உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Naan Yasikkindren) 17

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

சன்விதாவிற்கு வந்த அந்த விசித்திரமான திருமணக் கனவு எதைக் குறிக்கிறது? அலுவலகத்தில் அச்சுதன் செய்யும் திடீர் மாற்றம் சன்விதாவை எப்படி பாதிக்கிறது? ‘ரோஸ்’ என்று சன்விதா யாரை அழைத்தாள்? அச்சுதன் அவளை மடக்கும் விதம்! காதலும் சீண்டலும் கலந்த அத்தியாயம்.

யாசகம் – 17

“எல்லாம் உன்னால தான்” மறுபடியும் மணியுடன் சண்டைக்கு தயாராகி கொண்டிருந்தாள் சன்விதா “என்ன இந்த தடவையும் ஓடி விழுந்திருவாள் என்று கனவோ நடக்காதுடி…..” என்றவள் நின்ற இடத்திலேயே காற்றில் எம்பி அடிக்க முயன்று இலகுவாகவே மணியை அடித்தவள் கலீரென்று சிரித்தாள். என்ன இன்னும் கீழே விழல திடீரென எழுந்த சந்தேகத்தில் கீழே குனிந்து பார்க்க அவளது சிற்றிடையை தூக்கி நின்றிருந்தான். அவன் அச்சுத கேசவன். துள்ளி அவன் கைகளில் இருந்து விலகியவளின் கழுத்திலிருந்த புத்தம் புதிய தாலி அவன் முகத்தில் விழுந்து அவள் நெஞ்சில் வந்து மோதியது …

சட்டென எழுந்து அமர்ந்து கழுத்தை சுற்றி கைகளால் தடவி தேடியவளுக்கு அது கனவு என்று புரியவே முழுதாக ஒரு நிமிடம் எடுத்தது.  அருகே படுத்திருந்த மானஸாவை எழுப்ப மனமின்றி அறையை விட்டு வெளியே வந்தவள் மேஜையிலிருந்த தண்ணீரை அருந்திவிட்டு தலையை பிடித்துக் கொண்டு அப்படியே சோபாவில் அமர்ந்துவிட்டாள். கனவின் தாக்கமா என்னவென்று தெரியாமல் வேர்த்து வழிந்தது.

மனம் கண்ணனிடம் முறையிட்டது ‘என்ன கண்ணா  இது, கனவில் ஆட்கள் தெரிவார்கள் சில சமயம் நிறம் கூட தெரியும் உணர்வுமா அதே போல் இருக்கும்….? அன்று கோவிலில் அந்த முகம் தெரியாதவனிடம் வந்த அதே உணர்வு. அச்சுதனுக்கும் கோவிலில் பார்த்தவனுக்கு என்ன தொடர்பு?, இல்லை நித்தமும் அவனை பார்ப்பதால் இப்படியெல்லாம் தோன்றுதா?’ மனம் எதையெதையோ சிந்திக்க வெகு நேரம் அப்படியே அமர்ந்திருந்தாள்.

மெதுவே எழுந்து ஹாலில் அழகாய் மூடி வைக்கப்பட்டிருந்த அதை திறந்தாள். சிறிது நேரத்தில் அந்த இடமே மெல்லிய வீணையின் நாதத்தில் நிரம்பி வழிந்தது.

கண்ணன் புன்னகையுடன் பார்த்திருந்தான்.

♥♥♥♥♥

அடுத்த நாள் அலுவலகத்தினுள் வந்தவள் தனது மேஜையை காணாமல் தேடினாள். மேசையில் உள்ள பொருள் காணாமல் போகும் மேசையேவா காணாமல் போகும். அதற்குள் அங்கே வந்த HR “மேம் உங்கள் மேஜை சார் சேம்பர்ல போட்டுருக்கு” பணிவுடன் அறிவித்தார். 

“ஏன் இந்த சரவணனுக்கு என்ன நடந்தது” மெல்லிய சினத்துடன் கேட்டாள்.

பணிவாய் பதிலளித்தார் “சரவணன் சார் இல்லம் மேம் AK சார்”

“AK…..! ஹான் மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன்” போக காலெடுத்தவள் “ஒரு நிமிடம் உங்களுக்கு என்ன நடந்தது”

“நல்லவேளை என்னோட மேசையை மாத்தல” பெரிதாய் நிம்மதி பெருமூச்சு ஒன்றினை விட்டார்.

