உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 24

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter)

அருண் மற்றும் மானஸாவின் காதலுக்கு இடையே குறுக்கிட்ட அந்த அலுவலகப் பெண் யார்? சன்விதா குழந்தைகளுடன் விளையாடும் போது அவளுக்கு ஏற்பட்ட அந்தத் திடீர் உள்ளுணர்வு என்ன? அச்சுதனுக்கு ஆபத்து என்று அவள் ஏன் தவிக்கிறாள்? காதலும் திகிலும் கலந்த அத்தியாயம்.

யாசகம் – 24

நேரம் இரவு பதினொன்றை கடந்திருந்தது உறக்கம் உன்னிடம் வருவேனா பார் என சண்டித்தனம் செய்ய சன்விதா ஜன்னலோரம் அமர்ந்து வெளியே பாதியாக இருந்த பிறை நிலாவை பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.  

கடற்கரையில் குழந்தைகளுடன் குழந்தையாக விளையாடியது ஞாபகம் வர ஒரு மெல்லிய புன்னகை வரவா வேண்டாமா என வந்து சென்றது.  

♥♥♥♥♥

இறங்கியதுமே கேட்டாள் “ஏன் ஜிஜு மெரினா பீச் பக்கத்திலேயே இருக்கு ஏன் இவளவு தூரம்..” காரை லாக் செய்தவாறே புன்னகைத்தவன் மானஸாவை பார்க்க அவனின் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்தவளாக கடலை நோக்கி ஓடிய வண்டுகளின் பின்னே ஓடினாள். பார்வையை சுழல விட்டவன் பார்வை வட்டத்தினுள் விழுந்தனர் சுற்றியிருந்த பாதுகாவலர்கள். அவர்களில் ஹெட்டை பார்த்து தலையசைத்தவன் திரும்பி காரின் மேல் சாய்ந்து மார்புக்கு குறுக்கே கைகட்டி நின்றவாறே சன்விதாவை ஆழ்ந்து நோக்கினான். 

சன்விதா கோவிலுக்கு  போன போது மானஸா போனில் பேசியது அவனிடம்தான். சன்விதா அச்சுதனை தேடுவதை பற்றி அவனிடம் கோடு காட்டிவிட்டிருந்தாள்.  

அவனது பார்வை மனதின் அடி ஆழம் வரை போகும் போல் இருக்க ‘இந்த அச்சுத கேசவனோட சேருறது எல்லாம் அவன் மாதிரியே பிஹேவ் பண்ணுது’ வாய்க்குள் திட்டி தீர்த்தாள். 

“எதாவது சொன்னாயம்மா…” புருவத்தை உயர்த்த வேகமாக தலையசைத்தவள் கடலை நோக்கி திரும்ப “உன்னிடம் சற்று பேச வேண்டுமே” அருண் குரல் தடுத்து நிறுத்தியது. 

காரின் மேற்புறத்தில் முழங்கை ஊன்றி கன்னத்தில் கை வைத்து அவன் முகம் பார்த்து ஆவலாக கேட்டாள் “அந்த மங்குனி மாதவன் பற்றியா? அவனை என்ன செய்யலாம்? அக்கா என்ன சொன்னாள்? பேசினீர்களா?” 

அவள் நெற்றியில் செல்லமாய் சுண்டி “அதை பற்றிய கவலையை விடு சீக்கிரமே அக்காவை பெண் கேட்டு வர்றேன். இது வேற” என்றவனை ‘வேறு என்ன?’ என்பது போல் பார்த்தாள் சன்விதா. 

“உனக்கு என்னிடம் ஏதா…..வது கேட்க வேண்டுமா?” குறும்பாய் அழுத்திக் கேட்டான். 

“அதான் கேட்டேனே அந்த மாத…” அவன் பார்வையில் குழப்பத்துடன் நிறுத்த “அதை பற்றியில்லை வேறு ஏதா….வது” மீண்டும் இடையிட்டான். 

