உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Nan Yasikkindren) 13

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

மயக்கம் தெளிந்த சன்விதாவை அச்சுதன் எப்படி கவனித்துக் கொள்கிறான்? அவள் கழுத்தில் அவன் அணிவித்த அந்த ‘எஸ்’ (S) பெண்டன் சொல்லும் செய்தி என்ன? குடும்பத்தார் முன்னிலையில் அச்சுதன் மாட்டிக் கொண்டு விழிப்பது ஏன்? கரண் சன்விதாவிடம் கேட்கும் அந்த முக்கியமான கேள்வி என்ன? காதலும் குறும்பும் கலந்த அத்தியாயம்.

யாசகம் – 13

கைகளில் மயங்கியவளை குழப்பத்துடன் பூக்குவியலாய் கைகளில் அள்ளியவன் அக்காவையும் அத்தானையும் பார்த்து “இப்படியே வீட்டிற்கு அனுப்ப முடியாது இல்லையா” கேட்டான்.

அர்ஜுன் சுபத்ரா இருவரும் கலீரென சிரித்துவிட்டனர்.

அவனது முறைப்பில் வேகமாக தலையாட்ட “பக்கதில் கம்பனி கெஸ்ட் ஹவுஸ் இருக்கு இப்ப யாரும் இல்ல நாங்க அங்கே போறோம். நீ இதை முடித்து வா” சுருக்கமாய் அருணுக்கு கூறியவன் ஓரடி எடுத்து வைத்தவன் நல்ல தம்பியாய் “அக்கா உன்னோட நகை” என இழுக்க சுபத்ரா குருவியாய் தலை சாய்த்து “தப்பித்து விட்டாய் எனக்கும் எடுத்திட்டான், நீ ஆர்டர் கொடுத்த அந்த பென்டனும் எடுத்தாச்சு” கேலியாய் கூறினாள்.

வெட்கத்துடன் சிரித்தவன் “சரி போவோம் வா” என்று முன்னே நடந்துவிட்டான். விட்டால் இதை வைத்தே இன்னும் ஒரு வருடத்திற்கு அவனை ஓட்டுவாள் அவனது அக்கா .

சுபத்ராவும் சேர்ந்து அச்சுதனுடன் காரில் ஏற போக “இடம் காணாது நீ மற்ற காரில் வா” என கூறி சட்டமாய் அமர்ந்துவிட்டான். பின் ஸீட்டில் இருந்தவன் அவளை மடியில் போட்டு கன்னத்தை தட்டி எழுப்ப முயன்றான் பயனில்லை என்றதும் எக்கி முன்னே இருந்த தண்ணீர் போத்தலை எடுக்க முயல எதுவோ தடுத்தது. என்னவென்று குனிந்து பார்த்தவன் முகம் புன்னகையை தத்தெடுத்தது. மயக்கத்திலும் அவனது ஷிர்டினை கழுத்தடியில் இறுக்கி பிடித்திருந்தாள் அவன் ரோஸ்.  

♥♥♥♥♥

அவள் கழுத்தில் இருந்த செயினில் எஎஸ் என்ற பெண்டனை கோர்த்து விட அழகாய் அவள் தொண்டைக் குழிக்குள் நின்ற பெண்டனை ஒருவிரலால் சுண்டினான். “ஐம் சாரி ரோஸ், நான் இன்னும் கொஞ்சம் கவனம் எடுத்திருக்கனும்” கட்டிலின் ஓரத்தில் அமர்ந்து ஒரு கையால் கன்னத்தை வருடியவன் அவள் கையை எடுத்து உள்ளங்கையில் இதழ் பதித்து கன்னத்தோடு அழுத்தி கொண்டான். சன்விதா புருவத்தை சுருக்கவே அவள் முன் குனிந்து அழைத்தான்.

“ஹேய் ரோஸ்” அந்த குரலில் கண்களை திறந்தவளுக்கு முன்னே தென்பட்ட அச்சுதன் முகத்தில் அதிர்ந்து எழும்ப முயல நெற்றியும் நெற்றியும் முட்டி கொண்டது.

