உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 25

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter)

மதுரையில் அச்சுதன் தீட்டும் ரகசியத் திட்டம் என்ன? ‘சிறுத்தையை ஓட விட்டு வேட்டையாட வேண்டும்’ என்று அவன் கூறுவதன் அர்த்தம் என்ன? கள்ளந்திரி காட்டில் அவன் யாரை சந்திக்கப் போகிறான்? எதிரிகளுக்கு அவன் விரிக்கும் வலை! விறுவிறுப்பான அரசியல் மற்றும் தொழில் களம்.

யாசகம் – 25

ஐந்து நாட்களுக்கு முன் அச்சுதன் மதுரை விமான நிலையத்தில் இறங்கி வெளியே வந்த போது மணி மூன்றை தாண்டியிருந்த போதும் அப்போதும் அவனை வரவேற்க என்ற பெயரில் சந்திக்க சில கட்சியினர் நிற்கவே அவர்களை பேசி சமாளித்து ஆகாஷிடம் மீட்டிங் டைம் ஏற்பாடு செய்ய சொல்லி ஏர்போர்ட்டை விட்டு வெளியே வந்தவன் காரில் ஏறி தளர்வாய் அமர்ந்து சீட்டில் தலைசாய்த்தான்.

முன் சீட்டில் இருந்த ஆகாஷ் திரும்பி பார்த்து விட்டு டிரைவரிடம் கள்ளந்திரி விட சொல்ல கண்ணை திறக்காமலே உறுதியாக மறுத்து  கூறினான் அச்சுதன் “கெஸ்ட் ஹௌஸ்க்கு போவோம்” . 

ஆகாஷ்க்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவனுக்கு தெரியும் இப்போது அச்சுதனுக்கு இருக்கும் கோபத்திற்கு யாரும் அவனை கட்டுப்படுத்த முடியாது. அவனை கட்டுப்படுத்த கூடிய அர்ஜுன் அருண் இருவரில் ஒருவரும் அருகில் இல்லை பின் ஏன் கள்ளந்திரி போகவில்லை தெரியாவிட்டால் தலை வெடித்துவிடும் போல் இருந்தது “பாஸ்……” என இழுத்தான்.

கண் மூடியவாறே புன்னகையுடன் சொன்னான் “தெரியாவிட்டால் தலை வெடித்து விடும் இல்லை, இப்ப அனைத்து மீடியாவும் நம்மை தான் கவனிக்கின்றன, பின்னால் ஒரு கார் வேற தொடர்ந்து வருது, மீட்டிங் எல்லாம் முடிச்சிட்டு போவோம் அதுதான் சரியாய் இருக்கும்” 

ஆச்சரியத்துடன் பார்த்தான் ஆகாஷ். கண்ணை மூடி தானே இருக்கின்றார் எப்போது பார்த்தார். ஏன் அவன் பாஸ் ஆக இருக்கிறான் என்பது புரிவது போல் இருந்தது.

இதழ்களில் இரக்கமற்ற ஒரு சிறு சிரிப்புடன் கூறினான் “சிறுத்தையை ஓட விட்டு வேட்டையாடி தான் பிடிக்க வேண்டும்”

“நாளைக்கு மோர்னிங் பத்து மணிக்கு பிறகு தான், உங்கள் மீட்டிங் எல்லாம் ஷேடுல் பண்ணி இருக்கின்றேன் பாஸ்” அச்சுதனுக்கு கீழ் வளரும் தொழிலதிபர்கள், கலக்டர், கட்சி ஊர் தலைவர்கள் சங்கங்கள் என்று  அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்கான சந்திப்புகளை கூறியவன் மேற் கொண்டு போக வேண்டிட இடங்களையும் வரிசைப்படுத்தினான். 

“ஏன் காலை பத்து மணி இன்னும் நேரம் கழித்து கொடுத்திருக்கலாம்” அவன் குரலில் இருந்தது கிண்டலா கோபமா என்று ஆகாஷினால் புரிந்து கொள்ள முடியாமல் வியர்த்து விறுவிறுத்தான். 

“மீட்டிங்ஸ் ரீஷேடுல் பண்ணு” என்றவன் நெற்றி சுருக்கி மீண்டும் யோசனையில் ஆழ்ந்தான். அவன் கோபத்திற்கு பயந்த ஆகாஷ் “அண்ணி போட்டோ எப்படி இருந்தது நல்ல எடுத்திருக்கேனா?” அவன் மனதை மாற்ற கேட்டான். 