சட்டென வேலை செய்த மூளை  அவன் அச்சுதனை பற்றி கேட்கிறான் என எடுத்து கொடுக்க முகம் சிவந்து தரை நோக்கினாள். இந்த அக்கா குரங்கு போட்டு கொடுத்திருக்குமோ,  வேகமாய் மனம் யோசிக்க அருண் வேண்டுமென்றே குனிந்து அவள் முகத்தை பார்க்க முயற்சிக்க “ஜிஜு” செல்லமாய் சிணுங்கினாள். 

“ஆஹா…. இதை பார்க்க அவன் இங்கே இல்லையே…” போலியாக வருத்தப்பட அங்கிருந்து ஒரே ஓட்டமாய் ஓடிவிட்டாள் சன்விதா. 

♥♥♥♥♥

அருணும் மானாஸாவும் மூவரையும் பார்வை வட்டத்தினுள் வைத்தவாறே மணலில் அமர்ந்திருந்தார்கள். தலை குனிந்து மண்ணை அளைந்ததப்படி அமர்ந்திருந்தவள் காதில் மெல்லக் கேட்டான் அருண் “பிடிச்சிருக்கா?”

“ஹா…” ஒரு கணம் நிமிர்ந்து பார்த்தவள் மறுபடியும் குனிந்து கொண்டாள், மேலும் கீழுமாய் தலையாட்டினாள். 

“வாயை திறந்து தான் சொல்லேன். அக்காவும் தங்கையும் வாய்க்கு திண்டுக்கல் பூட்டா போட்டு இருக்கிறீங்க…?” செல்லமாய் திட்டியவன் ஒரு விரலால் அவள் முகத்தை நிமிர்த்தி கண்ணினை நோக்கினான். 

“ஆனா எப்படி எப்போதிருந்து” ஆர்வமாய் கேட்டாள் மானசா.

“உன்னுடைய காலேஜ்ல ஒரு ப்ரோக்ராம்க்கு கெஸ்ட்டா வந்திருந்தேன்”.

“அப்போதிருந்தேவா” கண்களை விரித்தாள் மானசா.

“உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா? ஆனா எப்படி” என்று கேட்டவன் கண்கள் விரிந்தது.

“ம்ம் ஒரு ஈர்ப்பு இருந்தது பட் சரி வராது என்று” இழுத்தவள் “பிறகு என்னை எப்படி கண்டுபிடித்தீர்கள்” விசாரித்தாள்.

“எதிரி நாட்டு ஒற்றன் உங்களை கண்டு பிடிக்க முடியாது. அன்று சன்விதாவோட அந்த ஹோட்டல் முன் நின்றாய் இல்லையா?” புன்னகையுடன் நினைவுபடுத்த வேலைக்கு செல்வதற்காக சன்விதா இன்டெர்வியு சென்று வந்த தினம் நினைவுக்கு வந்தது. கூடவே மணப்பெண்ணாய் தயங்கிச் சென்ற பிம்டபிள்யுவும்.

“அன்று அந்தக் கார் உங்களுடையதா?” ஆச்சரியமாய் கேட்டாள்.

தலையாட்டியவன் யோசனை சுழன்றது. ஒரு சில காரணங்களுக்காக அவளிடம் தன் காதலைச் சொல்லவில்லை. கல்யாணம் செய்ய முடியுமா இல்லையா என்று தெரியாத நிலையில் சொல்லித்தான் என்ன செய்வது என்ற எண்ணத்தில் அதை சொல்லமாலே விட்டுவிட்டான். குறைந்தது அவளாவது நிம்மதியாய் இருப்பாள் என்று. கடவுள் செயலாய் அவள் மீண்டும் அவன் வாழ்வில் வந்த போது சொல்லிவிட்டான்.

“ஹ்ம்ம்” பதிலை கேட்டு அவள் முகம் பார்த்தான்.

“பிடிச்சிருக்கு…” கிசுகிசுப்பாய் கூறியவள் ப்ரௌன் நிற கன்னம் தேன்நிறமாக மினுங்க இமையை குடையாக்கி அவன் மார்பில் ஒளிந்து கொண்டாள். அவள் தோளை சுற்றி கையை போட்டு தன்னுடன் இறுக்கியவன் குனிந்து உச்சந் தலையில் இதழ் பதித்தான்.  