“அவுச்”

“அவுச்”

அச்சுதன் விலக நெற்றியை தடவியவாறே நேராக அமர்ந்தாள் சன்விதா.

“எப்போதாவது சொல்வழி கேட்டதுண்டா மிஸ்டர் அச்சுத கேசவன்” அடிக்க சொன்னதை வசதியாய் மறந்துவிட்டாள்.

“இல்லையே ரோஸ்”

“அப்ப பழகி கொள்ளுங்கள்”

“ஏன்”

“உங்களுக்கு நல்லது “

“நிச்சயமா நீ சொல்லி மறுப்பேனா ரோஸ்?”

“ரோஸ் சொல்லாத சொன்னேன்”

“இப்ப தனியா தானே இருக்கிறோம் “

“ஆ……………………”

“என்னாச்சு”

“யாரு சத்தம் போட்டது”

சுபத்ரா அர்ஜுன் இருவரும் ஓடி வந்தவர்கள் அச்சுதன் நின்ற கோலத்தை பார்த்து சிரிப்பை அடக்கி கொண்டனர். கட்டிலிலிருந்து மூன்றடி தூரத்தில் பாம்மை (Bomb) பார்ப்பது போல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சன்விதா கட்டிலில் கண்களை இறுக மூடி கைகளை முஷ்டியாக்கி வைத்திருந்தாள். கண்களை திறந்து முன்னால் சுட்டுவிரல் நீட்டியவள் இடம் வெறுமையாக இருக்க இடம் வலமாக பார்த்து அச்சுதனை நெருங்கியவள்

“இந்த மாதிரி பின்னால ஆள் அனுப்புறது எனக்கு பின்னால் சுத்துறது எல்லாத்தையும் இதோட நிறுத்திக்கொள்ளுங்கள்”

 “நான் செய்வன், என்ன செய்வாய்?“

“ஈவ் டீஸ் பண்ணுறத போலீஸ் காம்ப்ளயின் செய்திருவன்”

“ஓஹ் ரியலி”

அவள் முறைத்துக் கொண்டிருக்க, அவனோ அவள் கோபத்தை ஒரு பக்க உதட்டுச் சிரிப்புடன் ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“சன்விதா நீ எங்கே இங்கே”

“என்ன மேன் மிமிக்கரி எல்லாம் பண்ற”

அச்சுதன் வேகமாக தலையசைத்து கண்ணால் கட்டினான். பின்னால் நின்றிருந்தான் சரவணன்.

“என்ன ஆடு தானா வந்து பிரியாணி போட தலை கொடுக்குது” முனகியவள் குரல் அச்சுதனுக்கு கேட்க சிரிப்பை கன்னத்துள் கடித்து அடக்கினான். 

“ஓஹ் வை ஹலோ மிஸ்டர் சரவணன்”

தவறான நேரத்தில் வந்தது புரிய “இல்ல நான் சரவனே இல்ல, பிழையான ரூம் வந்திட்டேன்”

அவன் அருகே வந்த சன்விதா “இல்ல சரவன் சரியான ரூமுக்கு தான் வந்திருக்க”

சரவணன் பாவமாக விழித்தவன் “லுக் சன்வி ஒப்பந்தம் பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது”

“ஓஹ் ரியலி” கிண்டலாக கேட்டவள் அவன் காலில் ஓங்கி மிதித்தாள்.

“ஆ…..வ்…….”

“காட்டு பூனை”

முறைத்தவளிடம் “இல்ல அந்த பக்கம் ஓடிச்சு” அப்பாவியாய் ஜன்னலை காட்டினான் அச்சுதன்.

“உனக்கும் எனக்கும் பகை பகை தான் சரவன் இல்ல இல்ல மிஸ்டர் சரவணன்”

“ஏய்.. சன்விச் அப்படியில்ல நிஜமாவே எனக்கு தெரியாதும்மா”

“சன்விச்” புருவம் உயர்த்தினான் அச்சுதன்.

