உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 19

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

விபத்தில் சிக்கிய அச்சுதனுக்கு சன்விதா செய்த உதவி என்ன? அவன் அவளை ‘ரோஸ்’ என்று அழைத்தது ஏன்? அடுத்த நாள் அச்சுதனின் அலுவலகத்திற்குச் சென்ற சன்விதா அங்கு கண்ட காட்சி என்ன? அவளை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்திய அந்தச் சம்பவம்! சுவாரஸ்யமான ஃப்ளாஷ்பேக் தொடர்கிறது.

யாசகம் – 19

“கேசவன் அச்சுத கேசவன்” ஓர் கையால் தலையை தாங்கியவாறே கை கொடுத்து தன்னை அறிமுகப்படுத்தி கொண்டான் அச்சுதன்.

“அந்த பெண்கள் இருவரும்…” அப்போதும் ஒருவரை ஒருவர் முறைத்துக் கொண்டிருந்த பெண்களை சுட்டிக்காட்டி வாக்கியத்தை முடிக்காமல் பாதியில் நிறுத்தினான் கரன்.

தடை இறுக கூறினான் “அவர்களை நீங்கள் சொன்னது போலவே வழியில் டாக்ஸி ஸ்டாண்டில் இறக்கி விடுங்கள்”

“அவர்கள் உங்களுடன் தான் வந்தார்கள் இல்லையா? ஏன் சண்டை போடுறாங்க” சன்விதா கேட்டாள்.

எதையோ சொல்ல வாயெடுத்த அச்சுதன் அவள் முகத்தை பார்த்து வாயை இறுக மூடிக் கொண்டான். மூவரையும் பார்த்த கரணுக்கு ஏதோ தவறாக படவே “சரி சரி நேரமாகுது, நாம் கிளம்புவோம்” அத்துடன் அந்த பேச்சுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான்.

டெல்லியில் வசிக்கவிட்டாலும் ஓரளவு இடங்கள் தெரியுமென்பதால் அச்சுதன் கூறிய இடத்தை நோக்கி காரை செலுத்தினான் கரன்.

பின் இருக்கையில் அச்சுதன் அருகே அமர்ந்து பிளாஸ்டரை எடுத்து அவன் தலை காயத்துக்கு கட்டு போட முயற்சிக்க அவன் உயரத்துக்கு சன்விதாவுக்கு எட்டவில்லை. ‘ஏன்தான் இப்படி வளர்ந்து தொலைக்கிறாங்களோ’ மனதினுள் திட்டியவளை கீழ்க் கண்ணால் பார்த்து சத்தமின்றி சிரித்து கொண்டிருந்தான் அச்சுதன்.

‘இது சரிவரதடி சன்வி இப்ப பாரு’ மனதினுள் நினைத்தவள் சீட்டில் ஏறி முழங்காலில் நிற்க அவள் செயலில் எழுந்த சிரிப்பை அடக்க மாட்டாமல் சத்தமின்றி சிரித்தவன் கார் வளைவில் திரும்ப “ஏய் பார்த்து” என்று விழாமல் இருக்க சட்டென அவள் இடையை பிடித்து கொண்டான்.

முன் கண்ணாடி வழியே பின்னே நடப்பதை பார்த்தவன் கைகள் ஸ்டேரிங் வீலில் முறுக்கேற முகம் கோபத்தில் சிவந்தது.

அவளோ குறி பார்க்கும் அர்ஜுனனாய்  ஒருவன் தன் இடையை பற்றியதையோ இன்னொருவன் அதை பார்த்து கோபம் கொண்டதையோ கவனிக்காமல் கர்ம சிரத்தையாய் கட்டுப் போட்டு கொண்டிருந்தாள்.

கட்டு போட்டு முடித்து குனிந்து அச்சுதனை பார்க்க, அழகிய உதடு பிரியா புன்னைகையுடன் அவளைத்தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனின் கண்கள் அவளை மெதுவே எங்கோ இழுத்து செல்ல மனம் போகும் வழி அறியாது அவன் விழிகளில் தொலைந்து கொண்டிருந்தாள் பாவை.

