உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 20

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

விபத்துக்குப் பின் ஒரே காரில் பயணிக்கும் நால்வர். அச்சுதனின் காயத்திற்கு கட்டுப் போடும் சன்விதா. கரணின் விசித்திரமான நடவடிக்கைக்கு காரணம் என்ன? மயக்கத்திலும் அச்சுதன் ‘ரோஸ்’ என்று யாரை அழைத்தான்? காதலும் மர்மமும் கலந்த பயணம்.

யாசகம் – 20

அச்சுதன் சோஃபாவில் அமர்ந்திருக்க அருகே இருந்த பெண் அவன் உதடுகளில் முத்தமிட்டு கொண்டிருந்தாள். அவளிடமிருந்து அச்சுதன் விலக அந்த பெண்ணின் முகம் தெளிவாக தெரிந்தது.

பார்வதி!

கைகள் நடுங்க போனை இறுக பிடித்து கொண்டாள் சன்விதா. கிர்ர்ர்ரென தலை சுழல நிலையை பிடித்து சமாளித்தவள் இதயம் ஏனென்று புரியாமல் தவித்தது. கண்ணில் நீர் வழிய மூளை எந்த சத்தத்தையும் அடையாளம் காண மறுத்து வேலை நிறுத்தம் செய்தது. அவளை சுற்றி மரண அமைதி நிலவ, அச்சுதனின் முகம் அவளுக்கு தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த பெண்ணின் தோளை பற்றி ஏதோ கூற கண்கள் பார்த்தாலும் கருத்தில் பதிய மறுக்கவே திரும்பி மெதுவே வந்த வழியே இறங்கினாள்.

வரவேற்பு பெண்ணிடம் வந்தவள் “ப்ளீஸ் இதை மிஸ்டர் அச்சுத கேசவனிடம் கொடுத்து விடுங்கள்” என்றவளை இரக்கத்துடன் பார்த்த அந்த பெண் “நான் ஏதாவது சொல்ல வேண்டுமா?” என கேட்க தலை அது பாட்டுக்கு மறுத்து ஆட அந்த பெண் மீண்டும் கேட்டாள் “உங்கள் பெயர் என்னவென்று சொல்லட்டும்” அவள் பேச்சை கவனிக்காமல் லிஃப்டை நோக்கி நடந்தாள்.

“ஹாய் சன்வி, இங்கே என்ன செய்கின்றாய்?” பார்வதியின் குதுகல குரலில் ஆணியடித்தது போல் நின்ற சன்வி திரும்பாமலே கூறினால் “மிஸ் ராய் இப்ப நான் உங்களோட பேசற மனநிலையில் இல்லை ப்ளீஸ்” எச்சரிக்கை மணியாய் தாழ்ந்து ஒலித்தது அவள் குரல்.

அவளை பார்த்து சிரித்த பார்வதி “ஓஹ்ஹோ கமான் சன்வி, AK எனக்கு மாடல் சான்ஸ் தந்திருக்கார், நான் செய்ய வேண்டியது இரவுக்கு வந்து” முடிப்பதற்குள் சட்டெனெ திரும்பி பட்டென கன்னத்தில் அடித்துவிட்டாள் சன்விதா.

அறை விழுந்த சப்தத்தில் அனைவரும் திரும்பி பார்க்க அதிர்ந்து போய் கன்னத்தை தாங்கிய பார்வதி அங்கிருந்து ஓடி போய் படியருகே நின்றவள் கண்ணை மூடி தன்னை சமாளித்து கொண்டிருந்த சன்விதாவை பார்த்து திருப்தியாக புன்னகைத்தாள்.  படியிறங்கி போவதற்கு முன் “ஐம் சாரி சன்வி” வாய்க்குள் மூணு முணுத்தவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது.

♥♥♥♥♥

ஓடிக்கொண்டிருந்த குளிருட்டியின் சத்தத்தை விட வேறு சப்தமின்றி நிசப்தமாக இருந்தது அந்த அறை.

நம்பமுடியாத பாவனையுடன் சன்விதாவை வெறித்து பார்த்து கொண்டிருந்தான் அச்சுதன்.

