிப்பேர் தொம் தொம்மென்று சரிவில் இறங்கி கவனமாக அச்சுதனை மேலே தூக்கி வந்தார்கள். அதற்குள் மர தடி ஸ்ட்ரெச்சர் தயாராக அதில் அச்சுதனை படுக்க வைத்தார்கள்.

அனைவரும் ஓடிச்சென்று அவனை பார்க்க மூச்சு போய் வந்தது தவிர கண் திறந்து பார்க்கவில்லை. செக்யூரிட்டி கார்டஸின் தலைவன் தன்னிடம் வைத்திருந்த முதலுதவி பெட்டியின் மூலம் இரத்த போக்கை கட்டுப்படுத்தி கட்டு போட்டான். அதற்குள் ட்ரைவர் மறைத்து வைத்திருந்த ஜீப்பை எடுத்து வர பின் புறத்தில் அச்சுதனை ஏற்றி அசையாத வண்ணம் பிடித்து கொள்ள ஜீப் கள்ளழகர் வாசலில் நின்ற ஆம்புலன்ஸை நோக்கி பறந்தது. 

ஏற்கனவே எதற்கும் இருக்கட்டும் என்றார் ஆகாஷிடம் ஓர் அம்புலன்ஸையும் ஏற்பாடு செய்ய சொல்லியிருந்தான், அது இப்போது அவனுக்கே உதவியது. 

செக்யூரிட்டி கார்ட்ஸ் தலைவன் ஜேம்ஸ் ஜீப்பிலிருந்தவாறே நிலைமையை ஆகாஷுக்கு கூற அவன் உடனே அப்பலோவுக்கு ஹெலிஹொப்ட்டோர் ஆம்புலன்ஸை அனுப்புவதற்கு ஏற்பாடு செய்ய வழியிலேயே அச்சுதனை ஏற்றிய ஹெலிஹாப்டர் ஆம்புலன்ஸ் நிஜமாகவே பறந்தது. 

ஆகாஷ் அருணுக்கு தகவல் சொல்ல அச்சுதனுக்கு சிகிச்சை முடித்து மருத்துவர்கள் வெளிவரும் போது அருண் மதுரையில் இருந்தான். 

“காயத்தால் எந்தவித பிரச்சனையும் இல்லை, கொஞ்ச பிளட் லாஸ் சமயத்தில் முதலுதவி செய்ததால் நோ ப்ரோப்லேம் பட்…” மருத்துவர் இழுக்கவே அருண் பதட்டத்துடன் கேட்டான் “என்னாச்சு டாக்டர் ஏதாவது பிரச்சனையா?”

“பின் தலையில் அடிபட்டிருக்கு கண் விழிக்காமல் எதுவும் சொல்ல முடியாது. 24 மணித்தியாலத்தில்… இல்லாவிட்டால் பார்ப்போம் லெட்ஸ் ஹோப் போர் பெஸ்ட்” அதிர்ந்து நின்ற அருணின் தோளில் தட்டி விட்டு சென்றார்.    

மணி இரண்டை தாண்டியிருக்க அருண் செய்வதற்கு ஏதுமின்றி கண் மூடி படுத்திருந்த அச்சுதனையே பார்த்து கொண்டிருந்தான். “டேய் எழும்புடா என்னால் போய் சன்வியிடம் சொல்ல முடியாது நீ வரவே மாட்டாய் என்று, அவள் நீ எப்ப வருவாய் என்று பார்த்து கொண்டிருக்கின்றாள். நீ ரொம்ப ஆசைப்பட்ட தருணம் ப்ளீஸ்டா” குரல் கமற நிறுத்தியவனின் போன் சட்டை பையில் அதிர எடுத்து பார்த்தான் சன்விதா.   

“ஹலோ சொல்லும்மா… இந்த நேரம்” எதையும் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. 

உடலின் அயர்சியில் தன்னையறியாமல் உறங்கியவள் ஏதோதோ கனவு வர பயந்து எழுந்து நேரத்தை பாராமல் அருணுக்கு எடுத்துவிட்டாள். 

“ஹலோ ஜிஜு…” எடுத்துவிட்டாள் ஆனால் எப்படி கேட்பது என்றுதான் தெரியவில்லை. 

ஒரு கணம் அச்சுதனை பார்த்த அருண் காற்றை கற்றையாக வாய் வழியே ஊதி தன்னை நிதானித்தான். போனை லௌட் ஸ்பீக்கரில் போட்டவன் அச்சுதனை பார்த்தவாறே “சொல்லும்மா….” என்றான். 

தயங்கியவாறே “அ அது வந்து…. அச்சு.. அச்சுதன்… போன் நீங்க” வார்த்தைகளை கோர்க்க முடியாமல் தடுமாறினாள். 

அவளின் குரலில் அவன் கை சுட்டு விரல் மெதுவே அசைந்தது. திருப்தியுடன் பார்த்த அருண் “அச்சுதன் போன் என்ன…”

அதே சமயம் வந்த மருத்துவர் உள்ளே  வர அருண் வெளியே செல்ல எழுந்தான் அச்சுதனை பரிசோத்தித்தவர் அவன் உதடுகள் லேசாக அசைவதை பார்த்தவர் அருணை தடுத்து நிறுத்தி அங்கேயிருந்தே பேசும்படி சைகை செய்தார். 