“மிஸ் சர்மா மிஸ்டர் சரவணன், மிஸ் சர்மா”

“அவனுக்கு உண்மையிலேயே அதை பற்றி தெரியாது சன்வி”

“அவனுக்கு நீங்கள் வக்கீலா” அவனிடம் பாய்ந்தாள்.

கைகளை உயர்த்தி இரண்டடி பின்னால் சென்றவன் வேகமாக இல்லை என்று தலையாட்டினான்.

“கதவு எங்கே”

“எதுக்கு”

“ஹ்ம்ம் அப்படியே ஊர் சுத்த தான், வீட்ட போறத்துக்கு மேன்”

“கார் வரும் வெயிட் பண்ணு”

“என் வீட்டுக்கு போக எனக்கு வழி தெரியும்”

“இப்ப நேரம் என்ன தெரியுமா?” கோபத்துடன் கேட்டான் அச்சுதன்.

“…..” அப்போதுதான் நினைவு வந்தது போன் பர்ஸ் எதுவும் கையில் இல்லை.

“கொஞ்சம் பொறு அக்காவும் அத்தானும் உன்னுடன் வருவார்கள்”

அர்ஜுன் சுபத்ரா, சரவணன் அங்கு அப்போது வந்த அருண் அனைவரும் இமைதட்டி விழித்து எட்டாவது அதிசயமாக அவனை பார்த்தனர்.

அனைவரையும் டீலில் விட்டவன் “அக்கா நீங்களும் அத்தானும் சரவணனோட போங்க இன்று அவள் ஆபிஸ் லீவு, வீணே பயப்படுத்த வேண்டாம் அவளின் அம்மா அப்பா கேட்டால் போன் மிஸ் பண்ணிட்டாள் நீங்கள் சாப்பிட அழைத்ததால் நேரமாகிவிட்டது என்று கூறிவிடுங்கள்” பாதி பொய்யையும் பாதி மெய்யயையும் கலவையாக்கினான். 

சரி என்று நடந்தவர்களை “ஒரு நிமிடம்” என்று நிறுத்தினான் ‘இப்ப என்ன’ என்பது போல் பார்க்க “உள்ளே போக வேண்டாம்” அழுத்தமாய் கூறினான். அர்ஜுன் சுபத்ரா ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டவர்கள் எதுவும் பேசாமல் நடந்தார்கள்

சன்விதா ஏன் என்பது போல் பார்க்க அவள் பார்வையை முதல் முறை தவிர்த்தான் அச்சுதன்.

சாதாரணமாக ஷர்ட்டை முட்டி வரை ஏற்றி பாண்ட் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு அவள் கழட்டிய டையை காட்டாமல் இரண்டா மடித்து கழுத்தை சுற்றி போட்டிருக்க அது காற்றில் பறக்க அவளையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்திருந்த அச்சுதனை காரிலிருந்து திரும்பி திரும்பி பார்த்தவாறு சென்றாள் சன்விதா.

கார் கண்ணிலிருந்து மறையும் வரை பார்த்தவன் உதட்டில் அழகிய புன்னகை உதித்தது.

♥♥♥♥♥

காரை விட்டு இறங்கியவள் சுபத்ராவை குழப்பமும் தயக்கமுமாய் பார்க்க புன்னகையுடன் கையசைத்தாள். தயங்கியவாறே உள்ளே செல்ல எத்தனித்த சன்விதாவை அழைத்தார் பத்மாவதி. துளசி மாடத்தின் அருகே வந்த பத்மாவதி “சன்விதா, உன்னோட பிரெண்டும் வந்திருக்கிறாளா? உள்ளே வரச்சொல்லு, கரண் உன்னை பார்க்கதான் வைட்டிங்” சத்தமாய் அழைத்தார்.

கரண் என்ற சொல்லில் மற்றது மறக்க ஓடி சென்றவளை இடையோடு அள்ளி சுற்றி அணைத்துக் கொள்ள கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு சிறுமியாய் குதூகலித்தாள். அப்படியே சுற்றியவாறே வீட்டினுள் சென்றவர்களை கண்கள் சிவக்க உடல் முறுக்கேற காட்சியாக பார்த்து கொண்டிருந்தான் அச்சுத கேசவன்.