சட்டென நிமிர்ந்து கண்ணை திறந்தவன் கேட்டான் “அது என்னடா, என்னை அண்ணா என்று அழைக்க சொன்னால் அழைப்பதில்லை, அவளை மட்டும் அண்ணி என்கிறாய்?” அவளை பற்றி பேச்சு வந்தாலே அச்சுதன் இறுக்கம் தளர்ந்து விடும் அதை தெரிந்து தானே ஆகாஷ் அந்த பேச்சை எடுத்தது. “அதை விடுங்க பாஸ் போட்டோவை பற்றி சொல்லுங்கள்” 

“நான் பார்க்கவில்லையே…..” சொல்லி முடிக்கவில்லை அச்சுதனின் போன் டைய்ங் என்றதும் “விடமாட்டியே நீ”என்றவாறு எடுத்து பார்க்க சன்வியின் போனில் டிஸ்பிலேயாக இருந்த அதே படம்.

படத்தில் நெருக்கமாக இருந்த அவளை பார்க்க உடலின் ஒவ்வெரு அணுவும் அவள் வேண்டும் என்று மீண்டும் போராட்டத்தை தொடங்க தவித்து போனான் அச்சுதன்.  பன்னிரண்டு மணி நேரத்திற்கு முன் அவள் தன் கைகளுள் இருந்தது ஞாபகம் வர மீண்டும் அதே போல் கைகளினுள்ளே அள்ளி கொள்ள துடித்த மனதை அடக்க முடியாமல் தவித்த அச்சுதன்  “எல்லாம் இவனால் வந்த வினை” வாய்க்குள் முணுமுணுத்து கோபத்துடன் ஆகாஷை முறைத்தான்.

அவன் பிடிவாதத்தை திசை திருப்ப சன்விதாவின் பெயரை பயன்படுத்துகின்றான். எல்லாம் அக்கா அத்தானால் வந்த வினை. அவர்கள் தான் தன் கோபத்தில் இருந்து அவனை தப்புவிக்க இந்த உத்தியை கற்று கொடுத்தது. அதற்குள் தங்கும் வீடு வந்து விட ஆகாஷ் இறங்கி கதவை திறந்தான்.

அச்சுதன் கடகடவென வேக நடையுடன் சென்று ஹாலில் உள்ள சோபாவில் அமர அவனுக்கு தேநீர் தயாரிக்க உள்ளே செல்ல எத்தனித்தான் ஆகாஷ். அவனை தடுத்து நிறுத்தியாது அச்சுதன் குரல் “காலை ஆறரை மணிக்கு என்னை வந்து சந்தி”

கடிகாரத்தை திருப்பி நேரத்தை பார்க்க மணி நான்கை தொட்டிருந்தது. ‘தூக்கம் போச்சே இன்று சிவராத்திரி தான்’ சோகமாய் முகத்தை வைத்து கொண்டு அழாத குறையாக “சரி சா…ர்”   மீண்டும் கிச்சின் பக்கம் செல்ல “தேநீர் வேண்டாம், நீ போய் ஓய்வு எடுத்துக்கொள்” என்ற அச்சுதன் மாடியை நோக்கிச் சென்றான்.

மாடியின் பால்கனியில் அமர்ந்தவன் மடிக்கணனி மூலம் சில பல தகவல்களை சரி பார்த்தான், எழுந்து பாண்ட் பொக்கெட்டினுள் கைவிட்டவாறு நீண்ட நேரம் தலை குனிந்து யோசனையில் ஆழ்ந்தான். அதுதான் சரி என்பது போல் தனக்கு தானே தலையாட்டியவாறு நிமிர்ந்து பார்க்க அடி வானம் வெளுக்க ஆரம்பித்து இருந்தது. இன்னும் சற்று நேரத்தில் முழுதாக  விடிந்து விடும்.

நீண்ட பெரு மூச்சினை வெளியேற்றியவன் “இதை விட வேறு வழியில்லை” தனக்கு தானே சொல்லி கொண்டவன் குளித்து தயாராகி கோட்டை ஒரு கையில் போட்டவாறே கீழே வந்தான்.  கீழே காத்திருந்த ஆகாஷை பார்த்தவன் ஒரு பக்க உதட்டால் மட்டும் சிரிக்க ஆகாஷ்க்கு வியர்க்க தொடங்கியது. 