“ச்சு அதில்லை என்னை ஏன் நீங்கள் மேம் என்று அழைக்கிறீர்கள்”

“இதுவும் AK உத்தரவு அவருக்கு கொடுக்கும் மரியாதை அவரது பிஏவுக்கும் கொடுக்க வேண்டுமாம்”

“ஓஹ் ரியலி” பல்லை கடித்தாள். இந்த ஜித்தன் என்ன நினைத்து கொண்டிருக்கிறான்.

மனதினுள் வழமை போல் வறுத்தவள் நேரே அவனது அறையில் போய் நின்றாள்.

அச்சுதன், சரவணன் அர்ஜுன் அருண் என நால்வரும் அங்கே எதையோ விவாதித்து முடித்து அச்சுதனை தவிர மீதி மூவரும் வெளியே வந்து கொண்டிருந்தனர். புயலாய் உள்ளே வந்தவள் அவர்களை அலட்சியம் செய்து “”மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன்” கைகளை மேசையில் ஓங்கி அடித்தாள்.

“அவுச்” அவசரப்பட்டுட்டியே சன்வி இப்படியா செய்து வைப்பாய் ஏற்கனவே இவனால் பல்லு போயிரும் போல இருக்கு இப்ப கையும் போச்சா அவள் மூளையே அவளை கேலி செய்தது.

வேகமாக அருகே வந்த அச்சுதன் சிவந்த உள்ளங்கையை பார்த்தது “ஒன்றை செய்ய முன் யோசிக்க மாட்டாயா?” கடிந்தவாறே இதமாக உருவிவிட்டான்.  சன்விதா குனிந்து கையை பார்த்தவள் நிமிர்ந்து அவனையும் பார்த்தாள். அவன் பேச்சுக்கு எதிராக கை மென்மையாக வருடிக் கொண்டிருந்தது. ‘ஏற்கனவே கனவால் ஒரு பிரச்சனை போய்ட்டு இருக்கு, இப்ப கண்ணை பார்த்து வில்லங்கத விலைக்கு வாங்கதே கண்ணை பார்க்காத கண்ணை பார்க்காத பார்த்துட்டாளே’ மூளையின் எச்சரிக்கையையும் மீறி பார்த்தாள். பார்த்து கொண்டிருக்கும் போதே எங்கேயோ பார்த்த மாதிரியே இருக்கே ஏன் இந்த உணர்வு புரியாமல் அவன் கண்களில் தொலைந்து கொண்டிருந்தாள் சன்விதா.

கையை உயர்த்தி அவள் உச்சி முடியுடன் விளையாடியவன் சுட்டுவிரல் பக்கவாட்டில் அவள் முகத்தை அளவிட்டு நாடியில் நின்றது. அவன் தொடுகையில் வெட்கம் ஒரு சிவப்பு புள்ளியாய் கன்னத்தில் தோன்றி முகம் முழுவதும் பரவியது. சன்விதாவுக்கு மூச்சு எடுக்கும் முறை மறந்தது சற்று குனிந்தாள். ஒரு விரலால் அவள் முகத்தை நிமிர்த்தி கண்களை ஊடுருவியவனாய் மென்மையாக அழைத்தான்.

“சன்வி”

“ஹ்ம்ம்”

“சன்வி அது”

“ஹ்ம்ம்”

அவன் ஓரடி நெருங்க அவள் ஓரடி பின்னே சென்றாள். சில அடிகளில் பின்னே சுவர் தட்டுப்பட அவள் முன்னால் நெருக்கத்தில் நின்றான் அச்சுதன். அவன் வெப்ப மூச்சு அவள் கன்னத்தை மேலும் சிவக்கடிக்க ஒரு பக்கமாக தப்ப முயல கையை வைத்து தடுத்தவன் அடுத்த பக்கத்திலும் தடை போட வலையில் மாட்டிய மானாய் நடுவில் அங்கும் இங்குமாய் விழித்தாள்.

அவனை தள்ளி விட அவளது கைகள் அவளுக்கும் பின்னே இருந்த சுவருக்கும் இடையே மாட்டியிருக்க அதை எடுக்க முயன்றால் அவனோடு ஒட்டி கொள்ள வேண்டும் அந்த ஐடியா அவளுக்கு அவ்வளவு பிடித்தமானதாக இல்லாது இருக்க அவன் கண்கள் அவளை எங்கோ சுழலுக்குள் இழுத்து செல்ல சிப்பி இமைகளை வைத்து தடுமாறும் தன் மனதை காத்தாள்.  அவள் நிலை தெளிவாக புரிய அவன் மூச்சின் வெப்ப காற்று அவள் கழுத்தில் உரச மெதுவே குனிந்த அச்சுதன் ஆண்மை நிரம்பிய கரகரப்பான குரலில் மென்மையாக அழைத்தான்.

