உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன் (Unnai Nan Yasikkindren) 12

ஆசிரியர் குறிப்பு (Author’s Note)

‘உன்னை நான் யாசிக்கின்றேன்’ (Unnai Naan Yaasikkindren) என்பது நந்தகியாகிய எனது (Nandhaki) சுயப்படைப்பு. இது முன்பு எனது தனிப்பட்ட வலைப்பூவில் வெளியானது, தற்போது முழுமையாக NandhakiNovels.com தளத்திற்கு மாற்றப்பட்டுள்ளது. காப்புரிமைப் பெற்றது.

இந்த அத்தியாயத்தில் (In this Chapter):

மயக்கம் தெளிந்த சன்விதாவை அச்சுதன் எப்படி கவனித்துக் கொள்கிறான்? அவள் கழுத்தில் அவன் அணிவித்த அந்த ‘எஸ்’ (S) பெண்டன் சொல்லும் செய்தி என்ன? குடும்பத்தார் முன்னிலையில் அச்சுதன் மாட்டிக் கொண்டு விழிப்பது ஏன்? கரண் சன்விதாவிடம் கேட்கும் அந்த முக்கியமான கேள்வி என்ன? காதலும் குறும்பும் கலந்த அத்தியாயம்.

யாசகம் – 12

ஹாக்கி ஸ்டிகை கைகளில் பிடித்து சுழற்ற அணிந்திருந்த ஷிர்டினை மீறி புடைத்த புஜங்களை பார்த்த சன்விதாவுக்கு வாய் வறண்டு போனது. அசையாது நின்றவளை திரும்பி ஓர் பார்வை பார்க்க மெல்ல மெல்ல அடி எடுத்து வைத்து வெளியே சென்றாள்.

அவள் அந்த இடத்திற்கு வந்த போது மணி ஆறரையை தாண்டி மெல்ல இருட்டி கொண்டிருந்தது ஆனால் அந்த மால் ஜனங்களால் நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருந்தது இப்போது அவ்விடத்தில் கறுப்பு உடையணிந்த செக்யூரிட்டி நபர்கள் சிலரும் அவளை துரத்தி வந்த அந்த ரவுடிகளும் முட்டி போடப்பட்டு கழுத்துக்கு பின்னால் கைகள் கட்ட வைக்கப்பட்டு இருந்தார்கள்.

கண்களை சுற்ற விட சுற்றியிருந்த இடமே புதிதாய் இருந்தது. விட்டலாச்சாரியார் படத்தில் வருவது போல் ஒரு வாசல் வழியாக இன்னொரு உலகத்துக்குள் வந்தது போல் இருந்தது. அந்த கடை வாசலின் இருபுறமும் அதற்குள் என்ன நடந்தாலும் வெளியே தெரியாத மாதிரிக்கு இருபது அடிக்கு இருபுறமும் பேனர் வைக்கப்பட்டிருந்தது. முன்னே திறந்திருந்த பால்கனிக்கு மேலிருந்து ஒரு கருப்பு திரை போடப்பட்டிருக்க எதிர் கடையில் இருப்பவருக்கு இங்கே என்ன நடக்கிறது என்பது தொலை நோக்கி வைத்து பார்த்தாலும் தெரியவே தெரியாது.

திருப்பி அச்சுதனை பார்க்க அவன் ஹாக்கி ஸ்டிகை அதன் நீளத்துக்கு விரலால் தடவியவன் ஒரு கையில் அதை சுழட்டியவாறே அந்த ரவுடிகளை நோக்கி நடந்தான். சரியாய் அவனுக்கு எதிர் திசையிலிருந்த பேனரை சற்று அகற்றி அதன் வழியே உள்ளே ஓடி வந்தனர் அருணும் அந்த செக்யூரிட்டியும்.

அருண் உள்ளே வரும் போதே அவன் கண்ணில் தென்பட்டது ஹாக்கி ஸ்டிக்குடன் நின்ற அச்சுதனும் பயம் நிறைந்த சன்விதாவின் முகமும்தான். ஏற்கனவே அவன் மீது அப்படி ஒரு உயர்ந்த அபிப்பிராயம் இதில் இதை வேறு பார்த்து வைத்தாள் அவ்வளவுதான் அவள் கண்ணனே வந்து சொன்னாலும் கேட்க மாட்டாள் என யோசித்தவனாய் அவனை வேகமாக வருவதற்குள் ஹாக்கி ஸ்டிகால் அந்த ரவுடிகள் அனைவருக்கும் வாரி வழங்கியிருந்தான். நெருங்கி வந்தவன் அவன் கையிலிருந்த ஹாக்கி ஸ்டிகை பறிக்க முயற்சித்தவாறே “அச்சுதா, இதை நாம் வேறு இடத்தில் வைத்து கொள்வோமே இவங்களுக்கும் அந்த பிரச்சனைக்கும் சம்பந்தம் இல்லை” என அவசரமாக சொன்னான்.