வருடங்கள் கழித்து நாம் செயலின் விளைவுகள் நம்மை தாக்கும் வகை தெரிந்தால் அத்தகைய செயலை மனிதன் எப்போதுமே செய்ய மாட்டான்.

அதே நிலையில் தான் இருந்தான் அச்சுத கேசவன் என்றோ ஒரு நாள் ஏதோ காரணத்திற்காக செய்த செயல்கள் எல்லாம் இன்று அவன் காதலுக்கு எதிரியாக வந்து நிற்க எப்படி சமாளிப்பது என புரியாமல் அப்படியே உறைந்து போய் அமர்ந்திருந்தான்.

“உங்களை ஒன்று கேட்கலாமா?”

எதையும் பேசும் நிலையில் இல்லை அவன், வெறுமே தலையசைத்தான்.

அவள் கண்ணில் தெரிந்த மெல்லிய நீர்ப்படலத்தை இயலாமையுடன் கைகள் முஷ்டியாகியாக உடல் இறுக பார்த்து கொண்டிருந்தவன் அவளின் அந்த கேள்வியில் உடம்பில் உள்ள சக்தியெல்லாம் வடிந்து போய் அப்படியே தளர்ந்துவிட்டான்.

“ஏன் என்னை தெரியாதது போல் நடந்து கொண்டீர்கள்?”

அதிர்ந்து போய் பார்த்தான் அச்சுதன், ஒரு கணம் அவன் உடலில் ஓடிய மெல்லிய நடுக்கம் கூட வெளிப்படையாக தெரிய, கரகரத்த குரலை செருமி தொண்டையை சரி செய்தவன் கூறினான்.

“ஏனென்றால் அன்று நடந்தது எதுவும் ஞாபகத்தில் இல்லை”

கண்கள் கோபத்தில் மின்ன முகத்தை திருப்பியவள் “வாவ் மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன் வாவ்” என்றவளை பார்த்து கண்களில் கவனத்தோடு “சன்வி” என்றான் அச்சுதன்.

“அது சரி இப்ப தான் எனக்கு உங்கள் வெற்றியின் ரகசியம் தெரிகின்றது” போலியாக பாராட்டு பத்திரம் வாசித்தாள் “இந்தளவு திறமை இல்லாமால் சிறு வயதில் சாதித்து இருக்க முடியாது இல்லையா”

புருவம் நெறிய குழப்பத்துடன் பார்த்தவன் பொறுமையின்றி கேட்டான் “நீ எதை பற்றி பேசுறாய்?”

சூடாகாவே பதிலளித்தாள் சன்விதா “ஆட்டிடியூட் மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன் ஆட்டிடியூட், இதுவும் ஞாபகத்தில் இல்லை என்றால் அதை பற்றிய விளக்கம் எதுவும் தேவை இல்லை தானே வாவ்” போலியாக கைகளையும் தட்டினாள்.

“நான் எதுக்கு உன்னிடம் பொய் சொல்ல வேண்டும்?” சினத்தை அடக்கியவாறு கேட்டான்.

அதற்கு பதிலின்றி போக அமைதியாய் இருந்தாள். அச்சுதனோ அவளிடம் அவன் பொய் சொல்வதில்லை என்பதை எவ்வாறு அவளுக்கு புரிய வைப்பது என்ற சிந்தனையில் இருக்க சில நிமிடங்கள் அமைதியாக உருண்டது.

அவள் முகத்தை பார்த்தவனுக்கு புரிந்தது தன்னை தவிர்ப்பாதாக நினைத்து தவிக்கிறாள் என்று நினைக்கட்டும் என்று கோபத்துடன் நினைத்தவனுக்கு சிறிது நேரத்திற்கு மேல் அவள் கண்களின் அலைப்புறுதலை காண முடியவில்லை. இவளை தன்னையும் புரியாமல் என்னையும் புரியாமல் எழுந்த பெருமூச்சை சத்தமின்றி விட்டவன் “சன்வி… உண்மையிலேயே அன்று நடந்தது நினைவில்லை, எப்படி அந்த விபத்து நடந்தது என்பது கூட, அன்று மயக்கம் தெளிந்து எழுந்த போது…” அன்று நடந்ததை கூறினான். (குட்டி ஃபிளஷ்பேக் தான் ஹி ஹி ஹி)

(அப்படியே நுளம்புத்திரியை சுத்த விட்டா….)

