சொரூபன் கொடுத்த நித்திரை குழுசையின் உபயத்தில் ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்தவளை உறங்க விடமால் கன்னத்தை தட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்தக் கையை பிடித்து கன்னத்தின் கீழ் வைத்துக் கொண்டு உறக்கத்தை தொடர்ந்தாள் யதீந்திரா.
அவளைப் பார்க்க சொரூபனுக்கு தெவிட்டவில்லை. மெல்லிய நகையுடன் கிச்சு கிச்சு மூட்டவே திரும்பிப் படுத்து “ச்சு சும்மாயிருங்கள் சொரூபன்” அடித்தாள். கை சொகுசாய் கதகதப்பின்றி குளிர்ந்திருந்த மெத்தை மீது விழுந்ததது. முகம் விழுந்து விட நேற்றிரவு என்ன நடந்தது என்று யோசிக்க முயன்றவளை தடுத்தது அவன் குரல்.
“இங்கே”
வெடுக்கென்று திரும்பிப் பார்க்க வேட்டி சட்டை அணிந்து கையில்லாத பெனியனுடன் நின்றான் சொரூபன்.
“மறுபடியும் திருவிழாவா?” அதிர்ச்சியுடன் கேட்கவே சிறு சிரிப்புடன் “சந்நிதி திருவிழா தொடங்கிட்டுதான் ஆனா இண்டைக்கு திருவிழாக்கு இல்ல, கீரிமலைக்கு, கெதியா குளிச்சு வாரும் நேரம் போகுது” என்றான்.
“கீரிமலைக்கா? ஏன் அங்கே?” முழுமையாய் உறக்கம் கலையாமல் அரட்டை அடித்தாள் யதி.
அதற்குள் கதவைத் தட்டி விட்டு உள்ளே வந்த கண்மணி “ஞானா லேட் ஆகுது. அவவுக்கு ஏலாது எண்டா நீங்க மட்டும் போட்டு வாங்களேன்” எழுந்திருந்ததை பார்த்து “நேற்று ஏதோ ஏலமா வந்திட்டு என்றார், இப்ப ஒகேவா? ஒண்டும் கதையாம வீட்டில் நில்லுங்கோ அவர் மட்டும் கீரிமலை போய் வரட்டும்” என்றார்.
சொரூபனை நோக்க “நிற்க போறீரா?” என்பது போல் புருவத்தை உயர்த்தினான்.
“இல்ல இல்ல நானும் வாரேன்” வேகமாய் எழுந்து குளியலறை நோக்கிச் செல்லவே “முழுக வேண்டாம், குளிச்சுட்டு வாரும். உடுப்பு மேசையில் வைத்திருக்கிறேன்” என்றவாறு வெளியே சென்றான்.
முழுகி வந்தவள் வைத்திருந்த பஞ்சாபியை அணிந்து தலை இழுத்துக் கொண்டிருக்கும் போது “ரெடியா போவோமா?” கேட்டவாறே மீண்டும் வந்தான்.
“இதோ முடிந்துது” வேகமாய் இருபுறமும் கொஞ்ச முடியை எடுத்து கிளிப் மாட்டியவள் லேசான ஒப்பனையுடன் தயாரானாள்.
இருவருமாய் கீழே வர, அந்த இடமே ஆட்களால் நிரம்பியிருந்தது. சொரூபனுடன் நெருங்கி நின்றவள் கேட்டாள் “யார் இவர்கள்?”
“சொந்தகாரர்கள்” அவன் குரலில் இருந்தது என்ன? ஏளனம் ஒருவித வெறுப்பு ஒதுக்கம். சட்டென திரும்பி அவன் முகத்தைப் பார்க்க சாதரணமாய் தான் இருந்தது.
தலையைக் குலுக்கியவள் “இவ்வளவு பேருமா?” வியப்புடன் கேட்டாள்.
“ஹ்ம்” என்றவன் கீழே இறங்கி வர ஒரு பெண்மணி வழிமறித்தார் “நாங்களும் வரட்டுமே! எங்கட பழக்கவழக்கம் அவாவுக்கு தெரியாது தானே” பல்லைக் காட்டினார். அவர் அருகேயே நின்று யதியை குரோதமாய் முறைத்துக் கொண்டிருந்தாள் கல்யாணி.
“ராசன் அண்ணா” உள்ளே பார்த்து சத்தமாய் அழைத்தான்.
வேலையை மேற்பார்வை செய்து கொண்டிருந்த கண்மணி “என்னப்பு இன்னும் போகலே, நேரமாகி போட்டு ஐயர் வைட் பண்ணுவார்” சொரூபனையும் யதியையும் வழிமறித்து நிற்பதைப் பார்த்தவாறே அவனிடம் வந்தார். கூடவே எங்கே நின்ற அந்த ராசனும்.