நெற்றி சுருக்கியவன் சன்விதாவை அருகே அழைத்தான் “இங்கே வா”.

நிலத்தில் வேரோடியவள் போல் நின்றவள் மறுப்பாய் தலையசைத்தாள். ஒரு கணம் அவளை ஆழ்ந்து நோக்கியவன் ஹாக்கி ஸ்டிகை அருணிடம் வீசி விட்டு, அருகே சென்று அவள் விரல்களில் தன் விரல்களை கோர்த்து அழைத்து வர அவனோடு ஒட்டி நடந்தவள் மறு கையால் அவன் கையை பிடித்து கொண்டாள். குனிந்து அவள் கைகளை பார்த்து சிறுமுறுவல் செய்தவன் “இவர்களை உனக்கு தெரியுமா? எங்காவது பார்த்திருக்கிறாயா?” மென்மையாக கேட்டான்.

கோர்திருந்த கரங்களை பார்த்த சன்விதா குழப்பத்தில் இருந்தாள் மறுபடியும் அவளிடம் இருந்த பயம் சென்ற இடம் தெரியவில்லையே அவனை நிமிர்ந்து பார்க்க மறுபடி கேட்டான் “என்ன தெரியுமா?”

அவன் கைகளை பற்றியபடியே குனிந்து அவனை பார்க்க அவள் செயலை ரசித்து மெல்ல சிரித்தவன் அருகே இருந்த செக்யூரிட்டிக்கு கண் காட்ட அந்த ரவுடியின் முகத்தை நிமிர்த்தினான். சட்டென பின் வாங்கியவள் வேகமாக ஆம் என்று தலையாட்டினாள்.

“எப்படி எப்போது எங்கே”

“ஆறேழு மாதத்திற்கு மு…..” அருணின் வேகமான ‘சொல்லாதே’ என்ற தலையாட்டலில் இடையில் நிறுத்தினாள்.

அச்சுதன் கண்மூடி “ஆறேழு மாதத்திற்கு முன்” தனக்கு தானே சொல்லி பார்த்தவனுக்கு நினைவு வர சட்டென அருண் கையிலிருந்த ஹாக்கி ஸ்டிகை பறித்து ஒரே அடி முன் பக்க பற்கள் அத்தனையும் கழண்டு விழுந்திருந்தது.

“ஆத்தி…….”

“உன்னிடம் தப்பாக நடந்து அந்த கரண் போலீசில் பிடித்து கொடுத்தது இவர்கள் தான் இல்லையா?” கேட்டவாறு அருகில் திரும்பி பார்க்க இடம் வெறுமையாக இருந்தது.

சன்விதா சுபத்ராவின் பின்னால் நின்று அவள் தோளில் முகத்தை புதைத்திருந்தாள். “அங்கே என்ன செய்கிறாய்? கேள்விக்கு பதில் சொல்” சீறினான் அச்சுத கேசவன்.

நிமிராமல் சத்தமாய் சொன்னாள் “அவங்களேதான்.”

“சொல்லுறத கேளு அச்சுதா, இந்த வேலையை பிறகு செய்வோம், முதல்ல அவளை வீட்டில் விடு,  அத்தான் சொல்லுங்களேன்” அருண் கெஞ்சினான்.