மயக்கம் தெளிந்து எழுந்தவன் பார்த்தது தன் முன்னே கவலையுடன் நின்ற அக்காவையும்  அத்தானையும் தான். சுற்று முற்றும் பார்த்து யாரையோ தேடினான்.

“கண்ணா யாரை தேடுகின்றாய்?” அக்காவின் கேள்வி அவனை சென்றடையவேயில்லை.

ஏதோ உணர்வு மிக முக்கியமான ஒன்றை மறந்தது போல் ஏதோ ஒன்று விரலடியில் நழுவி சென்றது போல் இனம் புரியாத தவிப்பில் சட்டென நிமிர்ந்து அமர்ந்தான். என்ன முயற்சித்தும் எதுவும் ஞாபகத்திற்கு வராமல் போகவே  பெரு விரலால் நெற்றி பொட்டில் அழுத்தியவன் கண்களை இறுக மூடி ஞாபகத்திற்கு கொண்டு வர முயற்சித்தவன் மனதில் யாரோ பலவந்தமாக கையை விடுவித்து கொள்ள முயன்றது மட்டுமே நினைவில் வர உள்ளங்கையை வெறித்து பார்த்தவன் மூச்சு தாறுமாறாக வரவே ஆ….. என கத்தியவன் தலையணையை தூக்கி எறிந்தான்.

“கண்ணா வேண்டாம்….” கைகளை பெட்டில் குத்தியவன் தலையில் அடித்து கொள்ள போக சட்டென அர்ஜுன் கைகளை பிடித்து தன்னுடன் அணைத்து கொண்டான். “அத்தான்… ரோஸ்” என்றவனின் குரல் கலங்கி கேட்க அர்ஜுன் அவனை சமாதானப்படுத்தியவாறே “எல்லாம் சரியாகும் கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடு” அடித்த கூத்தில் பயந்து போய் நின்ற நர்ஸை பார்க்க வேகமாக தூக்கத்திற்கான ஊசியை செலுத்தினாள் அவள்.

சற்று நேரத்திலேயே வந்த டாக்டர் கூடவே சில மருத்துவ உபகரணங்களை வரவழைத்து அவனை பரிசோதித்தவர் “பயப்பட ஒன்றுமில்லை, நன்றாக தூங்கி ஓய்வு எடுக்கட்டும். நாளை கண் விழித்த பின்னர் பார்த்து கொள்வோம் ” என்றார்.

கட்டிலில் அச்சுதன் தலையை வருடியவாறு இருந்த சுபத்ரா “உண்மையிலேயே பயப்படும்படி எதுவுமில்லை தானே டாக்டர்” கவலையுடன் கேட்க, அவளை பார்த்து சிரித்தவர் “இல்லம்மா பயப்பட எதுவுமில்லை, காலையில் எழுந்ததும் மீண்டும் ஒரு டெஸ்ட் எடுத்தது பார்ப்போம்”.

காலை ஏழு மணியளவில் எழுந்தவன் குளித்து வந்த போது அலுவலகத்தில் இருந்து லேண்ட் லைன்க்கு வந்த போன் இன்று நைட் நடக்கும் பேஷன் ஷோவ்வுக்கு சில மாடல்கள் தொடர்பாக பிரச்சனை அவன் வந்தால் நன்றாக இருக்கும் என தெரிவிக்க தன் சொந்த பிரச்சனைகளை சிறிது நேரம் தள்ளி வைத்தவன் அலுவலகம் செல்ல தயாரானான். அப்போது தான் செல்லை தேட அது கண்ணாமூச்சி விளையாடியது. அந்த பேஷன் ஷோ லண்டன் கம்பனியுடனான உடன்படிக்கை ஒன்றிற்கு மிக மிக முக்கியமான ஒன்று இல்லாவிட்டால் அச்சுதனே நேரில் டெல்லிக்கு வந்திருக்க மாட்டான்.