“ரோஸ்”

அவள் காதருகே அவன் உதட்டின் வெப்பதில் அவள் இதயம் ஐஸ் க்ரீமை போல் உருக தொடங்கியது

“ஹ்ம்ம்”

“இப்ப நீ அச்சு அசல் சிவப்பு ரோஜாவே தான்”

கன்னத்துடன் கன்னம் உரச விலக்கியவன் அவள் கண்களை கண்களால் கவ்வி கொண்டான். தொட்டு விடும் தூரத்தில் இருந்தன நாசிகள். மயக்கம் முகத்தில் வழிய அவன் கண்ணையும் சிவந்த உதடுகளையும் அவள் கண்கள் கொள்ளையடித்தது. பாதி மூடிய விழிகளும் பாதி திறந்த இதழ்களும் அவன் உணர்ச்சியோடு சதிராட அவளை அந்த இடத்திலேயே முழுதாக அள்ளிக்கொள்ள மனம் துடித்தாலும் இது அவளின் முழு சம்மதமில்லை என்பது புரிய சிறிது தயங்கி பின் வாங்கினான்.

அந்த தயக்கம் சன்விதாவின் மயக்கத்தை கலைக்க போதுமாயிருக்க கால்களை அசைத்து முகத்தை திருப்பினாள். அதில் அவன் நிலை தடுமாறி சரிய கன்னத்தில் அவன் இதழ்கள் வெண்ணையில் விரல் போல அழுந்தி புதைந்தது.

அந்த கணம் அப்படியே உறைய எப்படி நடந்தது என சன்விதா திகைத்து நின்றாள். நடந்ததை நம்ப முடியாது அவன் முத்தமிட்ட கன்னத்தை தொட்டு அவனை பார்க்க  மென்னகை புரிந்தவன் பெரு விரலால் அந்த இடத்தை வருடி அழைத்தான்.

“ரோஸ்” 

அந்த வார்தை எப்போதும் போல் அவளை நிகழ் காலத்துக்கு இழுத்து வர அதிர்ந்து அவனிடமிருந்து விலகினாள். அவளின் அதிர்சியை பார்த்து வினவினான்.

“ஹேய் ரோஸ் வாட் ஹப்பெண்ட்”

“எத்தனை தரம் சொல்ற ரோஸ் சொல்ல கூடாது” மனசாட்சி முகத்திலேயே காறி துப்பியது முத்தம் கொடுத்தது பிரச்சினையில்ல அவன் ரோஸ் சொல்றது தான் பிரச்சனையா? என்ன ஜென்மமடி நீ?

பூத்த மென்னகை மறையாமல் “ஐ காண்ட் ஹெல்ப்” என்றவனை கேள்வியாய் நோக்கியவளுக்கு பதிலாக “வெட்கப்பட்டால் சில நேரம் ரோஜா நிறம் பல நேரம் ஆழ் சிவப்பு,  கிட்டே நெருங்கினால்” நெஞ்சை தொட்டு காட்டியவன் “இங்கே முள்ளாய் குத்துகின்றாய் உன்னை தவிர வேறு யாருமே இந்த பெயருக்கு பொருத்தமில்லை ” ஒற்றை புருவத்தை ஏற்றி இறக்கினான்.

“அதான் ஊரில் உள்ள அத்தனை பெண்களையும் அப்படித்தான் கூப்பிட்றது இதில என்ன பத்து பக்க விளக்கம்” எரிச்சலுடன் வாய்க்குள் தெளிவில்லாமல் முனங்கினாள்.

ஆனால் தெளிவாகவே கேட்ட அச்சுதன் முகம் உணர்வை தொலைத்தது. பாண்ட் பாக்கெட்டினுள் கைவிட்டு அவளிடமிருந்து முழுதாக விலகி ஆழமாக பார்த்தவாறே “உன்னிடம் சற்று பேச வேண்டும்” மேசையருகே இருந்த இருக்கையில் ஒன்றை கண்ணால் காட்டி கூறினான் .

அந்த குரலில் சன்விதா நிமிர்ந்து அவனை பார்த்தாள்.