சலீர்…. போன் சில்லு சில்லாய் உடைந்திருந்தது.

♥♥♥♥♥

உள்ளே சென்ற சன்விதா வேகமாக கரண் தோளில் அடித்து தள்ளிவிட்டாள். “பேசாதே உன்னுடன் நான் கோபம் மறந்து போய் ஹக் பண்ணிட்டேன், போ” சிறுமியாய் கோபம் கொண்டாள்.

“ஆஹ் செல்லாது செல்லாது நீ முதலில் பேசிட்டே அதால மக்கா நாம ராசி ஆயிட்டாம்”

வடிவேல் ஸ்லாங்கில் உரையாடல் செல்ல அந்த வீடே களை கட்டியது.

ரெப்ரெஷ் ஆகி வந்தவள் “அம்மா பயங்கரமா பசிக்குது” கத்தியவாறே வர “நடுச்சாமம்டி ஏன் கத்தி ஊரை கூட்டுற உன் சாப்பாட்டை ஆந்தை தூக்கல வா” (இரவில்ல அதான் ஆந்தை பகல்ல காக்கா) மெலிதாய் கடிந்தார் பத்மாவதி. 

சாப்பிட்டு பெரியவர்கள் உறங்க செல்ல இவர்கள் மூவரும் ஹாலில் அமர்ந்து அரட்டை அரங்கம் ஆரம்பித்தார்கள்.

“அப்புறம், கனடால வெள்ளைக்காரி யாரையாவது பார்த்தியா?

“பார்வதியா பாத்தியா பாக்கு வெத்திலை மத்தினியா?”

“என்ன சொன்னாள்?”

“அதுசரி டெல்லி எப்ப போற?”

“உன்னோட கம்பெனி ஆரம்பிக்கிற திட்டம் எப்படி போகுது?”

“எனக்கும் வேலை கிடைக்குமா?”

“அப்புறம் ஏதோ கேக்கனுமே….”

இருவரும் கன்னத்தில் கைவைத்து ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தவர்கள் ஷப்பா முடில எஸ்ப்ரேஷனை ஒன்றாக வெளியிட சன்விதா தொடர்ந்தாள் “ஆ…. நினைவு வந்திட்டு இவளுக்கு பார்த்திருக்கிற மாப்பிள்ளை எனக்கு புடிக்கல, நிச்சயத்தை எப்படி நிறுத்தலாம்?” ஆர்வமாக பார்த்தாள்.

அதிர்ச்சியில் கையிலிருந்த கன்னம் நழுவ விழ பார்த்தவன் சமாளித்து “ஏண்டி கல்யாணம் பண்ண போறது அவள் அவளுக்கு தானே பிடிக்கணும், இது என்ன நியாயம் மக்களே” மனஸாவை பார்க்க அவளுக்கும் சேர்த்து சன்விதா அலட்சியமாக பதிலளித்தாள் “அவளுக்கும் தான்”. மானஸா வேகமாக மறுத்து தலையாட்டினாள்.

“இதுக்குத்தான் அவசரமா வர சொன்னாயே” சிறு சிரிப்புடன் கேட்டான் “இத நான் அங்கேயிருந்தே செய்திருப்பனே”.

“ம்கூம்” மறுத்தவள் “அது பெரிய காரணம், இது சின்ன காரணம்” கையை அபிநயித்து கூறியவள் அழகில் “அவளுக்கு பிடிக்காவிட்டால் மணமேடையில் வைத்து என்றாலும் திருமணத்தை நிறுத்தலாம், அதெல்லாம் ஒரு மேட்டரே இல்லை” என்று அவள் தலையை கலைத்து விட்டவன் “இங்கே வா” என்று அருகே அமர்த்தி கைவளைவில் கொணர்ந்தான் “உன்னோட பெரிய காரணத்தையே சொல்லு” புன்னகையுடன் கேட்டான்.