வாய்க்குள் முனங்கினான் “ஆஹா, ஏதோ முடிவு பண்ணிட்டார் போலயே”. சோபாவில் இருந்தவன் ஒரு விரலால் அருகே அழைத்து “மீட்டிங் போக வேண்டிய இடம் எல்லாம் இன்னும் இரண்டு நாட்களினுள் முடிக்கனும், முடிந்ததும் கள்ளழகரிடம் போயிட்டு ரெஸ்டுக்காக பின்னால் உள்ள காட்டுக்கு போகின்றோம் திரும்பி வர குறைந்தது ஆறு நாட்கள் ஆகும், வந்த பின்னர் எந்த கட்சியில் யாரு எலெக்ஷனால நிற்பது என்ற விபரம் சொல்கின்றேன் ரைட்”

“புரியுது என்று நினைக்கிறன்….” அச்சுதன் அவன் கண்களை ஆழ்ந்து பார்க்க “புரியுது பாஸ்” என்றான் “ஹ்ம்ம் அப்புறம் நான் கள்ளழகர் கோவில் போறது தங்குறது எல்லாம் கண்டிப்பா சில இடங்களுக்கு ரீச் ஆகணும்” அர்த்தமாய் பார்த்தான் அச்சுதன்.

“இங்கே என்னுடன் செக்யூரிட்டி தேவையில்லை அவர்களை மாறு வேடத்தில் கள்ளந்திரியில் காத்திருக்க சொல்லு, அப்படியே அவரோட நடவடிக்கைகளை கவனிக்க ஷடோவ் போடு இது எக்ஸ்ட்ரா ஏற்கனவே போட்டவன் அவன் வேலையை செய்யட்டும். இருவரின் தகவல்களையும் ஒப்பீட்டு பார்த்தால் நலம்”

“ஷியாம் இப்போது எங்கே இருக்கின்றான்”

“மதுரை தான் சார்” மார்க்கமாய் தலையசைத்தவன் “இன்றிலிருந்து இரண்டாம் நாள் அவனின் அப்பாவுக்கு ஆபத்து என்று தகவல் கொடுத்து விடு. அப்படியே அவன் கள்ளந்திரி வருவதற்கும் ஏற்பாடு செய்துவிடு, மறைமுகமாக…” என்றான்.

“குடும்பத்தோட போட போறீங்களா சார்?”சுட்டு விரலால் ஒர நெற்றியை வருடியபடி ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்தவன் சில கணங்கள் கழித்து கேட்டான் “என்ன கேட்டாய் ஆகாஷ்?”

“ஒண்ணுமில்ல சார், அருண் சார் வரேன் என்று சொல்கின்றார்…” சற்றே இழுத்தான் ஆகாஷ். “வேண்டாம் அங்கே உள்ள சில வேலைகள் அவன்தான் செய்யனும், நான் சொல்றன்” முடித்து கொண்டவன் “ஆ… அவன் கோமாவில் இருந்து ரிகவேர் ஆகிவிட்டான் இல்லையா? அவனால் வரமுடியுமா?” 

ஆம் என்பது போல் தலையாட்டி வைத்தான். “அவனுக்கு அம்னிஷியா மாதிரி ஞாபக மறதி ஏதும் இல்லை தானே…?” உறுதிபடுத்திக்கொள்ள அச்சுதன் கேட்க “இல்ல சார், நான் நேரிலேயே போய் பார்த்து வந்தேன் அவருக்கு அடையாளம் தெரிந்து விசாரித்தார், உங்களை பார்க்க வேண்டும் என்றும் சொன்னார்”

“எப்போது” சுருக்கமாய் கேட்டான். “ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்” எதுவும் சொல்லமால் தலையை மட்டும் மேலும் கீழுமாக ஆட்டினான்.

“இப்போது யாரும் சந்திக்க இருக்கின்றார்களா?”

“நமது நிறுவனத்தின் உதவியின் கீழ் வளர்ந்து வரும் சிறு தொழிலதிபர்கள் சில பேர்…”

“வர சொல், அப்படியே ஈவினிங் உள்ள சில மீட்டிங் ரீசெடுயூல் பண்ணிடு”

அதன் பின்னர் வேலை அவனை விழுங்கிக் கொண்டது. தொழிலதிபர்களின் வளர்சியை தாராளமாக பாராட்டினான், குறைகளை சற்று கடுமையாக சுட்டி காட்டினான். தத்தெடுத்த கிராமங்களின் தலைவர்களை சந்தித்து குறைகளை கேட்டு குறித்து கொள்ள சொல்லி சாத்தியமானவற்றை சரி பார்க்க சொன்னான்.