இரவு போட்டிருந்த சட்டையை கையில் எடுக்க மறுபடி அதே உணர்வு ஏதோ தவிப்பு சுவரில் இருந்த கடிகாரம் கூக்கூ என கூவி மணி எட்டு என்றது. அந்த சத்தத்தில் கலைந்தவன் மீண்டும் தேடினான்.

கழட்டி போட்ட சட்டை ஜீன்ஸ் கோட் பாக்கெட் ஒன்றிலும் இல்லை. போன் வங்குவது ஒரு பிரச்சனை இல்லை ஆனால் எப்படி காணாமல் போனது “முருகா” கத்தியவாறே படிகளில் இறங்கியவனை விழித்தெறித்து விடும் போல் பார்த்தார்கள். 

“என்னோட போன் எங்கே பார்த்தியா?” என்றவனிடம் “நேற்று விப…” பதில் சொல்ல தொடங்கிய சுபத்ராவை ஒரு பார்வையிலே நிறுத்தியவன் “அலுவலகத்தில் விட்டிருப்பாய் போய் பார்த்து வரவா?” என்று கேட்டான் அர்ஜுன்.

“வேண்டாம் அத்தான் நான் அங்கே தான் போகின்றேன் அவசர வேலை” என்றவன் அருணை பார்த்து “நீ எப்போது வந்தாய்? என்னுடன் வா கொஞ்சம் வேலை இருக்கு” வேகமாக நடந்தவனை பார்த்து அனைவரும் விழித்தார்கள். சட்டென சுதாரித்த அருண் ‘நான் பார்த்து கொள்கின்றேன்’ என்பது போல்  கண் மூடி திறந்தவன் வேகமாக அச்சுதனுடன் சென்றான்.

இரவு அவனது விபத்தினையும் அதன் பின்னான அவன் நடவடிக்கையையும் கேள்வி பட்டு இரவோடு இரவாக டெல்லி வந்து சேர்ந்திருந்தான் அருண்.

அருணின் போனில் இருந்து அச்சுதன் போனுக்கு டயல் செய்ய இரண்டு மூன்று அழைப்புகளுக்கு பின் போன் சுவிட்ச் ஆஃப் என்று வரவே “டெக் டீமிடம் சொல்லி போன் ரேஸ் அவுட் செய்ய சொல்லு” என்றவனையும் அருணையும் சேர்த்து விழுங்கியது அன்றைய வேலை.

வேலைகள் அனைத்தையும் முடித்து களைத்து போய் அலுவலக அறையில் உள்ள உள்ள சோபாவில் அமர்ந்த அச்சுதனுக்கு மீண்டும் அதே இனம் புரியாத தவிப்பு. சோபாவில் நன்றாக தலை சாய்ந்து அமர்ந்து விட்டத்தை வெறித்தவன் அப்படியே முகத்தை அழுத்தி தேய்த்து விட்டான்.

உள்ளே வந்து மேசையில் கோப்புகளை வைத்த அருண் “டேய் உன்னோட போன் இங்கே இருக்குடா” என்றான்.

இருந்த நிலை மாறாமல் தலையை மட்டும் திருப்பி பார்க்க “ஆப் ஆகி இருக்கு மே பீ சார்ஜ் முடிஞ்சிருக்கும்” என்றவாறு ஒன் செய்தவன் நெற்றி  சுருங்கியது. “என்னாச்சு…” அச்சுதன் கேட்டான்.

“பேட்டரி 75 வீதத்தில் இருக்கு” பதிலளித்தான் அருண்.

“பிரஸ் தி காலிங் பெல்” சலனமின்றி சொன்னான் அச்சுதன்.

உள்ளே வந்த அவனது அறைக்கான வரவேற்பு பெண்ணிடம் கண்களை திறக்காமலே கேட்டான் “எனது அறையில் யார் இந்த போனை வைத்தது”

“நான்தான் சார்” சற்றே நடுங்கினாள்.