“ஹையோ… நீங்க அருண் சார் மாதிரியே இருக்கிறீங்க” என்ற ஆச்சரிய கூச்சல் அவர்களின் மோன நிலையை கலைக்க இருவரும் அவசரமாய் விலகினார்கள். யாரென்று பார்த்தால் அன்று அலுவலகத்தில் வரவேற்பாளராக இருந்த பெண் ப்ரியா. 

மானஸா குழப்பத்துடன் அருணை பார்க்க அவ்வளவு நேரம் முகத்திலிருந்த குழைவு போய் கம்பீரத்தை தத்தெடுக்க நெற்றி சுருக்கியவன் “நீங்க மிஸ் ப்ரியா தானே” என்றான் அருண். 

அவளோ அழாத குறையாக “நீங்க அருண் சார் இல்லைதானே” கேட்டாள்.

“நான் அருண்தான்” என்று அவளுக்கு பதிலளித்தவன் அருகே நின்ற அவள் தோழியிடம் கேள்வியில் முடித்தான் “என்னாச்சு இவங்களுக்கு”. 

கேட்டுக் கேள்வியில்லாமால் மயங்கி விழுந்தாள் அந்தப் ப்ரியா. 

பதறி போய் அருகேயிருந்த போத்தலில் இருந்த தண்ணீரை முகத்தில் தெளித்தாள் மானசா. “அம்புலன்ஸ் அழைக்கிறேன்” என்று அருண் போனை எடுக்க  அவளது தோழி “பரவாயில்ல சார் இவளுக்கு இதே வியாதியா போயிட்டு எழும்பிருவாள் நீங்க போங்க” என்றாள்.

அதே போல் மெதுவே அந்த ப்ரியா கண்ணை திறந்தாள். தயங்கியவாறே இருவரும் செல்ல அருணின் காதில் மட்டுமல்லாது அவன் அருகே வந்த சன்விதாவின் காதிலும் அவர்கள் பேச்சு விழுந்தது. 

“என்னடி பிரச்சனை அருண் சாரை நீ லவ் பண்ணுறியா? அப்படி ஏதாவது என்றால் இவ்வளவு நாளில் சொல்லி தொலைத்திருக்க வேண்டியது தானே…”

“போடிங்… நான் எப்படி லவ் பண்ணன்” 

“அப்போ எதுக்குடி மயங்கினாய்?” 

“அதுவா அருண் சார் இப்படி காதல் கடலில் தொபுக்கடீர் என்று விழுவார் என்று நினைக்கவேயில்லையா அதான் ஹீஹீஹீ” அசடு வழிந்தாள். 

“ஏன் அவனா… அவர்?” கேலியாக கேட்டாள் தோழி. 

“ச்சு நீ வேற நம் பாஸ் அச்சுதன் சாரின் அத்தை மகள்கள் இருவர் தலை கீழாக தண்ணி குடித்தார்கள் இவரை கல்யாணம் செய்ய தெரியுமா? மனுஷன் அசையவேயில்லை, ஒரு பெண்ணை நிமிர்ந்து கூட பார்க்க மாட்டேன் என்று விட்டார்”

“உனக்கு எப்படி இதெல்லாம் தெரியும்?”

“அவர் அண்ணி எனது பெரியப்பா மகள், எனக்கு அக்கா, கல்யாண வீட்டில் நின்ற என்னை கூட அடையாளம் தெரியவில்லை” 

“ஓ… அது தான் குறுகுறுன்னு பார்த்தியா அப்ப முறை பொண்ணுன்னு சொல்லு, அப்ப இதை வைச்சே வேலையை ஒட்டிடலாம் போ”

“போடி அப்படி ஒரு வேலை எனக்கு வேண்டாம் எனக்கு என் திறமைக்கு வேலை கொடுத்தால் போதும். அவர் மேல ஒரு சின்ன பிரம்மை வேலை செய்யும் திறமை மேல் ஒரு கிரேஸ் அவ்வளவுதான் அவரிடம் வேலை பழக தான் இங்கே வந்ததே”