“இல்ல அச்சுதன் கால் எடுப்பார் என்று…. இன்னும் எடுக்கல பயமா இருக்கு”

அச்சுதன் காதருகே போனை பிடித்தவன் “சரியம்மா நீ ஏன் அவனை தேடுகின்றாய்? பிடித்திருக்கா? காதலிக்கிறாயா?” கேட்டான். 

“எனக்கே தெரியல ஜிஜு, அவருக்கு ஏதோ ஆபத்து… ஏதோ…. ஏதோ நடந்…. எனக்கு பயமா இருக்கு ஒரு தடவை அவரை பேச சொல்லுங்களேன் ப்ளீஸ்” கெஞ்சாத குறையாக கேட்டாள். 

சட்டென போனை முயூட்டில் போட்டவன் மூச்செடுத்து தன்னை நிதானப்படுத்தி அழுகையை கட்டுக்குள் கொணர்ந்தான். அதற்குள் பல தடவை சன்விதா அழைத்து விட்டாள் “ஹலோ ஹலோ ஜிஜு லைன்ல இருக்கிறீங்களா?” 

“ஹா கேட்குது சொல்லம்மா…” அச்சுதனை பார்த்தவாறே கூற இப்போது அச்சுதன் புருவம் நெறித்தது. அருண் மருத்துவரை பார்க்க அவர் தலையசைத்தார். 

“சன்வி… இப்ப நான் சொல்வதை கவனமாக கேள், அச்சுதன் முக்கியமான ஒரு வேலையா இருக்கிறான், ஆனால் நீ சொல்வதை கேட்பான் சோ நீ என்ன சொல்ல வேண்டுமோ போனிலேயே சொல்…”

“என்ன….” ஒன்றும் புரியாமல் குழப்பத்துடன் கேட்டாள்.

“நீ உன் ஜிஜுவை நம்புகிறாயா?”

“ஹா… ஆனா அதற்கும் இதற்….” ஏதோ சொல்ல வந்தவளை இடை மறித்தான் அருண்.

“ப்ளீஸ் நான் போன் அச்சுதன் பக்கத்தில் வைக்கிறேன் சொல்ல வேண்டியதை சொல்.”

“பக்கத்தில் வைக்கிறதா…? ஏன் அவர் பேச மாட்டாரமோ.. ஹலோ ஹலோ சார் அச்… அச்சுதன், மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன்” பல்லை கடித்தாள். “எங்கே போனீர்கள்?”

அச்சுதனின் கண்ணோரம் துடிக்க ஒரு துளி நீர் இறங்கியது. மருத்துவர் அருனைப் பார்த்து கட்டை விரலை உயர்த்தி காட்டி புன்னகை புரிந்தார்.

“உங்களுக்கு என்ன ஆச்சு… ஒரு வார்தை ஹலோ என்றால் முத்தா உதிரும், இப்ப மட்டும் பேசல அப்புறம் ரோஸ் கீஸ்ஸ் என்றுட்டு வரட்டும் இருக்கு” அச்சுதனின் இதழோரம் துடிக்க கண்ணை திறக்க முயற்சித்தான் ஆனால் முடியவில்லை ஏதோ ஒன்று அவனை ஆழ்ந்த இருட்டை நோக்கி இழுத்தது. 

“இப்போ மட்டும் பேசல கண்ணன் மீது ஆணை….” என்பதற்குள் அங்கே அருண் போனில் சன்வி கேட்டுக்கொண்டிருக்கின்றாள் என்பதையும் மறந்து அவனை எழுப்ப முயன்றான் “அச்சுதா… கண்ணை திறடா ப்ளீஸ்”. 

“கண்ணை திறப்பதா? ஜிஜு… உண்மையை சொல்லுங்கள் என்னவாயிற்று, ப்ளீஸ்”

“….”

“அப்ப நான் நினைத்தது சரிதானா அவருக்கு ஏதோ நடந்திட்டு இல்லை….” அழுகையை அடக்கிய குரலில் கேட்டவளுக்கு “”சின்ன விபத்தும்மா, நீ பயப்படாத” அருண் சொல்லி கொண்டிருக்கும் போதே போனை கட் செய்தாள்.

இந்த கணமே அங்கே போக துடித்த நெஞ்சை எப்படி போவது நடுச்சாமம் என்று அடக்கியவள் கடிகாரத்தில் நேரத்தை பார்க்க அது மணி மூன்று நாற்பதை தொட நின்றது, பிரம்ம முகூர்த்தம். 

கண்ணீரை துடைத்தவள் குளித்து வந்து வெளியே இருந்த மலர்களை கொய்து வீட்டின் பூஜை அறையில் இருந்த கண்ணன் காலடியில் வைத்தாள். “கண்ணா அவனை காதலிக்கின்றேனா இல்லையா இன்னும் எனக்கு தெளிவில்லை ஆனா அவனுக்கு ஏதோ நடந்ததும் எனக்கு ஏன் இப்படி நெஞ்சு துடிக்குது ப்ளீஸ் அவனுக்கு எதுவும் ஆக கூடாது” கண்ணன் முன் கண்மூடி அமர்ந்தவள் சிந்தனையை ஒன்றாக்கி நெற்றி பொட்டில் நிறுத்தி மனம் முழுதும் அவன் நன்றாக வேண்டும் என்ற வேண்டுதலுடன் தியனாத்தில் ஆழ்ந்தாள்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.