அர்ஜுன் உதட்டை கடித்தவாறு யோசித்தவன் “அருண் சொல்லுறது சரிதான் அச்சுதா, இங்கே வேண்டாம்” அனைவரும் சன்விதாவின் பயத்தை யோசிக்க சன்விதாவின் மேல் ஒருவன் கை வைக்க துணிந்தான் என்பதே அச்சுதனுக்கு சுர்ர்ர்… என்று  கோபம் ஏற உடல் தடை எல்லாம் இறுக கைகளை முஷ்டியாக்கி “சரி வேண்டாம், இவளை இவர்களே கூட்டிட்டு போகட்டும்” பாதுகாவலரை பார்த்தவன் “சன்விதா இல்லமால் போனால் ஒருத்தன் விடாம சுட்டு தள்ளிரு மிச்சத்தை நான் பார்க்கிறேன்” உத்தரவிட்டு சன்விதா அருகேயிருந்த பல்கனி தூணில் ஏறி அமர்ந்து ஹாக்கி ஸ்டிக்கை விரல்களின் நடுவே வைத்து சுழற்றி கொண்டிருந்தான். ரவுடிகளை தவிர அனைவரும் அதிர்ந்து போய் நின்றனர். “கொல்வதாக முடிவே பண்ணிட்டானா?” அர்ஜுன் வாய்க்குள் முனங்கினான்.

மரணதேவன் அவர்கள் முன் சதிராடுவது புரியாமல் அந்த ரவுடி கும்பல் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்து கொண்டது.

என்ன நடக்க போகின்றது என்பது ரவுடி கும்பலை தவிர அனைவருக்கும் புரிய சன்விதா இன்னமும் நடுங்கினாள். ‘கண்ணா வேணாம் கொல்ல வேணாமே’ வேண்டுதல் வைக்க, கண்ணன் புன்னகைத்தான், நடக்க வேண்டியது நடக்க தானே வேண்டும் என்பது போல். அருகில் ருக்கு “அவள் பாவம் எதாவது செய்யுங்கள்” என வேண்டுகோள் வைக்க கண்ணன் சிரித்தான் அந்த சிரிப்பு ஜெமகதாகி அவள் அவளையா பாவம்  பார்க்கிறாய் என்பது போல் இருந்தது .

“கண்ணா…” சுபத்ரா அழைக்க அவளிடமும் பாய்ந்தான் “என்ன அக்கா கையை கட்டி வேடிக்கை பார்க்கவா?”

“உன்னை யாருடா வேடிக்கை பார்க்க சொன்னது ஆனா இங்கே வேண்டாம் புரிந்து கொள்ளடா” அவனுக்கு விளங்க வைக்க முயன்று தோற்றாள்.

அக்காவின் பின் நின்ற சன்விதாவை பார்த்தவன் குதித்து கிழே இறங்கி அவள் அருகே சென்றவன் “இப்ப என்னோட கையை பிடிக்கும் போது முதலில் உள்ளே என்னை பார்த்த போது உனக்கு பயம் போச்சு தானே இப்ப மட்டும் என்ன பயம் உனக்கு” சீறியவனை பரிதாபமாக பார்த்தாள். அவளுக்கு சத்தம் வந்தால் தானே வெறும் காற்று மட்டும் தானே வந்தது.

அதற்குள் கீழே இருந்தவர்களில் ஒருவன் வந்து சன்விதாவின் கையை தொட வர மணிக்கட்டில் பிடித்து கையை முறுக்கி ஒரே ஒரு அடி கை உடைந்து விட்டிருந்தது. அடுத்தடுத்து விட்ட அடியில் ரத்த களறியாய் விழுந்தவனுக்கும் அவனை சேர்ந்தவர்களுக்கும் இப்போது தெளிவாக புரிந்தது தொட்டால் இவன் கொன்னுருவான் தொடாமல் போனால் துப்பாக்கி வெட்டி தடியனுங்க (தீவெட்டி தடியன் மாதிரி துப்பாக்கி வெட்டி ஹி ஹி) கொன்னுருவங்க எந்த வழியிலும் மரண தேவன்தான்.

சன்விதாவை பார்த்தவன் அவள் நடுங்குவது புரிய “சரிஇ….” முழு கோபத்துடன் தொடங்கவே இடையிட்டது அவளது குரல் “வேண்டாம்”

எரிச்சலுடன் திரும்பி கேட்டான் “என்னடி வேண்டாம் வேண்டாம் அதான் உன் முன்னால் ஏதும் செய்யாமல் விடுறன் இல்ல”

கண்களை இறுக மூடியபடி சுபத்ராவின் தோளில் இருந்து முகத்தை நிமிர்த்தியவள் அவனது குரல் வந்த திசைக்கு கையை நீட்டி கன்னத்தில் கை வைத்து கீழே கழுத்தில் இருந்த டையை கழட்டினாள்.