“உங்களிடம் எப்படி வந்தது” அடுத்த கேள்வி வந்த போதும் இருந்த நிலை மாறவில்லை.

“ஒரு பெண் உங்களிடம் கொடுக்க சொன்னாள், முடியாது என்று மறுக்க தான் நினைத்தேன் பட் கொஞ்சம் நேர்மையாய் தென்பட்டாள் பிஸியா இருந்தீங்க, சில வேலை நீங்களே கொண்டு வர சொன்னீர்களோ என்று….. அதான் உங்கள் மேஜையில் வைத்தேன்”

“எத்தனை மணிக்கு…” சிறு அசைவுமில்லை அவனிடம்.

“பத்திலிருந்து பதினென்றுக்குள் இருக்கும் நேரம் சரியாக பார்க்கவில்லை”

“நீங்கள் போகலாம் ஐடி மானேஜரை வர சொல்லுங்கள்”

இருவரையும் திரும்பி திரும்பி பார்த்தவாறே சென்றாள் அந்த பெண்.

“யூ ஓகே” ஒரு காலை தொங்க விட்டவாறு மேசை மீது ஏறி அமர்ந்த அருண் கேட்டான்.

“நோ ஐம் நோட் ஒகே”

“ஏன் என்னாச்சு?”

“விபத்து….”

“அதான் தெரியுதே…”

“…..”

“ஏன் எங்காவது வலிக்குதா… “

“ச்சு இல்லை…” அப்படியே சோபாவில் தலை சாய்த்து விட்டத்தை நோக்கி இருந்தவனிடம் சிறு அசைவும் இல்லை.

“பின்”

அச்சுதன் பதில் சொல்வதற்குள் ஐடி மானேஜர் உள்ளே வந்தவர் “சார்” அழைத்து தன் இருப்பை தெரியப்படுத்தினார்.

“இன்றைய நாளுக்கான CCTV பூட்டேஜ் வேணும்”

“இன்றைக்கு ஒரு மணி நேரம் மட்டும் CCTV வேலை செய்யல சார் மீதி எல்லாம் இருக்கு”.

சட்டென திரும்பி பார்த்தஅருண் கேட்டான் “எந்த ஒரு மணி நேரம் “

“…..” ஐடி மானேஜர் எச்சில் விழுங்கினார் தவறான நேரத்தில் வந்து விட்டோமோ.

கண்களை திறந்த அச்சுதன் மெதுவே கேட்டான் “எப்போது….” தாழ்ந்து ஒலித்த குரலின் ஆபத்து புரிந்தே இருந்தது.

“பத்திலிருந்து பதினென்று….” கைக்குட்டையால் நெற்றியில் படிந்த வியர்வையை ஒற்றியவாறே பதிலளித்தார்.

அச்சுதன் எழுந்த வேகத்தில் அந்த ஐந்தடி நீள சோபா இரண்டடி பின்னால் போக ஐடி மானேஜர் பயத்தில் ஐந்தடி பின்னால் போனவர் “சா சார்… ஏற்கனவே அ.. அ அறிவித்தல் எல்லாம் கொ.. கொடுத்து தான்” பயத்தில் வார்த்தைகள் தந்தியடித்தது.

“கெட் லாஸ்ட்…” முகம் சிவக்க கோபத்தில் கத்தினான் அச்சுதன்.

அதற்குள் மேசையிலிருந்து குதித்தது இறங்கிய அருண் “நீங்கள் போகலாம்” என ஐடி மானேஜரை விடுவித்தவன் அச்சுதனிடம் திரும்பினான். அச்சுதனுக்கு கோபம் வரும்தான் ஆனால் காட்டும் விதம் இப்படி இருக்காது சத்தமின்றி ஆளை வேலையை விட்டு தூக்கியிருப்பான் இல்லையா அதற்கு தண்டனையாக சம்பளத்தை குறைத்தோ வேலையை அதிகரித்தோ ஏதாவது செய்திருப்பான்.