அவர்கள் கம்பெனி டிரஸ்டில் படிக்கும் மாணவர்கள் விபரம் கேட்டவன்  அவர்களில் சிலரை தன் நிறுவனத்திற்கே எடுத்துக் கொள்ள உத்தரவிட்டான். அவனின் கீழ் இயங்கும் இல்லத்தில் உள்ள குழந்தைகளின் முதியவர்களின் தேவையை விசாரித்தான். ஆனால் ஒரு இடத்திற்கும் நேரே செல்லவில்லை சிசிடிவி கேமரா மூலம் சில இடங்களை பார்வையிட்டவன் சில திருத்தங்களை கூறி புது கட்டிடங்களையும் கட்ட சொன்னவன் “டிரஸ்ட்ல படித்தவர்களில் என்ஜீனியர்ஸ் இருந்தால் அவங்களுக்கே இந்த ப்ராஜெக்ட் கொடுத்திருங்க மூன்று பேருக்கு மேல் என்றால் கொட்டேஷன் கேளுங்கள், யாருக்கு கொடுப்பது என்று அத்தானிடம்  கேட்டுக் கொள்ளுங்கள்” அவனது வேலை வேகம் நேரத்துடன் போட்டி போட்டுக் கொண்டிருந்தது. கட்சியினரை தனித் தனியாக சந்தித்தவன் அவர்களில் தேர்தலில் நிற்பவர்களின் பெயர் விபரம் மட்டும் வாங்கி கொண்டு அவர்களை அனுப்பி விட்டு மதுரை எஸ்.பியை அவரது அலுவலகத்திலேயே சந்தித்தான்.

தேர்தலில் நிற்பவர்கள் பெயர் விபரத்தை தங்களிடம் உள்ள தகவல்களுடன் ஒப்பீட்டு அறிக்கை தயாரிக்க சொன்னவன் நிலாவிடம் கொடுத்தவன் “மிஸ் நிலா இன்னும் நான்கு நாட்களில் அறிக்கை தாயாராக வேண்டும்” உத்தரவிட்டான்.

ஆகாஷும் நிலாவும் நான்கு நாட்களுக்கு முன்னரே இங்கு வந்துவிட்டார்கள். அச்சுதன் போன் மூலமாக அவர்களை இயக்கிக் கொண்டிருந்தான்.

“சரி சார், சாப்பாடு தயார் சான்விச் ஒரேஞ்சு யூஸ் தான், ஆகாஷ் உங்களுக்கு இன்றைய ஷேடுள் சொல்ற கப்ல நீங்க சாப்பிட்றலாம்” அவனுக்கு சாப்பாடு என்பது போல் பார்த்தவனுக்கு பதிலாக “நீங்க மீட்டிங்கில் இருக்கும் போது சாப்பிட்டான் சார்” என்றவளுக்கு சம்மதமாய் தலையாட்டினான்.

எஸ்பியிடம் கை கொடுத்த அச்சுதன் “முடிந்த வரை இந்த பிரச்னையை உங்களுக்கு பிரச்சனை இல்லாத வகையில் முடிக்க முயற்சி செய்கின்றேன் ஆனா…..” தலையில் போலீஸ் தொப்பி, காதோரம் நரை, உதட்டின் மேல் அடர்ந்த மீசை காக்கி உடையுடன் உடலுக்கும் கஞ்சி போட்ட ஒரு முறுக்கு என்று அக்மார்க் எஸ்பி  தோற்றத்தில் இருந்தவர் “பார்ப்போம் ஆனா நிச்சயமா சரி வராது என்று தான் நினைக்கிறன், ஆர்டிக்ஸ் எல்லாம் போய் இருக்கு நீங்க சொன்ன வார்தைக்காக தான் எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கவில்லை…” அவரது அனுபவம் வாய்ந்த கண்கள் அச்சுதனை துளைத்தது.

சிறிது நேரம் கண் மூடி சிந்தித்தவன் “பொது மக்களுக்கு எந்த ஆபத்தும் நேராது, நேர விடமாட்டேன் அதற்கு நான் உத்தரவாதம்” என்றான்.

“அப்புறம் நான் மெயிலில் அனுப்பிய நபர்களைப் பற்றி என்ன நினைக்கிறீர்கள்?” என்றவனுக்கு பதிலாக “அதில் அந்த அரசியல்வாதி ஒன்றுக்கும் உதவாதவன் விட்டால் அவன் பிறப்பில் கூட ஊழல் செய்வான் அப்படி ஒரு ஜென்மம்…” அவருடனான சந்திப்பு இரண்டு மணி நேரத்தை கடக்க வெளியே காத்திருந்த ஆகாஷும் நிலாவும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து கொண்டனர்.