“அவாவும் போன இங்கே வருபவர்களை யார் பார்ப்பது. அவ நிற்கட்டும், நானும் கல்யாணியும் வாரோம் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன் மாமி” கல்யாணியின் அம்மா புஷ்பம் மீண்டும் பல்லைக் காட்டினார்.
“என்ன ராசன் அண்ணா விருந்துக்கு வந்தவர்களை எல்லாம் இங்கே விட்டு இருக்கிறீர்கள்? அவர்களுக்கு என்ற இருக்கும் இடத்தில் கூட்டிட்டு போய் விடுங்கள்” என்று ராசனிடம் கடிந்தவன் “அம்மம்மா என்ற மனுசி ஜிஎம்எஸ் குரூப்கே ராணி. இங்கே அவ வேலை செய்ய தேவையில்ல. வேலை செய்பவர்களை மேற்பார்வை செய்வதுதான் அவவுன்ட வேலை. தெரியாத ஆட்களுக்கு கொஞ்சம் சொல்லி விடுங்க” என்றவன் திகைத்து போய் நின்ற யதியின் கையைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றான்.
“அவன் இனி மாற மாட்டான். யதிதான் அவனுக்கு எல்லாம். நீ நல்லா இடமா பார்த்து கட்டு பிள்ள” அவன் பின்னால் போக முயன்ற கல்யாணியை பிடித்து நிஷாந்தவுடன் அனுப்பி வைத்தார் கண்மணி.
சொரூபன் காரை எடுத்த விதத்திலேயே அவன் அவன் கோபமாய் இருக்கிறான் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட யதி “இப்ப எங்கே போறோம்?” பேச்சுக் கொடுத்தாள்.
“நகுலேஸ்வரம் கோவிலுக்கு”
யதிக்கு கோவில்களில் அவ்வளவு ஈடுபாடு இருந்ததில்லை எனவே அந்தக் கோவிலின் தொன்மை பெருமை எதையும் அறியாமல் “ஒஹ்” என்றாள்.
அவள் ‘ஒ’ வில் புன்னகைத்தவன் “இது பழமையான கோவில்களில் ஒன்று. சோழ நாட்டு இளவரசி, யமதக்கினி முனிவர் என்று கி.மு ஆறாம் நூற்றாண்டுக்கு முன் வரை வரலாற்று சான்று இருக்கு. ஆனா இப்ப பிரச்சனையால இடிந்து போய்க் கிடக்கு. கொஞ்சம் கொஞ்சமா வேலை தொடங்கீனம்” என்றான்.
“அவ்வளவு பழைய கோவிலா?” கண்ணை விரிக்கவே “ம்.. கண்டகி தீர்த்தம் என்று ஒரு தீர்த்தம் இருக்கு கடல் தண்ணி கலந்து தான் இருக்கும் ஆனா கடல் மாதிரி உப்பு கரிக்காது. நிலவறை கிணற்றில் தேசிக்காய் போட்டால் அடுத்த நாள் அங்கே மிதக்குமாம்” என்று தகவல் சொன்னவன் கண்ணில் சிறு குறும்புடன் அவளைப் பார்த்து கூறினான் “அங்கே முழுகினால் கெதியா பேபி கிடைக்குமாம்”.
அவன் பேச்சில் குழம்பியவள் “ஒஹ் அதுதான் தலை முழுக வேண்டாம் என்றீர்களா? ஆனா இப்போது தான் தேவையில்லையே” என்றாள் அப்பாவியாய்.
“என்ன தேவையில்ல” சட்டென எரிந்து விழுந்தவன் “கொஞ்ச நேரம் கதைக்காமல் அமைதியா வரும்” என்று விட்டு காரை நிறுத்தி வெளியே சென்றான். வெளியே சீருடையுடன் நின்ற இராணுவத்திடம் ஏதோ கதைத்தவன் மீண்டும் வந்து காரை எடுத்த போது புருவம் சுழித்தே இருந்தது.
மீதிப் பயணம் அமைதியில் கழிய, சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்த யதியை நோக்கி “யதி” மெதுவாய் அழைத்தான்.
அவனை தயக்கமாய் நோக்கினாள் அவள்.
“இன்னொரு தரம் இப்படி கதைக்காதே, எனக்கு கோபம் வரும்” என்றான் அடியுமின்றி நுனியுமின்றி.
என்னவென்று விளங்காவிட்டாலும் தலையை மட்டும் உருட்டி வைத்தாள்.
ஓரிடத்தில் காரை நிறுத்தி விட்டு இறங்கி அவளுக்கும் கதவைத் திறந்து விட்டான். அவள் கண் முன்னே பழைய கால கோவில் ஒன்று இடிபாடுகளுடன் நின்றது.