அவன் கீழ் வேலை செய்பவர்களை அடிமையாக மரியாதைக் குறைவாக ஒரு போதும் நடத்தியதில்லை. நேர காலமில்லாமல் வேலை செய்விக்கும் போதும் அதற்குரிய மேலதிக கொடுப்பனவு ஒன்றினை கொடுத்து விடுவான்.  ஆனால் இன்று ஏற்கனவே திட்டமிட்டு அவனிடம் அனுமதி பெற்று நடந்த வேலை.

ஒன்றும் செய்ய இயலாத ஆத்திரத்தில்  அங்குமிங்குமாய் நடந்தவனை பிடித்து வைத்து இருத்தி கேட்டான்

“உனக்கு என்ன ஆச்சு”

“அந்த விபத்து….. “

“யாரவது உன்னை தூக்க முயற்சியா?” கொலை வெறியுடன் கேட்டான் அருண்.

“இல்லடா, அது என் கவனக் குறைவால் நடந்தது. ஆனால் அந்த விபத்தின் பின் எதுவும் ஞாபகம் இல்லை, ஆனா ஏதோ வெறுமை…., தவிப்பு, முக்கியமான ஒன்று…. கைவிட்டு நழுவி” உள்ளங்கையை விரித்து தவிப்புடன் அருண் முகம் பார்த்தவன் இங்கே…. என்னவோ ” நெஞ்சை தொட்டு காட்டினான்.

“என்னடா…. கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ் ஆகு நாம்மால் முடியாதாத கண்டு பிடிப்போம்” நண்பனை தேற்றினான்.

“முடியுமாடா, இந்த போன் ஏதோ ஒரு விதத்தில்……… சம்பந்தம் இருக்கு. கைக்கு எட்டியதை விட்டுவிட்டேனே” தவித்தான்.

ஆனால் அவர்களால் நின்று தேட முடியவில்லை, காரணம் அடுத்த நாளே லண்டன் போக வேண்டிய அவசியம் அந்த ப்ராஜெக்டுக்ககா கிட்டத்தட்ட இரண்டு வருடம் உழைத்து இருந்தார்கள். போகாமல் தீராது.

இரண்டு மாதமும் லண்டனில் கூடவே இருந்தான் அருண். அந்த இரண்டு மாதமும் வேலை நேரம் தவிர்த்து நித்திரையின்றி அச்சுதன் தவித்த தவிப்பு அருணுக்கும் கடவுளுக்கும் மட்டும் தான் தெரியும். சில நேரம் இரவுகளில் நித்திரையின்றி பால்கனியில் உள்ளங்கையை வெறித்து கொண்டிருப்பதை பார்க்கும் போது அருணுக்கு இந்தியா வந்து தேடுவோமா? என்று தோன்றும் ஆனால் அச்சுதனை தனியே விட்டு வர மனமின்றி கூடவே இருந்தான். 

லண்டனில் இருந்து வந்து மீண்டும் டெல்லி சென்று வந்த பின் அவனின் மாற்றம் ஆச்சரியபடுத்த விசாரித்தவனிடம் “தெரியலடா அந்த பெண்ணை பார்த்த பின் என்ன நடந்தது என்றே தெரியல நௌ ஐம் ஓகே”. இருவருக்கும் புதிராகவே இருந்ததது.

அவர்கள் அன்று வந்த கார் நம்பர் விசாரித்து சென்ற போது அது தனி நபர் ஒருவரின் டாக்ஸி ஒரு நாளைக்கு எத்தனையோ பேரை சந்திக்கிறோம். அவர்கள் யார் எவர் என்றெல்லாமா ஞாபகம் என்றுவிட்டார். நண்பர்கள் இருவருக்கும் அதற்கு மேல் என்ன செய்வது என்றார் தெரியாமல் அப்படியே விட்டுவிட்டனர்.  சிலவேளை அச்சுதன் பழையபடியே இருந்திருந்தால் அவர்கள் பாணியில் விசாரித்திருப்பார்களோ என்னவோ 

(கொஞ்சம் பெரிய நுளம்புத்திரிங்க அதான் சுத்தி முடிய லேட் ஆகிட்டு)

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.