இத்தனை நாளில் அவன் முகத்தில் கோபம், தாபம், குறும்பு, ரசனை, சந்தோசம் ஏமாற்றம் என பல உணர்ச்சிகளை பார்த்திருக்கின்றாள் ஆனால் முதல் முறையாக அவளருகே அவன் முகம் உணர்ச்சியற்று இருந்தது.  என்னவென்றே புரியவில்லை ஆனால் அது பிடிக்கவும் இல்லை. ஏதும் பேசாமல் இருக்கையில் அமர்ந்தாள்.

அவள் முன்னே அமர்ந்தவன் முன்னே குனிந்து மூட்டுகளை தொடையில் ஊன்றி இரு கையையும் ஒன்றாக கோர்த்தவன் கேட்டான் “என்னை முதல் முறை எங்கே பார்த்தாய்?”

“இங்கே இந்த அறையில் மீட்டிங் வந்திருந்த…… “

“அதற்கு முன் பார்க்கவில்லையா….?”

“எ எ எனக்கு ஞாபகமில்லை”

“நீ மட்டுமில்லை உமாகரன் கூட சந்தித்து இருக்கின்றான் இல்லையா?”

அவன் கண்களை பார்ப்பதை தவிர்த்தாள்.

“நீ பொய் பேசுவாயா?”

ஆம் என்பது போல் தலையாட்டினாள்.

“என்னிடமுமா?”

ஒரு கணம் விழித்த சன்விதா “அந்த கான்ட்ராக்லா பொய் சொல்ல கூடாது என்று போட்டிருக்கா?” விட்டால் அழுதுவிடுவாள் போல் கேட்டாள்.

ஒரு கணம் திகைத்த அச்சுதன் சட்டென சிரித்தான். சன்விதாவின் உலகம் மீண்டும் இயல்புக்கு வந்தது. மெல்லிய புன்னகை கீற்றுடன் அவனை பார்க்க ‘என்ன’ பார்வையில் வினாவ ‘ஒன்றுமில்லை’ என்பது போல் தலையசைத்தாள்.

“எனக்கு தெரியல ஏதோ ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் சந்தித்து இருக்கின்றோம், எனக்கு ஞாபமில்லை ஆனா உன்னை பார்த்து மறப்பதற்கும் சாத்தியமில்லை, உனக்கு நன்றாகவே ஞாபகமிருக்கு எனக்கு தெரியும் உண்மையை சொல்”.

அப்போதும் அவள் அமைதியாக இருக்க “உன் பெயருக்கு அர்த்தம் அமைதியானவள் என்பது தான் ஆனால் உனக்கும் அமைதிக்கும் எப்போதும் சம்பந்தமில்லை அதுவும் தெரியும்”

“….”

வினாடிகள் கடக்க அச்சுதன் கடினமான குரலில் கூறினான் “மிஸ் சர்மா நான் அத்தனை பொறுமைசாலி இல்லை”

இமைகள் படபடக்க நிமிர்ந்து பார்த்தவள் மீண்டும் மடியில் கோர்திருந்த கைகளை பார்த்தாள்.

சத்தமின்றி பெருமூச்சை வெளியேற்றியவன் “உன்னை தவிர வேறு யாரையும் ரோஸ் என்று அழைத்ததில்லை”

“பொய்…” அழுத்தமாக மறுத்தாள். ஆச்சரியத்துடன் பார்த்த அச்சுதன் நிமிர்ந்து மார்புக்கு குறுக்காக கை கட்டி “சும்மா வெறுப்பேத்ததா சன்வி” என்றான்.

“இல்ல நான் பார்த்தேன் இல்லல்ல கேட்டேன்”

“எதை”

“நீங்க றோஸ் என்று அழைத்ததை”

“ஓஹ் ரியல்லி.. டோன்ட் யூ டேயர்”

“ஹா ரியல்லி….” அவனை போலவே சொல்லி காட்டினாள்.

“அப்படி யாரையம்மா நான் அழைத்தேன்…?” எள்ளலாகவே கேட்டான்.

“என்னை தான்….” குரல் தேய்ந்துவிட்டிருந்தது.

“தென்… என்ன பிரச்சனை” என்றவன் அழுத்தமாய் கேட்டான் “எப்போது?”  “போன வருடம் டெல்லியில்…” சிறிது சங்கடத்துடன் அவனை பார்த்தாள். அவனோ எதையும் பிரதிபலிக்காத முகத்துடன் ‘மேலே சொல்’ என்பது போல் பார்த்தான். “நீங்க பார்வதியை ஓ.. ஒரு.. ஒரு இர….” சொல்ல முடியாமல் வார்தைகளை விழுங்கினாள். அவன் அவ்வாறு அழைத்தது அப்போது போலவே இப்போதும்

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.