தீடிரென கேட்ட காரின் ஹார்ன் சத்தத்தில் துள்ளி விலக்கியவளை கீழே விழுந்து விடாமல் பிடித்து இருக்க வைத்தவன் முன்னே பார்க்க தெருவே காலியாக இருந்ததது.

‘என்னாச்சு இவனுக்கு’ அச்சுதன் பார்வதி இருவரும் குழப்பத்துடன் கரணை பார்த்தார்கள்.  பின் ஆளே இல்லாத சாலையில் ஹார்ன் அதுவும் இவ்வளவே சத்தமாக அடித்தால்.

திரும்பி சன்விதாவைப் பார்த்து கேட்டான் அச்சுதன் “யு ஓகே” சற்று முன் இருவர் நிலையையும் மனதில் வந்து செல்ல, லேசாக கன்னம் சிவக்க குனிந்தவாறே தலையசைத்தவள் நெற்றி முடியை காதோரம் ஒதுக்கி ஒர விழியால் அச்சுதனை பார்த்தாள்.

அவனோ லஜ்ஜையே இன்றி ரசனையுடன் அவளை பார்த்து கொண்டிருந்தான். அவள் கன்னங்கள் சிவப்பது அவ்வளவு அழகாக இருந்தது அவன் கண்களுக்கு.

நடந்ததை உணர்ந்த பார்வதியின் முகம் ரத்த பசையின்றி வெளுத்தது.

காரில் நிலவிய சங்கடமான அமைதியை சன்விதாவின் குரலே முதலில் கலைத்தது “கரண் அத்தைக்கு போன் பண்ணி சொல்லிட்டாயா? இல்லாட்டி இரவு முழுக்க எனக்கு மங்களம் தான் அங்கள பரமேஸ்வரி, துர்க்கா தேவி, அரை கிறுக்கு, பட்டாம் பூச்சி, உதவாக்கரை… விடிய விடிய நடக்கும், இங்கே பக்கத்து வீட்டிற்கும் ஓட முடியாது தப்பிக்கவும் வழியில்லை” நேரமாகும் என்பதை சொல்ல வேண்டும் என் அக்கறையை விட திட்டு வேண்டாமல் இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே மேலோங்கி நிற்பது புரிய “ஹ்ம்ம் சொல்லி விட்டேன் ஆனாலும் இன்று உனக்கு மங்களம் இருக்கு டியர்”

அவள் அத்தை என்று சொல்லவே அவளின் நெற்றி கழுத்து என வேகமாக அலசிய அச்சுதன் தான் எதிர் பார்த்தது போல் எதுவும் தென்படவில்லை என்பதில் ஆறுதலடைந்தவன் “அத்தை….?” ஒற்றை சொல்லை கேள்வியாக்கினான்.

“ஹ்ம்ம் அப்பாவோட தங்கை” புன்னகையுடன் கூறினாள்.

“மகனா.?” கரனை சுட்டி காட்டி தன் சந்தேகத்தை கேட்டான்.

“ம்ம் சரி” என கரன் ஆமோதிக்க “கரண் அத்தையிடம் நன்றாக வாங்கி கட்ட போகிறாய்” ரகாமிட்டு சிரித்தாள் சன்விதா. “எனக்கு அவர்கள் மாசி, ஐ மீன், சித்தி சோ மகன் முறை சரிதானே” என்றவன் அச்சுதனை முறைத்தான்.

‘ஓஹ் முறை பையான அதுதான் இந்த முறை முறைக்கிறான்’ மனதினுள் நினைத்தவன் மீண்டும் லேசாக தலை சுற்ற தொடங்கவே தனது போனை எடுத்து கைரேகையை பதிந்தவன் சன்விதாவிடம் கொடுத்து ஒரு பெயரை தேடி அழைக்க சொன்னான்.