அதன் பின்னர் சில தொழில் முறை சந்திப்பு அரசியவாதிகளின் சந்திப்பு என்று எல்லாம் முடித்து வந்த போது நேரம் மீண்டும் அதிகாலை மூன்றை தொட்டிருந்தது. இன்றுடன் மதுரை வந்து இரண்டு நாட்கள், செய்ய போகும் வேலை கொஞ்சம் கூட மனதுக்கு பிடிக்காத வேலை அத்துடன் இந்த இரண்டு நாளில் சன்விதாவை கண்ணில் கூட காணவில்லை என்பதே வலியாக இருக்க ஒரு வித இறுக்கத்துடன் குளித்து வந்தவனுக்கு ஆகாஷ் சாப்பாட்டுடன் தேநீரை எடுத்து வைத்தான்.

நிலா அவளுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்த விடுதிக்கு சென்று விட்டிருந்தாள். நேற்று  காலை ஐந்து மணிக்கு காலை சாப்பாடு சாப்பிட்டது இதுவரை வேறு  எதுவுமில்லை எனவே எதுவும் பேசாமல் வாங்கி கொண்டவன் “நீயும் சாப்பிடு ஆகாஷ்” உத்தரவிட்டான்.

சாப்பிட்டு வந்து படுத்தவனுக்கு சற்று நேரத்திற்கு முன் அருணுடன் பேசியதும் சன்வி அழைத்தது ஞாபகம் வர புன்னகைத்தான். டைனிங் மேசைக்கே லப்பை எடுத்து கொண்டு வந்தவன் அருணுக்கு அழைத்திருந்தான் அச்சுதன். “அருண் அந்த மாதவன் பற்றி….” தொடங்கியவனை இடையிட்டான் அருண் “நீ அதை விடு, போன காரியம் என்ன மாதிரி”

“நாளை மத்தியானத்திற்கு பின் கள்ளழகரை பார்க்க போகின்றேன்”

“பாதுகாப்பு ஏற்பாடு எல்லாம் சரிதானே” கேட்டவனிடம் அச்சுதன் தன் திட்டத்தை கூற சிறிது நேரம் யோசித்த அருண் “இதை விட வேறு வழியில்லை இல்லையா?”

பெருமூச்சுடன் பதிலளித்தான் அச்சுதன் “அதுதான் இத்தனை நாள் தள்ளி போட்டேன்” இருவரும் பேசி கொண்டிருக்கும் போதே அருண் போன் ரிங்காக யாரென பார்த்தால் சன்விதா.

“இந்த நேரம் எடுத்திருக்கின்றாள் அன்செர் பண்ணு பார்ப்போம்” என்றான் அச்சுதன். குரலையாவது கேட்போம் என்ற ஒரு ஆர்வம்.

படுக்கையில் புரண்டு படுத்த அச்சுதனின் நினைவில் தன் குரல் தெரிந்தே தெரியாததது போல் கேட்ட சன்வியிடம் செல்ல கோபம் கொண்டதும் அவள் தடுமாறியதும் வந்து போக, அருணை ஜிஜு என உரிமையுடன் அழைத்ததும் மனதின் ஓரம் சிறு வலியை கொடுக்க இப்போதே அவளை பார்க்க வேண்டும் என உடலின் ஒவ்வெரு அணுவும் வலித்தது. 

போனை கையில் எடுத்தவன் சிறிது தயங்கிய போதும் அழைத்துவிட்டான் மூன்றாவது ரிங்கிலேயே பதிலளிக்க தயங்கியவாறே அழைத்தான் “அம்மம்மா…..” “ஏன்…. என் கண்ணனுக்கு என்ன வேண்டும்….” குரலில் தூக்க கலக்கம் இருந்தாலும் அவனை பார்த்து சிரிப்பது தெளிவாகவே புரிய, உதடு கடித்தவன் “அவளை பார்க்கணும், இப்பவே, இப்ப வெளியில் வருவாள் ப்ளீஸ்…” அவர் வீடியோ காலில் போட அவருடன் கடலை போட்ட சன்விதாவை பார்த்துக் கொண்டிருக்க அவனையறியாமலே அவனின் இறுக்கம் தளர்ந்து  தன்னையாறியாமல் கண்ணயர்ந்தான் அச்சுத கேசவன்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.