நம்பாமல் “ஓ…” என்றவளிடம் “சில ஆண்களை பார்த்தால் ஒரு எண்ணம் வரும் வாவ் எப்படி வேலை செய்கிறான் இருந்தால் இப்படி இருக்கணும் சூப்பர் அது மாதிரி ஆனா அது லவ் இல்லை ஒரு கிரேஸ்… அதே மாதிரி தான் பெண்களை பார்த்தால் அவர்களுக்கும் வரும் அது வேற லவ் வேற”

“எப்படி அச்சுதன் சார் லவ் பண்ணுறாரே அது மாதிரியா” 

“ஹ்ம்ம், எப்படி உருகி உருகி லவ் பண்ணுறார் தெரியுமா?”

“ஏன் அவர் உன்னிடம் வந்து சொன்னாரா?” காலை வார “நீ வேற ஒரு நாளில் 24 மணித்தியாலமும் போதாது அவருக்கு இருக்கும் வேலைக்கு, ஆனால் டைம் ஒதுக்கி போறார் இல்ல… அவரின் நேரத்தை விட பெறுமதியானது எது? அதோட… அந்த 10 சி ப்ராஜெக்ட் போனதும்….. அதை விடு அந்த பெண் எப்படி இருப்பாள் நீ பார்த்தியா நான் பார்க்கனும்”

“எதுக்கு திரும்ப மயங்கி விழாவா?” மீண்டும் காலை வாரினாள். 

“நீ ஐஸ்கிரீம் வாங்கி தா.. நான் மயங்க மாட்டான்” என்றவளுக்கு பதிலாய் “உனக்கு எதுக்கு, நீதான் எனக்கு வாங்கி தரணும், எல்லா இடமும் மயங்கி மயங்கி விழ, நான் தானே தூக்கிட்டு திரியிறன்”

இருவரது குரலும் தேய்ந்து மறைய “அவ்வளவு முரட்டு சிங்களாவா இருந்தோம்” தன்னைத்தானே கேட்டுக் கொண்டவன் குனிந்து கீழ் கண்ணால் மானஸாவை பார்க்க அவள் சிரிப்பை வாய் பொத்தி முறுவலாக அடக்கி கொண்டிருந்தாள். 

அருணிடமிருந்து தப்பி ஓடிய சன்விதா குழந்தையோடு குழந்தையாக கடலில் அலையோடு விளையாடினாள். அவர்களுடன் சேர்ந்து மணல் வீடு கட்டினாள்.  தண்ணீரோடு போட்டியிட்டு ஓடினாள்.

ஆனால் நேரமாக நேரமாக மனதின் ஓரம் ஏதோ ஒரு உணர்வு யாரோ மிக நெருங்கியவர் அபாயத்தில் சிக்கி கொண்டது போல் மூச்சுவிட முடியாமல் தவித்தாள். ஏனோ அச்சுதனிடம் உடனே  பேசியே ஆக வேண்டும் போல் ஒரு உணர்வு ஆனால் ஏன் எப்படி என்று புரியாமல் தான் அருணிடம் வர இரு பெண்களிடையே நடந்த சம்பாஷணையை கேட்க நேர்ந்தது. 

அவன் குரல் மெல்லிய கதகதப்புடன் காது மடலில் ஒலித்தது “ஹாய் ரோஸ்… மிகச் சிறந்த நண்பன்… நம்பி பொண்ணு கொடுக்கலாம்” அதற்கு மேல் தாங்க முடியாதவளாய் “ஜிஜு…. அச் அச்சு அச்சுத கேசவன், பேசனும்…” வார்தைகள் தந்தியடித்து தடுமாற கலங்கி நின்றவளை பார்த்த இருவரின் சிரிப்பும் மெதுவே விடைபெற்றது.

அவளின் பின்னே ஓடி வந்த இரட்டையர் கால் தடுக்கி கீழே விழ யாயாதியை மானஸா தூக்கி கொள்ள யாதவியை சன்வி தூக்கினாள். 