அழைப்பை ஏற்படுத்தி கொடுக்க காதில் வைத்தவன் “ஆஹ் டாக்டர் நான் அச்சுதன், ப்ளீஸ் கொஞ்சம் வீட்டுக்கு வர முடியுமா?”  கேட்டவன் மீண்டு போனை சன்விதாவிடம் கொடுத்துவிட்டு நன்றாக பின்னால் சாய்ந்து அமர்ந்தான். அவன் ஸீட்டிலிருந்து நழுவுவதை உணர்ந்த சன்விதா ஒரு கையால் பிடித்து மறு கையால் கன்னத்தில் தட்டி “கேசவன்…. கேசவ்” எழுப்ப முயன்றாள்.

“ரோஸ்” அரை கண் திறந்து பார்த்தவன் முழுதாக மயங்கும் முன் “நீ எங்கே… நீ… நீ யார்? உ… திரும்ப பார்…” மெதுவே மயக்கத்தினுள் நழுவி அவள் மடியில் சரிந்தான்.

மடியில் சாய்ந்தவனை விழாமல் பிடித்து கொண்ட சன்விதா “கரண்…..!? நடுக்கத்துடன் அழைத்தாள். 

வைத்தியசாலைக்கு போவோமா என்ற யோசனையுடன் கரன் திரும்பி பார்க்க அதற்குள் அச்சுதன் சொன்ன வீடு தென்பட்டது அத்துடன் அந்த வீட்டின் வெளியே நின்ற வெள்ளை கோட் அணிந்த டாக்டரும்.

♥♥♥♥♥

டாக்டர் அச்சுதனை பார்க்க பெட் அருகே நின்று மீதி அனைவரும் அவரை பார்த்து கொண்டிருந்தனர். “பயப்படும்படி ஒன்றுமில்லை நாளை ஓர் CT ஸ்கேன் எடுத்து பார்ப்போம். என்ன முருகா அத்தான் அக்கா இங்கேயா இல்லை ஊரிலா?”

“இல்ல ஐயா, சிம்லா ஹோட்டல் அலுவலாக போயிருந்தாங்க ஏர்போர்ட் வந்துட்டங்க, எப்படியும் இரண்டு மூன்று மணி நேரத்தினுள் வந்துருவாங்க” பதிலளித்தான் முருகன். 

“சரி நான் நர்ஸ் ஒருத்தரையும் ஏற்பாடு செய்கின்றேன்” மூக்கு கண்ணாடிக்கு மேலாக பார்த்தார்.

“சரி நாம் கிளம்புவோம்” கரண் பெட்டில் இருந்த சன்விதாவை பார்த்துக் கூற பதிலுக்கு சம்மதமாய் தலையாட்டிய சன்விதா எழுந்த வேகத்திலேயே மீண்டும் பெட்டில் விழுந்தாள்.

என்ன நடந்தது என புரியாமல் பார்க்க அவளது கை அச்சுதனின் இறுகிய பிடியில் இருந்தது. சட்டென மூண்ட சினத்தில் சீறியவாறு “என்ன பழக்…”  முகத்தை பார்த்தவள் வார்தை பாதியில் நின்றது கண் மூடி மயக்கத்திலிருந்தான் அச்சுதன். குனிந்து தன் கையை பிடித்திருந்த கையை பார்த்தவள் நிமிர்ந்து அந்த அறையில் இருந்த அனைவரையும் பார்த்தாள்.   

அனைவர் முகத்திலும் வெவ்வேறு உணர்ச்சிகளுடன் நின்றார்கள்.

முருகன் மயங்கி விழ தயாராக இருந்தான்.

டாக்டரோ ஏதோ அரிதான நிகழ்வை பார்த்த மனிதர் போல் புன்னகைத்தார்.

கரண் நெற்றியில் புருவ முடிச்சுடன் பார்த்தான்.

பார்வதி ஆச்சரியத்தோடு பார்த்தவள் பின் கரனை பார்த்து ஆழ்ந்த சிந்தனை வசப்பட்டாள். 