அவள் தடுமாற கண்களில் கேள்வியுடன் அவனாகவே கழட்டி கொடுத்ததை வாங்கி இரண்டு சுற்றுகளாக கண்களை மறைத்து கட்டியவள் “அவங்கள கொல்ல வேணாம், ஆனா ஜென்மத்துக்கும் நடக்கவே முடியாத மாதிரி அப்படி நடந்தாலும் அனுதினமும் நரகமா இருக்கிற மாதிரி தான் செய்யனும், முடியுமா?”. 

சட்டெனெ மலர்ந்த புன்னகையுடன் அவளருகே வந்து சற்று குனிந்தவன் கேட்டான் “நீ ஏதோ சொன்ன எனக்கு சரியா கேட்கல”

கைகளை மார்புக்கு குறுக்கே கட்டியவள் பதிலுக்கு கேட்டாள் “உங்களுக்கு சரியாய் தான் கேட்டுது கேட்ட மாதிரி செய்ய முடியுமா இல்லையா?”

அருகே நின்ற சுபத்ரா வெளிப்படையாகவே தலையில் அடித்தாள் “இவள் சரியான தோலை முழுங்கி, அவன் சும்மாவே ஆடுவான் அவன் காலில் சலங்கையை வேற கட்டி விடுறாளே”

அக்காவின் புலம்பலில் சிரித்தவன் சன்விதாவுடன் வார்த்தையில் மல்லடா பிடித்து தொலைக்க “இல்லாவிட்டால் என்ன செய்வாய்? நீயே அடித்து விடுவாயா?” கேலியாக கேட்டான்.

“ஹ்ம் நான் பிளாக் பெல்ட் அந்த ஸ்டிக்கை முறித்து காட்டவா?” கையை நீட்டினாள். (அறிவு கெட்டவளே ஹாக்கி ஸ்டிக்கையா கேட்ப)

“பின் எதுக்குடி பயந்து கண்ணை கட்டியிருக்க”

“அதுவா எனக்கு ரத்தம் பார்க்க பயம்”

“சுத்தம்” என்றவாறு ஒரு பக்க உதடு மட்டும் சிரிக்க ரவுடிகளை நோக்கினான்.

அதற்குள் சுபத்ரா “உனக்கு அப்படி என்னம்மா கோபம் இவர்கள் மேல்” என கேட்க “உங்களுக்கு தெரியாது அக்கா இந்த பாவிகளால் இரண்டு குழந்தைகள் அப்பா பக்கத்தில வந்த கூட பயந்து சாகுது” அழுகுரலில் கூற அதுவரை பொறுமையாக நின்ற அச்சுதனின் கை  ஹாக்கி ஸ்டிகை இறுக பற்ற சன்விதாவுக்கு அடி விழும் சத்தமும் எலும்புகள் முறியும் சத்தமும் வலியில் அலறிய சத்தமுமே சற்று நேரம் கேட்டது. அதன் பின் கத்துவதற்கு கூட திரணியில்லாத ரவுடிகளின் முனகல்கள் மட்டுமே கேட்டது.

“வேணாம் அச்சுதா விட்டுரு”

“இதுக்கு மேல செத்துருவாங்க விடு”

“உன்னோட கோபத்தை இவர்களிடம் காட்டாதே”

முகத்தை சற்று திருப்பி காதுகளை கூர்மையாக்கி சத்தத்தை வைத்து நடப்பதை அறிய முயன்றாள் சன்விதா. ரவுடிகள் வலியில் கத்தும் சத்தத்துடன் அர்ஜுனும் அருணும் அவனை தடுக்க முயற்சிக்கும் சத்தமும் கேட்கவே மெதுவே கண்கட்டுகளை அவிழ்க்க “கழட்டாதே..” எச்சரித்தாள் சுபத்ரா.

அதையும் மீறி கழட்டியவள் நடுங்கிவிட்டாள் அவன் ஆடி வைத்திருந்த ருத்ர தாண்டவத்தில் மொத்தமாக இரண்டு நிமிடங்கள் கூட இருந்திருக்காது பத்து பேரை துவம்சம் செய்திருந்தான் அச்சுதன். அவர்கள் பெற்றோரும் மனைவியும் வந்தாலும் அடையாளம் காண முடியாது போல் இருந்தனர். சும்மாவே அவர்களை பந்தாடியிருப்பான் இதில் சன்விதா வேறு கோரிக்கை வைத்திருக்க பிரளய தாண்டவமே ஆடிவிட்டிருந்தான். அப்போதும் ஒருத்தனை போட்டு மிதித்து கொண்டிருந்தவனை தடுக்க போனாள். முகத்தை மூடி கொண்டிருந்த சுபத்ரா அவளை பிடித்து நிறுத்துவதற்கு முன் சென்று அச்சுதன் தோளை தொட்டாள்.