“அவன் மதுரை…” அருண் முடிப்பதற்குள் அருணின் சட்டைப்பையில் போன் அதிர்ந்தது. இரட்டையர் இருவரும் அழ தொடங்க சமாளிக்க முடியாமல் தடுமாறினார்கள் மானஸாவும் சன்வியும். 

நம்பரைப் பார்த்ததும் புன்னகைத்தவன் குழந்தையின் அழுகையில் சற்று தள்ளி சென்றான்.

சன்விதா அவனையே பார்த்து கொண்டிருந்தாள். மனம் ஏனென்றே தெரியாமல் அடித்து கொண்டது. தவளை போல் அப்பி கொண்டிருந்த வாண்டினை தன்னோடு அனைத்து கொள்ள மானசாவின் கையிலிருந்து அத்தை என கை நீட்டி அழுதது மற்ற வாண்டு அவன் தலையை தடவி சமாளித்தவள் திரும்பி அருணை பார்க்க தண்ணீர் போத்தல் வாங்கி அதில் முகம் கழுவி கொண்டிருந்தான். 

திரும்பி வந்தவன் சிவந்த கண்களும் இறுகிய உடல் மொழியும் பயத்தை ஏற்படுத்த சன்விதா கேட்டாள் “ஜிஜு, அத்தான்” அழுது விடுவாள் போல் இருக்க தலையில் கைவைத்து தோளோடு அணைத்தவன் “ஷ்ஷ்… ஒண்ணுமில்லடா கண்ணுக்குள்ள மண் போயிட்டு அதான், அச்சுதன் மீட்டிங்கில் இருக்கிறான் இன்று இரவு அல்லது நாளை காலை உனக்கு கால் பண்ணுவான் ஓகேயா?” கேட்டான். 

ஏனோ கலவரத்தத்துடன் பார்த்தவள் மனம் சமாதானமாகவில்லை ஆனால் வேறு வழியுமில்லை எனவே தலையாட்டி வைத்தாள் அவனுடன் பேசும் வரை நிம்மதி கிடையாது என்பது புரிய ஏன் என்று கேட்ட மனசாட்சியை சற்று அடக்கி வைத்தாள்.  

“அவசரமா போர்ட் போகணும் ஏற்றுமதிக்கு போன பொருட்களில் சுங்க பிரச்சனை இன்னொரு நாள் வருவோமா?” அருண் கேட்க இரு பெண்களுமே தலையாட்டி விட்டனர். 

அந்த போக்குவரத்து நெரிசலிலும் அறுபது நிமிடத்தை நாற்பது நிமிடமாக்கி இருவரையும் வீடு சேர்த்தவன் கார் வேகமாக அடுத்த வீதியில் சென்று நிற்க அங்கே நின்ற காவலர்கள் உறங்கிய இரு குழந்தைகளையும் வாங்கி கொண்டு வீடு நோக்கி செல்ல அருணின் கைகளில் கார் நேரே சென்னை விமான நிலையத்தை நோக்கி பறந்தது. 

வாட்சாபில் குறுஞ்செய்தி சத்தம் வர திறந்து பார்த்தான். ஆகாஷ் தான் வீடியோ அனுப்பியிருந்தான். 

ஹாஸ்பிடலில் ஆக்சிஜன் பொருத்தியபடி அச்சுதன் கண் மூடி படுத்திருக்க தலையில் நெஞ்சில் வயர்கள் பொருத்தியிருக்க நெஞ்சை சுற்றி வெள்ளை நிற பாண்டேஜ் உடன் ஏறி இறங்கிய மார்பு கூடும் பின்னனியில் மொனிட்டரில் ஓடி கொண்டிருந்த ஹார்ட் பீட்டும் அவன் உயிரோடு இருக்கிறான் என காட்டி கொண்டிருந்தது. 

♥♥♥♥♥

நேரம் ஒன்றை கடந்தும் அச்சுதனிடம் இருந்து போன் வரவில்லை கையிலிருந்த போனையே பார்த்து கொண்டிருந்தவள் ஜன்னலில் தலை சாய்த்து இருந்த வாக்கிலேயே உறக்கத்திற்கு சென்றிருந்தாள்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.