அவன் நைட் ஷிர்டின் பட்டனை திருகியவள் மனக்கண்ணில் சற்று நேரத்தின் முன் தன்னையே இமை வெட்டாது பார்த்த அச்சுதன் முகம் வந்து செல்ல முனகினாள் “எனக்கே குழப்பமா இருக்கு”. அவள் அவனிடம் பேச விரும்பியது டெல்லியில் கரம் சந்த்தின் இடத்துக்கு போவோமா என கேட்கவே ஆனால் தீடிரென போக விருப்பமில்லாமல் போய்விட்டது.

கரம் சந்த் ஆர்மி கமாண்டோ, கேப்டனாக இருப்பவன் அந்த இடத்தை யாராலும் நெருங்க முடியாது. அச்சுத கேசவனால் கூட நெருங்க முடியாது. ஸ்ரீநகரில் அதியுயர் பாதுக்காப்பான இடங்களில் ஒன்று. அத்தையின் பெறாத மகன் கரம் சந்த் அவர் ஒன்று சொல்லி தட்டியதில்லை. நாட்டுக்கு விரோதமாகாத வரையில் எதுவும் செய்வான். ஆனால் இந்த பாழும் மனம் திடீரென சொல் கேட்குதில்லையே.

கரண் நிமிர்ந்து மானஸாவை பார்க்க அவள் சிரிப்பை அடக்க படாதபாடுபட்டாள். பின் அவளையும் இதே போல் தானே படுத்தி எடுக்கிறாள். எழுந்த சிறுநகையை மறைத்தவன் “உன்னோட பாடி கார்ட் என்ன செய்யுறான்” 

“ஆஹ்….” பட்டனை விட்டு நிமிந்து அவனை பார்த்தாள்.

“அதான் அந்த அச்சுத கேசவன் போன்ல பின்னாலயே சுத்துறான் என்றாய்”

“ரெம்ப கஷ்டமா இருக்கா?”

“…”

கீழ் கண்ணால் அவளை பார்த்தவன் “ஸ்ரீநகர்…. கரம் சந்த்திடம் போகிறாயா?”

அவள் விரும்பியதையே கேட்க லேசாக அதிர்ந்தவள் ‘ஆம்’ என்பது போல் தலையசைத்தவள் உடனே ‘வேண்டாம்’ என்று மறுத்து அசைத்தாள். தலையை தடவி கொடுக்க அவன் மறு கையை எடுத்து விரல்களை சுற்றி விளையாடினாள். புருவத்தை நெறித்தான். சிறு வயதிலிருந்து என்ன செய்வது என்று தெரியாத போதே இப்படி நடக்க தொடங்குவாள்.

“அந்த மணி பார்ட்டி, கோவிலில் பார்த்தவனை சந்தித்தயா?”

குழந்தையாய் உதடு பிதுக்கினாள். அவன் முகம் ஆழ்ந்த யோசனையை தத்தெடுத்தது. 

உதடு கடித்தவன் “பிடிச்சிருக்கா?”

“ஹ்ம்ம் ” கேள்வியாய் நோக்கினாள்.

“அவனை பிடிச்சிருக்கா? அச்சுத கேசவனை”

மீண்டும் எல்லா பக்கமும் தலையாட்டி வைத்தாள். 

“இரண்டு நாள் லீவு போட்டுரு”

“அவன் விட மாட்டான் பின்னாலேயே வருவான் இல்லையா ஆபிஸ் வர சொல்லுவான்” மீண்டும் வாய்க்குள் முனங்கினாள்.

பத்மாவதி உள்ளிருந்து குரல் கொடுத்தார் “கரண் வெளிநாடு போய் வெறும் தொண்ணூறு நாளில் திரும்பி வந்திருக்கிறான் இதில் தினமும் மூன்று மணித்தியாலம் போன் கதை வேற போய் படுங்கள் மூவரும் அவன் இரண்டு நாள் பிரயாணம் செய்து வந்திருக்கிறான்”

நீண்ட பெருமூச்சை வெளியேற்றியவன் “எல்லாம் பார்த்து கொள்ளலாம் போய் படு” கண்களை விரித்து நிமிர்ந்து பார்த்தவளுக்கு கண் மூடி ‘நான் இருக்கின்றேன்’ என தைரியம் கொடுத்தான்.

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.