பொதுவாக அச்சுதன் பொது இடத்தில் கோபத்தை வெளியிட மாட்டான். கோபம் வரும், கட்டுக்கடங்காத கோபம் வரும் ஆனால் இரையை பார்த்து வைத்து வேட்டையாடும் புலியாக வேட்டையாடுவான். உணர்வுகளை கட்டவிழ்த்து விட்டு வேடிக்கை பார்க்க மாட்டான். சிறிது காலமாக சன்விதா விடயத்தில் எல்லாமே தலைகீழாக நடந்து கொண்டிருந்தது. அவள் சம்பந்தபட்ட வரையில் அவன் உணர்ச்சிகள் எந்த விதத்திலும் கட்டுப்படுவேனா என அவனிடம் மல்லுக்கு நின்றது .

அச்சுதனின் பின்னால் வந்து நின்றவள் முடிந்த வரை சுற்றியிருந்த ரத்தத்தை பார்க்காமல் அவனுக்கு பின்னால் நிற்க அவளது முழு உருவத்தையும் மறைத்து பார்வையை தடை செய்தது அவன் முதுகு. அவள் தோளை தொட சட்டென திரும்பியவன் முகம் சிவந்து நெற்றி கழுத்து நரம்புகள் எல்லாம் புடைக்க சிவந்த கண்களுடன் அவனை பார்த்தவள் அவளையுமறியாமல் இரண்டடி பின்னால் செல்ல முன்னே கிட்டே தெளிவாக தென்பட்ட காட்சியில் அதிர்ந்து போய் நின்றிந்தாள் சன்விதா. ரத்தமும் சதையுமாக பார்த்ததுமே தலை கிர்ரென்று வர தலை சுற்றி விழ இருந்தவளை நெஞ்சில் தங்கி கொண்டான் அச்சுதன்.

ஹாக்கி ஸ்டிக்கை தூக்கி எறிந்துவிட்டு ஒரு கையால் இடையே பிடித்தவன் மறு கையால் அவள் முகம் நிமிர்த்தி கன்னம் தட்டியவன் “உன்னை யாரடி கண் கட்டை கழட்ட சொன்னது” தவிப்புடன் கேட்டவனின் குரலில் அரை மயக்கத்தில் இருந்தவள் மெல்ல கண் விழித்தாள்.

சன்விதாவுக்கு மீண்டும் வேறு உலகம் மாறியது போல் இருந்தது மீண்டும் அந்த கோவில் வாசலில் அவனை முதல் முதல் பார்த்த இடத்திற்கே சென்றுவிட்டிருந்தாள் அன்றும் இதே போல்தான் அவன் நெஞ்சில் தாமரையாக பூத்திருந்தாள். அத்துடன் இப்போதும் இடையில் அழுத்தமாய் படிந்திருந்த அவன் கரங்கள் மூலமாக உடலில் பாயும் மின்சாரம் கொடுக்கும் உணர்வு சொல்லியது அவள் இதயம் தேடிய கள்வன் இவன் தானென, எத்தனை நாட்களாக தேடி கொண்டிருக்கிறாள். இமை தட்டி விழித்தவள் இதழ்கள் மட்டும் அசைய சத்தம் கேட்கவில்லை.

மீண்டும் கன்னம் தட்டியவன் “என்னம்மா என்ன செய்யுது என்னடா சொல்லுறாய்” பயத்தில் இதயம் லயம் தப்ப கேட்டவன் குனிந்து அவள் இதழருகே காதை கொடுத்தான்.

“அன்று மம மணி கோவில் பிடித்தது நீங்கள் தானே” வார்தைகள் கோர்க்க முடியாமல் தடுமாறினாள்.

“நானேதான், அதற்கு இப்போ என்னடி பிரச்சனை”

“உங்களைத்தான் நான் தேடி…..” அத்துடன் கைகளில் மயங்கியவளை குழப்பத்துடன் பார்த்தான் அச்சுதன்.

தொடரும்… (To be continued)

Previous Chapter

Next Chapter

© 2025 Nandhaki Tamil Novels. All rights reserved. Unauthorized reproduction or distribution of this material is strictly prohibited.