அனைவருக்கும் சங்கடமான புன்னகையை பதிலாக தந்தவள் கையை விடுவித்துக் கொள்ள முயற்சிக்க அவன் பிடி இன்னும் இறுகியது. “கேசவ், என்ன இது விடுங்கள்”

அச்சுதன் பிடி சற்று தளர்ந்த போதும் கையை விடவில்லை. பலவந்தமாக கை விரல்களை அவள் கையிலிருந்து பிரித்து விட நெற்றியில் புருவ முடிச்சு விழ முகத்தை சுழித்தான் அச்சுதன். ஒருவாறு கையை விடுவித்து கொண்டவள் தேய்த்துவிட்டவாறே அப்பா சரியான முரடு, என்ன பிடி மனதினுள் வைதாள்.

அவனது அறையின் கதவருகே நின்றவள் போவதற்கு முன் திரும்பி புருவ சுழிப்புடன் கட்டிலில் படுத்திருந்த அவனை ஒரு கணம் பார்த்து விட்டு சென்றாள்.

♥♥♥♥♥

கைத்தொலைபேசியின் சத்ததில் வான் கோழியாய் தலையானையினுள் முகத்தை புதைத்தாள் சன்விதா. அதுவோ விடுவேனா என கங்கணம் கட்டி அடித்து கொண்டேயிருந்தது. “தொலைபேசியா இது தொல்லைபேசி” திட்டியவள் “அக்கா ப்ளீஸ் அதை எடு”  என்றவாறு உறக்கத்திற்கு சென்றவளை மீண்டும் எழுப்பியது போன் சத்தம். எரிச்சலுடன் எழுந்து அமர்ந்தவள் நேரத்தை பார்த்தாள் மணி எட்டு என்றது அந்த போன்.

யாருடா அது காலங்காத்தால எட்டு மணிக்கு கால் எடுக்கிறது (எட்டுமணி காலங்காத்தால) திட்டியயவாறே போனை பார்க்க மீண்டும் அது சத்தமிட்டு கையிலிருந்து துள்ளி பெட்டில் விழுந்த போனை எடுத்து பார்த்தவள் சத்தமாகவே யோசித்தாள்.

“யாரது பார்வதி நம்பியார், (பிரைவேட் நம்பர் தான் அப்படி சொல்லுது வடிவேல் பைத்தியம்) நமக்கு யாரு பிரைவேட் நம்பர்ல இருந்து கால் எடுக்கிறது” நாடியில் சுட்டு விரலால் தட்டியவாறே யோசித்தாள்

“ஓரு நிமிடம் இது யாருடைய போன்? என்னோடாதில்லையே “

நேற்று அவன் பேசிவிட்டு போனை தன்னிடம் தந்த ஞாபக வர “ஓஹ் இது அவுனுண்ட போன் இல்ல” சிறிது நேரம் நகத்தை கடித்து யோசித்தவள் “யெஸ்….” என்றவாறு குளித்து உடை மாற்றி வெளியே வந்தாள்.

கரண் எங்கோ அலுவலாக சென்றிருக்க பார்வதி அவளது அறையில் ஜெட் லெக் நித்திரையில் இருந்தாள். நேற்று அவன் சொன்ன அட்ரஸ் மனப்பாடமாய் இருக்க கூகிள் மப்பில் ரூட் போட்டவள் ஸ்கூட்டியை எடுத்து கொண்டு சென்றுவிட்டாள்.

♥♥♥♥♥

டெல்லி நொய்டாவில் 155 மீட்டர் உயரத்தில் நிமிர்த்து நின்றது அந்த கட்டிடம் ‘wave one’ என்ற எழுத்துக்களை தாங்கியபடி.

அந்த கட்டிடத்தின் முன் வந்த நின்ற சன்விதா இடுப்பில் கைவைத்து அண்ணாந்து பார்த்தாள்.  பார்க்கவே கழுத்து வலிக்கும் போல இருக்கே இதில் இவனை எங்கே போய் தேட கண்ணா, இது என்ன பழக்க வழக்கம் கண்ணா காயம்பட்டால் ஒரு இடத்தில் ஓய்வு எடுக்கும் பழக்கம் இல்லை. அவன் அலைவதும் இல்லமால் என்னையும் அலையா விடுறான் தேவுடா.

புலம்பியவாறே  செக்யூரிட்டி முன் நின்றவள் “அச்சுத கேசவன் அலுவலகம்” என இழுக்க “38 வது தளம் முழுவதும் அவர்களது தான் அந்த லிப்ட் வழியே போகலாம்” என காட்டவே அதனுள் சென்று இலக்கம் 38ஐ அழுத்தினாள்.

அச்சுதனின் பிரதான வியாபார தலைமை அலுவலகம் தமிழ் நாட்டில் இருந்த போதும் டெல்லியிலும் ஒரு அலுவலகத்தை வைத்திருந்தான். தேவைப்பட்டால் அங்கேயே தாங்கி கொள்ளும் அளவிற்கு வசதியும் இருந்தது ஆனால் டெல்லியில் தனியாக வீடும் இருந்ததால் பொதுவாக வீட்டிலேயே தங்குவது தான் வழக்கம். நாளை நடக்க இருக்கும் பேஷன் ஷோவ்வில் சில மாடல் அழகிகள் கடைசி நேரத்தில்  வர மறுத்து பிரச்னையாகி விட அது தொடர்பாக அடுத்த நடவடிக்கை எடுத்தே ஆக வேண்டிய கட்டாயத்தில் வந்திருந்தான்.

உள்ளே சென்றவள் வரவேற்பு பெண்ணிடம் “கேசவ்வை சந்திக்கனும்” என்றாள். வரவேற்பு பெண் ஆச்சரியத்தோடு அவளை பார்க்கவே “ஐ மீன் அச்சுத கேசவன்” என் தெளிவுபடுத்தினாள் சன்விதா.

அவள் பாஸை சந்திக்க பெண்கள் வருவது உண்மை தான் ஆனால் அவர்களில் யாரும் இந்த பெண்ணை போல் உடையணிந்துக்கு முகத்தில் அப்பாவிதனம் பிரதிபலிக்க. வரவில்லை. அத்துடன் அவர்களில் யாருக்கும் கேசவ் என்று அழைக்கும் துணிவும் இருந்ததில்லை. சிலவேளை தெரியாதனமாய் வந்துவிட்டாளோ என யோசித்த அந்த பெண் அந்த அலுவலகத்தின் சிவப்பு நிற இண்டெறியோர் அலங்காரமும் சன்விதாவின் சிவப்பு நிற அனார்கலியும் வினோதமான விதத்தில் ஒத்திருந்ததை உணர்ந்தாள்.

இன்னொரு நேரமாக இருந்திருந்தால் அச்சுதனை சந்திக்க முடியாது என மறுத்திருக்க கூடும் அல்லது அவனுக்கே போன் செய்து கேட்டிருக்க கூடும் ஆனால் இன்று மாடல் தேர்வு நடக்கவே அவனது அறையினை கைகாட்டி விட்டாள் வரவேற்பு பெண்.

பரந்த அலுவலகத்தின் மத்தியில், உயரத்தில் டவர் போல சுற்றிலும் கண்ணாடி தடுப்புடன் இருந்தது அவனது அறை. அந்த அறையிலிருந்து முழு அலுவலகத்தையுமே கவனிக்கலாம். ‘இவன் வேலை செய்கின்றனா இல்லை மற்றவர்கள் வேலை செய்யுறாங்களா என்று பார்க்கின்றனா இதுக்கடா உனக்கு முதலாளி சம்பளம் கொடுத்து வேலைக்கு வைச்சிருக்கான்’ மனதினுள் நினைத்தவாறே படிவழியாக மேலே ஏறி சென்று கதவை திறந்தாள்.

கதவை திறந்தவளின் வாயும் வட்டமாக திறந்தது உள்ளே நடந்ததை பார்த்து.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.